گروه معماری هنرآنلاین: در یادداشت این پژوهشگر و مدیر مسئول پایگاه خبری فضای نو آمده است:

«اتحادیه جهانی معماران، شعار روز جهانی معماری در سال ۲۰۲۲ را «طراحی برای سلامتی» کرده است. گویی جهان به سوی تعریف ماموریت‌ جدیدی برای معماری می‌رود.

معماری که روزگاری وظیفه‌ ساخت سرپناه برای بشریت را داشت، روزگاری به ساخت معابد و مساجد فخر می‌فروخت، روزگاری برای سرمایه‌داری کار می‌کرد، روزگاری چنگ به فرم می‌زد تا خود را توجیه کند و روزگاری دیگر، به فلسفه و عقاید متفکرین خارج از معماری برای پیشبرد نظری خود اتکا می‌کرد، حالا باید برای سلامتی بشر بکوشد. به درستی که این نامگذاری با شرایط کره زمین و رفتار دولت‌ها تطابق دارد.

حقیقتاً معماری به چه چیز جز سلامتی بشر باید بیندیشد، وقتی از جنگل‌های آمازون تا شهرک‌های عظیم صنعتی چین، هیچ کشوری به حداقل تعهدات خود در برابر گرمایش زمین پابند نیست. وقتی توده مردم جهان، هنوز از نبود امکانات بهداشتی، نبود سرویس بهداشتی و نبود آب سالم رنج می‌برند. فشردگی شهرها از یکسو، مهاجرت از روستاها، متراکم‌تر شدن شهرها، تولد شهرهای جدید، همه و همه حکایت از آن دارند که معماری در بروز این وضعیت، اگر مقصر اصلی نباشد، اما قطعا جزء متهمین است.

حال باید دید آیا اولاً معماران به این شعار اتحادیه جهانی روی خوش نشان می‌دهند؟ تجربه نشان داده لذت فرمالیسم و درک آسان آن توسط کارفرماها، اجازه‌ تغییرات بنیادین به معماران نمی‌دهد. همچنین آیا آن‌ها می‌توانند در کنار رسانه‌ها و دیگر نیروهای اثربخش بر ذهن کارفرمایان، آن‌ها را به توجه بیش از پیش به این مهم راضی نمایند؟ آیا آن‌ها از قدرت بیان و خلاقیت خود برای حل سلولی معضلات مذکور استفاده می‌نمایند؟ (ناگفته پیداست که رسیدن به سلامتی صددرصد در گروی داشتن شهری سالم، جامعه سالم، اقتصاد سالم و موضوعاتی فراتر و خارج از دسترس معماران است).

دوم اینکه آیا جوایز معماری که نقش کاتالیزور در تعالی معماری را دارند، آیا این شعار را سرلوحه کار خود قرار می‌دهند؟ آیا دانشگاه به این موضوع توجه می‌کند؟ آنچه اتحادیه برای روز جهانی معماری نشان کرده است، بیش از آن‌ که روی به گذشته داشته باشد، چشم به آینده دوخته است، در پی تدوین و تبیین است، بدنبال چارچوب می‌گردد و می‌کوشد خود را جا بیندازد.

این شعار از وجوهی با شعار روز جهانی معماری داخلی که «افتخار به گذشته، انگیزه‌ای برای آینده» بود تفاوت دارد. به نظر می‌رسد رویکرد اتحادیه جهانی معماران با فدراسیون بین‌المللی طراحان داخلی متفاوت است. اما این تنها یک سر ماجرا است.

با وجود تفاوت راهبرد دو نهاد صنفی اتحادیه جهانی معماران و فدراسیون بین‌المللی طراحان داخلی، نقش معماری داخلی در رسیدن به سلامتی در معماری‌ قابل انکار یا مذاکره نیست. بی‌شک، اتحادیه برای پرهیز از پراکنده‌کاری و موازی‌کاری به موضوع معماری داخلی ورود نکرده است. اما چه کسی است که نداند که بخش عمده تحقق این موضوع، به معماری داخلی وابسته است.‌ خصوصا برای کشورهایی که معماری و فرهنگ مردمان‌شان بیشتر درونگرا است تا برونگرا.

بنابراین به نظر می‌رسد باید موضوع اصول معماری داخلی را در تحقق اهداف روز جهانی معماری مد نظر داشت حتی اگر نهادهای بین‌المللی مستقیماً به آن اشاره نکنند.»