به گزارش هنرآنلاین، در دویست و پنجاهمین گفتمان هنر و معماری که به مناسبت روز ملی سینما به بررسی آثار علی حاتمی اختصاص یافته است، علیرضا زرین دست، شهریار سیروس و حبیب‌اله شیبانی سخن خواهند گفت. این نشست که با نمایش فیلم همراه خواهد بود، دبیر پنل گفتگو امید جوانبخت است.
برپاسازی "مکان‌ها" وظیفه‌ی بنیادین معماری است و مهم‌ترین نقش معماری، تعیین کردن مکانِ آدمی در جهان است. چنان که توسط هایدگر بیان شده، ما به جهان هستی پرتاب شده‌ایم. از طریق معماری، تجربه‌مان از این "بی‌مأوا ماندگی" و غربتِ حاصل از آن را به حسی مطبوع از سکنی یافتگی تبدیل می‌کنیم. سازمند کردنِ مکان، فضا، وضعیت، مقیاس، نور و امثال این‌ها، یا به طور کلی شاخصه‌های معمارانه، قابگیریِ بودنِ انسان، به صورتی غیرقابل اجتناب، به انواعِ بیانِ سینمائی نیز تسری می‌یابند.
کار معماری فقط شخصی‌سازی فضا نیست. کار معماری مقاومتی جانانه در برابر هراسِ زمان است. دگرگون کردن و دست کاری در زمان، از نو چیدنِ آن، سرعت دادن، کند کردن، ایستادن و معکوس کردنش، در بیانِ سینمائی نیز امری اساسی است.
فضای زنده یک پدید‌ه‌ی همگن نیست که همه اجزایش ارزشی یکسان داشته باشد. یک اتفاق، بسته به اینکه در چه زمانی رخ می‌دهد، ممکن است معانی کاملاً متفاوتی بیابند. اتفاق بسته به اینکه در چه وقت از روز، چه شرایط جوی و روشنایی و یا چه اتمسفر صوتی رخ دهد، معنی خاص خود را می‌یابد. علاوه بر این هر مکان، دلالتِ نمادینِ خود را داراست که به معنای اتفاق، گره می‌خورد. از این رو است که بازنمودِ یک اتفاق در سینما، کاملاً با معماری فضا، مکان و زمانِ وقوعش هم بسته است و فیلمساز، بخواهد یا نخواهد، ملزم به آفریدن معماری است و دقیقاً همین بکر بودن حسِ معماری فیلمساز و عدم وابستگی‌اش به جریان‌های رسمی معماری است که معماری سینما را چنین بدیع و بارز می‌سازد.
معماری وجه اساطیری فضا را از نو نمایان می‌کند و روحِ واحدِ عالم را از نو در آن می‌دمد. هنر، مرز و محدوده‌ی میان روان و جهان را مشخص می‌کند و هنرمند وقتی بستری را خلق می‌کند که در آن رویدادها ترسیم و تبیین می‌شوند، ناخودآگاه قدم در قلمرو معماری می‌گذارد. مناظر شهری، ساختمان‌ها واتاق‌هایی که هنرمندان به تصویر کشیده‌اند، واقعیاتی تجربه‌پذیرند. همه آن‌ها مخاطب خود را به معماری بدل می‌کنند که در گذر از روایت (ازطریق شعر، داستان، نقاشی، عکاسی، بازیگری و...)، ساختمان‌ها، اتاق‌ها، فضاها و در نهایت کل شهر را در خیالش بنا می‌کند.
تصاویر خلق شده از مکان‌های وقوع روایت، ادراکاتی تجربی از فضاهای موجودیت یافته و زنده‌اند. همچون فضاهای واقعی، دما و رایحه مخصوص به خودشان را دارند. می‌توان بافت و انعکاس صوت از دیوارهاشان را حس کرد. خیابان به نمایش در آمده در یک فیلم، با رسیدن به انتهای قاب، تمام نمی‌شود. بلکه گرداگرد تماشاگر به صورت شبکه‌ای واقعی از خیابان‌ها و ساختمان‌ها ومکان‌ها گسترش می‌یابد. این برانگیختن تخیل مخاطب، کارکرد گرانقدر همه هنرهاست. برعکس، تصاویرِ تولید شده توسط کارخانه‌ی خودآگاه انسان، منفعلانه و بی‌هیچ تخیلی، ادارک می‌شوند.
در دویست و پنجاهمین گفتمان هنر و معماری که به مناسبت روز ملی سینما به بررسی آثار علی حاتمی تخصیص یافته است، علیرضا زرین دست، شهریار سیروس و مهندس حبیب‌اله شیبانی سخن خواهند گفت که با نمایش فیلم همراه است. دبیر پنل گفتگو امید جوانبخت است.
این نشست چهارشنبه 22 شهریور ماه 1396 از ساعت 16 الی 18 در موزه هنرهای دینی امام علی (ع) به نشانی خیابان ولیعصر (عج)،بالاتر از ظفر ، بلوار اسفندیار ، شماره 35 برپا می شود.