سرویس موسیقی هنرآنلاین: این جمله راجر واترز، نوازنده گیتار بیس گروه بود: " تاب آوردن با ناامیدی، یک عادت انگلیسی است." اما دیوید گیلمور گیتاریست و ریچارد رایت، نوازنده کیبورد بودند که این یک خط ترانه را در سال 1973 در آلبوم "نیمه تاریک ماه" خواندند و به رابطه صمیمانه‌ای که میانشان شکل گرفت نه با رفتن ریچارد رایت در میان مراحل ساخت "دیوار" خللی وارد شد و نه البته با فروپاشی خود گروه در سال‌های بعد. به این ترتیب آن‌ها این جمله را عملاً هم اثبات کردند. "رودخانه بی‌انتها" خداحافظی سخاوتمندانه گیلمور و نیک میسونِ درامر با رایت است که در سال 2008 از دنیا رفت. آلبوم از قطعات منتشر نشده‌ای ساخته شده که هر سه آن‌ها در سال 1994 و در زمان ساخت آلبوم "ناقوس جدایی" نواخته بودند. "رودخانه بی‌انتها" مجموعه‌ای از قطعات و تم‌های بی‌کلام است، همچون مرثیه‌ای (رکوئیم)، از طنین‌های بسیار گوش‌آشنا. "پوست‌ها" در واقع سفری است به حال و هوای آلبوم "یک نعلبکی رمز و راز" در 1968؛ پیانوی قطعه"آنیسینا" ورسیون دیگری است از مقدمه ماندگار رایت در قطعه "ما و آن‌ها" در آلبوم "نیمه تاریک ماه". افکت آلبوم هم کاملاً سینمایی است، بازگشتی به موسیقی فیلم در دوران ابتدایی کار پینک فلوید. یکی از قطعات آلبوم، مملو از تم‌های پرتعلیق الکترونیک و نوای سوزان گیتار، به درستی نامگذاری شده است: "این کار ماست". "رساتر از کلمات" قطعه پایانی آلبوم همراه با کلام، در اولین خطوط شعر گیرا نیست اما وقتی گیلمور می‌خواند: "ضربان قلب ما / رساتر از کلمه‌هاست" باز هم یادآور همان جمله است؛ طاقت آوردن همراه با ظرافت. رایت همیشه ثابت قدم بود و در میان سرگردانی‌های فلوید، شیرازه گروه بود. این آلبوم غیرمنتظره بود، از بازگشت‌تان ممنونیم.
رولینگ استون / دیوید فریک
لیدا صدرالعلمایی