سرویس معماری هنرآنلاین: موزه "ویکتوریا و آلبرت" انگلستان آمادگی خود را برای حفاظت و توسعه مجتمع " باغ‌های رابین هود" در لندن اعلام کرده است.

" باغ رابین هود" ساختمانی سه طبقه و یکی از آیکون‌های معماری بروتالیستی در جهان است.  

این تصمیم موزه سلطنتی "ویکتوریا و آلبرت" به دنبال راه افتادن کمپینی در انگلستان  در سال 2015 و در اعتراض به تخریب این مکان تاریخی انگلستان اتخاذ شده است. تصمیم مقامات لندن مبنی بر تخریب "رابین هود گاردنز"، مجموعه‌ی مسکونی شناخته‌شده الیسون و پیتر اسمیتسن‌، خشم جامعه معماری این کشور را برانگیخته بود.  

از سال ۲۰۱۲ که زمزمه‌های این تصمیم اعلام عمومی شد، بسیاری از اعضای جامعه‌ی حرفه‌ای خواستار کنش معماران برای حفظ "یکی از مهم‌ترین پرو‍ژه‌های مسکونی دوران پساجنگ" شدند که نهایتاً در مارس سال 2015 منجر به پیشنهاد تازه‌ای شد و ریچارد راجرز، سیمون اسمیتسن و درک ون دن هاول در کمپینی از عموم مردم خواستند تا صدای اعتراض خود را به وزارت فرهنگ، رسانه و ورزش انگلستان برسانند.

پیش از این نیز اعلام شده بود که وزیر میراث انگلستان،‌تریسی کراوچ، درصدد است تا با صدور "پروانه‌ی ایمن رابین‌هود گاردنز" موافقت کند. در انگلستان "پروانه‌‌ی ایمن" (COI) مدرکی است که تضمین می‌کند بنا یا ابنیه‌ای به مدت پنج سال ثبت نشوند یا هیچ‌گونه دستور حفاظتی (BPN) برای آن‌ها صادر نشود.

"دستور حفاظت ساختمان" (BPN) نیز برای حفاظت یک بنای ثبت‌نشده‌ مهم یا تاریخی صادر می‌شود و بر حفاظت این‌گونه بناها در برابر هرگونه تغییر اساسی تأکید دارد. این دومین مجوز از این دست است که در ارتباط با رابین‌هود گاردنز صادر شده است. بر اساس بیانیه‌ی "انگلستان تاریخی" این پروانه پیش از صدور در یک دوره‌ی ۲۸ روزه که از ۴ آگوست جاری آغاز شده در حال بررسی است.

معماری بروتالیست  یا "زبره‌کاری" سبکی از معماری است که در آن ساختمان‌ها کلآ با بتن زبره و بدون روکش و دیگر عناصر کاربردی و به عبارتی عریان و عاری از زینت اجرا می‌شوند. اصطلاح زبره‌کاری (بروتالیسم) در ۱۹۵۴ در فرانسه و انگلستان برای توصیف این شیوه بکار رفت.

معماران انگلیسی به نام‌های آلیسون و پیتر اسمیتسون برتی اولین بار این اصطلاح را در سال ۱۹۵۳ میلادی ابداع کردند، این اصطلاح ریشه در واژهٔ فرانسوی "بتون بروت" به معنای «سیمان خام» دارد، عبارتی که توسط لوکوربوزیه برای تشریح متد استفاده خاصش از سیمان استفاده می‌شد، متدی که توسط آن بسیاری از بناهای پس از جنگ جهانی دومش را ساخت. این اصطلاح پس از این که توسط "رینر بنهم"، منتقد معماری در عنوان کتابش"معماری بروتالیست نوین: اخلاقیات یا زیبایی‌شناسی؟" در سال ۱۹۶۶ میلادی به کار گرفته شد، رواج بسیاری پیدا کرد، مضمون کتاب توصیف برخی دیدگاه‌های معمارانه بود که  در اروپا رایج شده بود.