به گزارش هنرآنلاین به نقل از روابط عمومی بنیاد آفرینش های هنری نیاوران، سید عباس سجادی مدیرعامل بنیاد آفرینش‌های هنری نیاوران، در ابتدای این مراسم که شامگاه جمعه 15 دی‌ماه در فرهنگسرای نیاوران برگزار شد، با ذکر این مطب که در ارتباط با بزرگمردی چون لطفی سخن گفتن کار سادهای نیست اظهار داشت: رمز لطفی شدن احترام به اساتید بزرگ است. خدمتی که لطفی به هنر موسیقی این سرزمین کرده است کمتر از خدمت استاد صبا نبوده است.
وی افزود: تواضع و خشوع لطفی مثال‌زدنی است. رمز موفقیت او نیز همین تواضع، احترام به بزرگ‌تر و ادب بوده است. امیدوارم این ویژگی هر چه بیشتر در جامعه موسیقی پررنگ‌تر شود. ادب گمشده هنر امروز ایران است.
حمید متبسم موسیقی‌دان، آهنگساز و از شاگردان محمدرضا لطفی نیز در ادامه مراسم و پس از تک‌نوازی تار مازیار شاهی که با الهام از آثار محمدرضا لطفی همراه بود به روی صحنه آمد و در سخنانی گفت: من در سال‌های آغازین دهه 60 افتخار شاگردی استاد لطفی را داشتم. او عاشق تدریس بود. درکی که از اهمیت ردیف پیدا کردم تحت تأثیر درس‌های این ردیف‌دان بزرگ روی من بوده است. لطفی هیچ‌گاه از هنرجویانش شهریه دریافت نکرد و فقط خرسند بود که آن‌ها درسها را خوب و پرشور به او ارائه دهند.
متبسم ادامه داد: لطفی انقلابی در سال‌های آغازین 1350 انجام میدهد. بسیاری از هنرمندان که اصل موسیقی ایرانی را میشناختند طی سال‌های 1320 تا 1350 خانه‌نشین شده بودند چرا که مردم آن‌قدر از موسیقی ایرانی دور شده بودند که وقتی محمدرضا لطفی با گروه شیدا پیش‌درآمد رکن‌الدین و رنگ درویش و تصنیف عارف را که مربوط به سده گذشته بود ارائه می‌کرد. جوانان آن روزها فکر می‌کردند که در موسیقی انقلاب شده است چرا که با این موسیقی آشنایی نداشتند و این آثار را مدرن میپنداشتند.
این آهنگساز برجسته که به‌تازگی از او آلبوم "تار پود" روانه بازار موسیقی شده است با ذکر این نکته که امروز جامعه موسیقی نیازمند یک انقلاب است تا بار دیگر موسیقی ایرانی اعتلا یابد خاطرنشان کرد: آثاری که محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، پرویز مشکاتیان، و پیش‌تر فرامرز پایور برایش جان گذاشتند و آن‌ها را خلق کردند باید دوباره در سطح جامعه مطرح شود و با حمایت شما رشد و نمو کند.
هادی منتظری آهنگساز و نوازنده کمانچه و ویولن از اعضای گروه شیدا و همچنین از شاگردان محمدرضا لطفی، دیگر سخنران این مراسم بود. منتظری گفت: محمدرضا لطفی همان‌طور که حمید متبسم اظهار داشتند عاشق تدریس بودند و در تمام مراحل تدریس پول نگرفتند. این هنرمند همچنین جدیتی خاص در تربیت و آموزش شاگردان داشت، که این ویژگی، یک ویژگی منحصربه‌فرد بود.
وی با ذکر خاطرات مختلفی از دورانی که شاگرد او بود ابراز داشت: به یاد دارم زمانی در دانشکده موسیقی وقتی شاگرد لطفی شدم او بسیار سخت‌گیر بود و سه ترم دستگاه شور را نواختم تا او بالاخره به من نمره قبولی داد و در ادامه زمانی که دیگر انگشتانم پینه‌بسته بود او مرا به همکاری با گروه شیدا دعوت کرد. روزی بعد از چند جلسه تمرین کمانچه‌ای برایم آورد و به من هدیه داد گفت به‌پاس زحماتی که در این مدت کشیدی این کمانچه را به تو می‌دهم.
جمال سماواتی نوازنده و پژوهشگر موسیقی به‌عنوان آخرین سخنران نیز در سخنانی با ذکر این نکته که هر دورهای این شانس را دارد که با کسانی معاصر باشد که در قد و قواره تاریخ‌اند و لطفی یکی از این چهرههاست، اظهار داشت: لطفی امانت‌دار گنجینهای کهن بود که از پیشینیان به او رسیده بود و او همچون امانت‌داری امین، به شایستگی این امانت را به نسل بعدی سپرد.
وی افزود: قرار بود بنایی که او نهاده بود امروز به جایگاهی شایسته برسد، اما متأسفانه امروزه موسیقی دستگاهی ما اصلاً از جایگاه خوبی برخوردار نیست و زبان موسیقی کهن ایرانی در حال فراموشی است.
پس از سخنان جمال سماواتی، بهاره فیاضی و گوهر ناز مسائلی از شاگردان محمدرضا لطفی به اجرای قطعاتی به‌صورت بداهه پرداختند.
پایان‌بخش این مراسم بداهه‌نوازی هادی منتظری بود که به درخواست حاضرین در سالن انجام شد و مورد استقبال نیز قرار گرفت.
سومین دوره آیین گرامیداشت سالروز تولد استاد محمدرضا لطفی همچون دو دوره قبل توسط بنیاد آفرینش‌های هنری نیاوران و با مشارکت مکتب‌خانه میرزا عبدالله برگزار شد.