سرویس تئاتر هنرآنلاین: نمایش "من یه زنم، صدامو میشنوین؟" به نویسندگی و کارگردانی کاملیا غزلی از 13 آذرماه ساعت 19 در سالن اصلی تالار مولوی با دراماتورژی و تهیه‌کنندگی توماج دانش‌بهزادی و نقش‌آفرینی الناز اسمعیل‌زادگان، دیبا خاتمی، لاله مرزبان، غزاله مشعشعی، ساناز نجفی، مهسا نعمتی، دریا یاسری و سروش کریمی‌نژاد روی صحنه است.
کاملیا غزلی در گفت‌وگو با هنرآنلاین درباره مضمون و تم این اثر نمایشی گفت: نمایش برخلاف باور عموم ویژگی‌های فمنیستی ندارد. زمانی‌که در ایران صحبت از مشکلات زنان می‌شود، فورا به آن انگ زده می‌شود و همه در جامعه ما می‌پندارند که فمنیست یعنی؛ مبارزه و مخالفت با جامعه مردان و ضد مرد بودن. اما ما در این متن قصد نداریم که این معانی اشتباه را به مخاطب انتقال دهیم.
وی ضمن اشاره به اینکه این نمایشنامه درباره درون و ذات زن است، خاطرنشان کرد: از لحاظ فیزیکی زن دوره‌های متفاوت در زندگی‌اش را با رنج طی می‌کند و این موضوع در جامعه ما و جوامع پیشرفته تبدیل به زجر شده است، چرا که اجتماع نمی‌خواهد صدای طبیعی زنانه را بشنوند.
این کارگردان با بیان اینکه در این نمایشنامه، داستانی به شکل کلاسیک وجود ندارد و اثر به مدرن‌ترین شیوه‌های نمایشى نوشته شده، عنوان کرد: این نمایشنامه کاراکترهایی با گذشته و پیشینه مشخص ندارد و شخصیت‌پردازی آن به شیوه مرسوم نیست. بلکه دارای خرده روایت‌هایی با فضایی شاعرانه و سمبولیک است. نمایشنامه مونولوگ‌هایی دارد که صحبت‌های ذهنی و درونی زنی است که در بدن‌های مختلف تکثیر شده است. داستان نمایش روند خطى ندارد و متن آن ساختار گریز و ساختار شکن است.
غزلی درباره فضای نمایش تصریح کرد: حدود یک سال است که فضای این اثر در ذهن من شکل گرفته است و در ابتدا آن را مانند یک موسیقی و حرکت می‌دیدیم که در آن کاراکترها دیالوگ‌هایی نیز می‌گویند. اتفاقا شاید نمایش ما با متن و دیالوگ پر نشود و فضا بر پایه ارتباط کاراکترها در فرم، بدن و رابطه عاطفی با تماشاگر است و کلام به نوعی در خدمت این فضا است.
وی در ادامه اضافه کرد: در اجرای این نمایش، فضای مدرن و کلاسیکی را در نظر داشتیم که بر این اساس با خانم الهام شعبانی طراح لباس نمایش صحبت کردیم سپس به این موضوع فکر کردیم که آیا این فضا را به یک زمان و مکان خاص ببریم؟ و در نهایت به نتیجه‌ای که اکنون در صحنه است، رسیدیم. برای صحنه هم اتودها و ماکت‌های بسیاری ساخته شد و در نهایت من طرح کنونی را پذیرفتم. در شکل اجرا و ساختار نیز ویژگى‌هاى ساختارشکن وجود دارد و نزدیک به فضای پست مدرن است، اما صد در صد ویژگی‌هاى پست مدرن را ندارد.
کاملیا غزلی درباره انتخاب بازیگران نمایش "من یه زنم، صدامو میشنوین؟" یادآور شد: بازیگران نمایش با توجه به آمادگى جسمانى و همچنین ارتباط قوی میان ذهن و بدن‌شان انتخاب شدند و به شیوه کارگاهی تمرینات آغاز شد. در شروع از فضای نمایش صحبت کردیم و از آنجا که متن شبیه نمایشنامه‌های رایج نیست تقریبا دورخوانی نداشتیم و فقط دو یا سه بار متن خوانده شد و فضاهای عاطفی، ذهنی و تخیلی برای بازیگران توضیح داده شد و آن‌ها بر اساس توضیحات، موتیف‌ها و ژست‌های روان- تنی را انجام می‌دانند.
این نمایشنامه‌نویس با اشاره به اینکه نمایش مبتنى بر ویژگى‌هاى بدن در فضا و اجرا است، گفت: نمایش اپیزودیک نیست و داستان واحدی را به صورت خطی دنبال نمی‌کند. در واقع این نمایش شکلی کاملا مدرن دارد که اکنون در دنیا به خصوص آلمان، این جنس از نمایشنامه‌نویسی رواج دارد که امروزه در ایران نیز در حال انجام است. در واقع می‌توانیم بگوییم که این داستان در واقع خرده روایت‌هایی است که با کلام و یا باحرکتی که کارکتراها انجام میدهند با هم تلاقی پیدا می‌کند که در نمایشنامه به صورت مونولوگ‌هایی پشت هم نوشته شده و به این شکل اجرا رسیده است.
وی درباره انتخاب تالار مولوی برای اجرای این نمایش، عنوان کرد: ما در اجرای این اثر نیاز به عرض و عمق زیادی داشتیم و تالار مولوی مناسب‌ترین سالن برای این کار بود. همچنین ما در نظر نداشتیم که این اثر را به عنوان کاری لوکس و کالایی گران تحویل مخاطب دهیم. در واقع می‌خواستیم تا مخاطب ما در این فضا بیندیشد و فکر کند. به نظرم تالار مولوی دارای این فضاست چون بیشتر نگاهی آکادمیک پشت این مکان وجود دارد. هرچند در نظر داریم که پس از اجرا در تالار مولوی، آن را به صورت وسیع‌تر و در مکانی دیگر اجرا کنیم تا قشر بیشتری از مردم کار را ببینند. امیدواریم که با این نمایش بتوانیم مردم را با این تالار، فضای تئاتر جدی، آکادمیک و روز دنیا آشنا کنیم.
غزلی با بیان این موضوع که زنان نقش مهمی را به عنوان مخاطب این اثر دارند اما در واقع در اینجا مسئله زن و مرد نیست، خاطرنشان کرد: مسئله ویژگی‌های طبیعی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی یک انسان است که در این اثر جنسیت آن، زن است و صدایی که قرار است جاودان شود به نظر ما به یک مقوله انسانی می‌پردازد که این مقوله می‌تواند صدای یک زن باشد. زن‌هایی که اکنون در دنیا و جنگ‌ها ویران شدند، زن‌هایی که در گذشته باید حتما برای قبایل خود پسر می‌زاییدند و زن‌هایی که مشکلات اجتماعی و هزاران مشکل دیگر داشتند و دارند. بنابراین ما این نمایش را برای انسان ساختیم و جنسیت برای‌مان فرقی نمی‌کرد.
وی در پایان صحبت‌هایش یادآور شد: از زمانی‌که این متن را نوشتم، توماج دانش بهزادی حضور داشته و در شکل‌گیری ایده و سمت و سوی نمایشنامه به من کمک کرده است و مهمترین کاری که کرده است تحلیلی از مسائل سیاسی و اجتماعی حال ایران و جهان و چگونه تصویری کردن و دراماتیک کردن ایده‌ها بوده است.
دیگر عوامل این نمایش عبارتند از: مجری طرح، دستیار اول کارگردان و برنامه ریز: رضا قاضیانی، منشی صحنه: مرجان دورمشلو، مدیر صحنه: رضا خاکى، طراح صحنه: مرجان دورمشلو، طراح لباس: الهام شعبانی، طراح نور و صدا: محمد رضا موحدی، آهنگساز: مهران میرمیری، طراح پوستر و بروشور: امیر رجبی، طراح گرافیک و موشن گرافیست: هما ایرانی، ساخت ویدئو مپ: حسین صمیمی، دوخت لباس: حسین پناهی، عکاس و مدیرتبلیغات: رضا قاضیانی، مدیرروابط عمومی و امور رسانهای: سارا فرجی، مترجم: بهاره رامین راد، همکاران تبلیغات محیطی: روژین افشار و نیلوفر ریاحی فرد و حامی رسانهای: سایت تئاتر آنلاین.
علاقمندان می‌توانند بلیت نمایش "من یه زنم، صدامو میشنوین؟" را از سایت تیوال تهیه کنند.