سرویس موسیقی هنرآنلاین: کنسرت نمایش "توران‌دخت" روز 5 اسفندماه در دو سئانس طی یک شب در سالن برج آزادی به کارگردانی میراندا لاکرولد هلندی‌تبار و آهنگسازی آفتاب درویشی (فرزند محمدرضا درویشی) روی صحنه رفت. این اثر برگرفته از داستان‌ "توران‌دخت" نظامی گنجوی، یکی از جهانی‌ترین آثار ادبی ایران است که توسط ارکستر "نیلپر" به رهبری نوید گوهری اجرا شد.

آفتاب درویشی درباره این برنامه به هنرآنلاین توضیح داد: من سال‌ها در هلند درس آهنگسازی فیلم و نمایش می‌خواندم و آشنایی من با کارگردان اثر میراندا لاکرولد که هلندی تبار است در همان کشور شکل گرفت. این کارگردان یک موسسه فرهنگی هنری دارد و این تفاهم کاری باعث شد تا ما قبل از این پروژه همکاری‌های دیگری هم با هم داشته باشیم، خوش‌بختانه همکاری‌های قبلی ما با استقبال خوبی روبه‌‌رو شد تا اینکه من پیشنهاد دادم کاری بزرگ‌تر در ایران انجام دهیم و از همان زمان، ایده‌ "توران‌دخت" شکل گرفت.

درویشی ادامه داد: ما دنبال این بودیم بتوانیم کاری را انتخاب کنیم که هم مخاطب ایرانی و هم غیر ایرانی بتواند ارتباط خوبی با آن بگیرد که در نهایت این کار توسط کارگردان انتخاب و تایید شد. "توران‌دخت" در ادبیات ما نیز حضور پررنگی دارد و هم مولانا و هم نظامی به آن اشاره کرده‌اند. اینکه یک اثر از ایران، چنین سفری جهانی داشته است برای ما بسیار جالب بود.

او درباره ارکستر این کار هم اضافه کرد: من با نوید گوهری آشنایی قبلی داشتم و این را هم می‌دانستم که فعالیت عمده این ارکستر روی موسیقی معاصر است و برایم همین مساله اهمیت زیادی داشت، در این پروژه قرار بود تا یک خواننده هلندی برای این کار در ایران حضور پیدا کند اما در لحظات پایانی نتوانست ویزا تهیه کند و در نهایت شانسی که آوردیم با سایه صدیفی ارتباط پیدا کردیم و از او برای این اجرا درخواست کردیم، آرش روزبهانی دیگر خواننده ما بود که اصلیت ایرانی دارد اما در هلند زندگی می‌کند و برای این پروژه حاضر شد و در نهایت کار همان‌طور که می‌خواستیم پیش رفت.

این هنرمند درباره سالن اجرا هم گفت: من برج آزادی را خیلی دوست دارم و برایم مهم‌ترین نشانه‌ شهرم است و از آنجایی که این پروژه اولین کار بزرگ من محسوب می‌شد خیلی خوشحال شدم که این پروژه در این سالن به صحنه رفت.

این آهنگساز همچنین گفت: کنسرت-نمایش یک ژانر مهم در کل دنیاست که با اپرا و کارهای موزیکال متفاوت است و مشخصه‌های خاص خودش را دارد. در ایران البته خیلی از اپراها و پرفورمنس‌ها هم با همین نام روی صحنه می‌روند. پیش از هر چیز، متنی که برای این شکل از کار نوشته می‌شود، آن را متفاوت می‌کند. ضمن اینکه در کنسرت-نمایش تمامی اجزای اثر مثل موسیقی، تئاتر، ویدیو مپینگ و... به صورت موازی حرکت می‌کنند. شما در اپرا، نوازندگان را روی صحنه نمی‌بینید اما در این کار نوازنده‌ها به مثابه‌ بازیگر دیده می‌شوند یعنی اگرچه اکت چندانی ندارند اما حضورشان مهم است.