سرویس موسیقی هنرآنلاین: حسین علی‌حسینی نوازنده چگور و خواننده موسیقی نواحی درباره اجرای خود در سیزدهمین جشنواره موسیقی نواحی ایران گفت: من اهل ایل شاهسون هستم. ایل شاهسون یک آوای بدون ساز به نام لیلانا دارد. من آخرین بازمانده‌های لیلاناچیان را سال 1373 دیدم که در مراسمی خواند و بعد فوت کرد. لیلانا از شعرهای هفت هجایی تشکیل شده و توسط دو نفر خوانده می‌شود. ابتدا دست می‌زنند و با دست زدن ریتم می‌گیرند. هنگام دست زدن تعدادی از افراد دست به دست هم می‌دهند و این مراسم را برگزار می‌کنند.
وی بیان کرد: دو نفری که لیلانا می‌گفتند معمولاً بالای 40 سال سن داشتند. پس از سال 1373 هیج لیلانایی اجرا نشده است. زنده‌یاد سلیمان آغاز و زنده‌یاد شمس‌علی کریمی از لیلاناچیان قهار ایل شاهسون بودند. در مقابل لیلاناچی‌ها باید حرکت‌های آیینی اتفاق بیفتد و بیشتر در مراسم‌های عروسی اجرا می‌شود.
این هنرمند موسیقی نواحی اضافه کرد: موسیقی ایل شاهسون، موسیقی مادرانه است. در گذشته وقتی یک نفر فوت می‌کرد، زنان ایل شاهسون مداحی می‌کردند. ما هر چیزی داریم از مادران‌مان داریم. آن‌ها لیلاناها را بهتر از مردها اجرا می‌کنند.
علی‌حسینی اظهار داشت: ساوه فقط شاهسون نیست. خرقانی‌ها و رودباری‌ها هم هستند و موسیقی‌های مختلفی دارند، منتها فکر کنم شاهسون‌ها بیشتر توانسته‌اند توجه جلب کنند. مرکزیت شاهسون‌ها ساوه است و این ایل به بغدادی‌ها نیز معروف است. در زمان قبل از نادرشاه، شاهسون‌ها را به مرزها می‌فرستادند چون چادرنشین بودند و بسیار سریع می‌توانستند جابجا شوند.
وی افزود: من سال 1387 همایشی را در ساوه برگزار کردم که مورد استقبال قرار گرفت و پس از آن کار در حد بسیار بالایی انجام شد و 12 جشنواره در سطح منطقه برگزار کردیم.
حسین علی‌حسینی در پایان درباره لزوم برگزاری جشنواره موسیقی نواحی گفت: باور کنید در این اوضاع کرونایی بیشترین آسیب به حوزه فرهنگ وارد شده است. بنده الان یک سال تمام است که فعالیت چندانی نداشته‌ام. بسیاری از موسیقی‌های ما در مراسم‌های عروسی اجرا می‌شد و الان مراسم‌های عروسی تعطیل شده‌اند. بیشترین آسیب را هنرمندان اقوام خوردند. حالا یک عده دارند برای صداوسیما و نهادهای دیگر تولید می‌کنند ولی موسیقی محلی تولیدی ندارد.