سرویس مد و لباس هنرآنلاین: مهمان این هفته بخش مد و لباس هنرآنلاین، مادر و دختری هستند که این روزها در کنار یکدیگر کار می‌کنند و چشم‌اندازشان در این عرصه نمایی روبه‌پیشرفت دارد.

نازلی معصومیان که از برگزیدگان جشنواره بین‌المللی مد و لباس فجر است، این روزها علاوه بر طراحی لباس در مجموعه خود و تدریس در دانشگاه، برنامه‌ریزی برای ایجاد یک سیستم آموزشی دارای زیرساخت در زمینه تربیت کودکان و نوجوانان خلاق برای حضور در عرصه مد و لباس فجر را در دستور کار قرار داده است. فرزند نوجوان او روژین چلبی نیز به‌تازگی در دومین جشنواره ملی طراحی پارچه و لباس کودک و نوجوان به‌عنوان کم سن و سال‌ترین شرکت‌کننده با اثری اقتباس‌شده درباره سفالینه‌های شوش و سیلک کاشان مورد تقدیر قرارگرفت.

مشروح گفت‌وگوی هنرآنلاین با نازلی معصومیان و روژین چلبی را در ادامه بخوانید:

خانم معصومیان لطفاً در ابتدا درباره پیشینه فعالیتی خود در عرصه مد و لباس بگویید؟

نازلی معصومیان: کارشناس ارشد طراحی پارچه و لباس هستم و نزدیک به 12 سال است در این رشته کار می‌کنم. در فنی حرفه‌ای و دانشگاه مشغول آموزش هستم و در آموزشگاه خود، صنایع‌دستی، طراحی لباس و دوخت را آموزش می‌دهم.

تا چه اندازه دانشگاه و سیستم دانشگاهی توانست در آینده شغلی شما تأثیر بگذارد و امروز که به‌صورت حرفه‌ای کار می‌کنید تا چه اندازه از این دانش دانشگاهی در کارتان بهره می‌گیرید؟

نازلی معصومیان: مدرک تحصیلی من دیپلم بود و زمانی که شروع به تدریس در آموزشگاه‌ها کردم، افرادی که برای آموزش به این آموزشگاه می‌آمدند، اکثراً لیسانس و فوق‌لیسانس بودند و همه فکر می‌کردند من در این زمینه تحصیلات دانشگاهی دارم. این خیلی برایم ناراحت‌کننده بود که با کسانی کار می‌کنم که تحصیلات بالایی دارند و من باید اقدامی می‌کردم. شروع به درس خواندن کردم و بعد از 14 سال با دیپلم نظام قدیم در امتحان کنکور شرکت کردم و ازقضا در دانشگاه روزانه شریعتی قبول شدم. در کنار همه این‌ها آموزشگاهم را داشتم، یعنی وقتی وارد دانشگاه شدم، آموزشگاهم را هم راه‌اندازی کردم. این مسیر خیلی سخت بود. باید هم در دانشگاه درس می‌خواندم و هم آموزشگاهم را اداره می‌کردم. هم فرزند داشتم و هم متأهل بودم و این وظایف سنگینی بود. وقتی لیسانس گرفتم احساس می‌کردم همچنان باید ادامه دهم و وقتی انسان درس خواندن را شروع می‌کند دیگر مدام می‌خواهد بخواهد و بداند. بازهم شروع کردم به خواندن و ارشد هم پذیرفته شدم و در دانشگاه علم و فرهنگ کارشناسی ارشدم را گرفتم. در حال حاضر حدود دو سالی است در دانشگاه علمی کاربردی تدریس می‌کنم و باز همچنان آموزشگاهم را هم دارم و در آموزشگاه‌های دیگر آموزش می‌دهم. تخصص در طراحی لباس به‌خصوص الگوسازی و دوخت است که از همان 17 سال پیش که کار کارم را آغاز کردم، ادامه‌دار بود.

شما در زمره نخستین نفراتی هستید که با جشنواره مد و لباس فجر همراه شدید و رتبه هم آوردید.

نازلی معصومیان: بله چهار سال پیش در جشنواره مد و لباس فجر بود در بخش علمی-دانشگاهی رتبه آوردم و در طراحی مانتو دانشجو برای دانشجو این جایزه را گرفتم. بعدازآن هم تقدیرشیم. در کنار همه این‌ها دخترم هم برایم مهم بود به این دلیل که کار طراحی می‌کند. او سال قبل در نخستین جشنواره طراحی پارچه و لباس کودک و نوجوان کار طراحی کرد و بیش از نیمی از کارها به اسم من بود به این دلیل که یا باورشان نمی‌شد که کارها برای خود اوست و کارها که به اسم من و خودش بود و اسم او را به‌کلی نادیده گرفتند و دختر کلی اشک ریخت. او بسیار ناراحت شد و وقتی دلیلش را پرسیدیم گفتند سن او برای حضور در این رویداد بسیار کم است. البته من حق می‌دهم به این دلیل که طرح‌ها قوی بود و فکر نمی‌کردند یک دختر 12 ساله بخواهد چنین کاری کند. امسال که یک سری از اساتید در جریان کارهای او بودند و وقتی اثر فرستاد متوجه شدند که کارهای خود اوست و قبول شد و کارهایش به نمایش درآمد.

نازلی معصومیان

روژین جان لطفاً درباره اثری که به دومین جشنواره ملی طراحی پارچه و لباس ارائه کردید و تقدیر شدید توضیح دهید.

روژین چلبی: طرح‌هایم بر اساس نقوش سفالینه‌های شوش و سیلک کاشان بود و اثرم را برای نوجوانان سیزده‌تا پانزده‌ساله طراحی کرده بودم. ویژگی بارز اثرم کیفی بود که از کنار به مانتو اتصال داشت، اما نمی‌شد تشخیص داد که جیب است یا کیف. درواقع این طرح الهام گرفته از سفالینه‌های باستانی بود و رنگش کرم و قهوه‌ای بود و هم نقوش و هم‌رنگ بندی را از نقوش گرفته بود. لباسی مناسب برای گروه سنی نوجوان بود که نقوش باستانی ایران در آن وجود داشت.

نازلی معصومیان: من علاوه بر روژین با گروه نوجوانان کار می‌کنم و به این دلیل که دغدغه مند هستم و دختری در این سن هم دارم، خیلی دلم می‌خواهد مانتوهایی که می‌خواهند بپوشند، ایده‌اش را خودشان بدهند و خیلی تشویق می‌کنم در این زمینه نوجوانان را که اگر می‌توانند و علاقه‌مند هستند، کار طراحی لباس را دنبال کنند. به این دلیل که این‌ها مانتو ندارند و در این سن همواره مشکل وجود دارد. بچه‌ها در این سن می‌توانند راهنمای ما بزرگ‌ترها باشند. دوخت مانتوهای دخترم کار من بود، اما طراحی و رنگ‌آمیزی‌هایش را دخترم انجام داد. یکجاهایی به من پیشنهاد‌هایی می‌داد و من دقیقاً حرفش را گوش می‌دادم به این دلیل که دغدغه‌اش بود. بچه‌ها در این سن عاشق کیف هستند و اگر بخواهند کیفی در دست بگیرند، ما کیفی مناسب آن‌ها نداریم و گفتم کیفی طراحی کن که جیب‌نما باشد. سریع دیدم که خیلی راحت طرح زد. روژین استادهای خوبی دارد و کنار آن‌ها دوره می‌بیند. سال قبل به هر دلیل اسم روژین در جشنواره مطرح نشد هرچند که من دغدغه مطرح کردن اسم او را نداشتم اما بیشتر به این دلیل تمایل داشتم اثر بانام خود او در جشنواره دیده شود که وقتی دوستانش را دعوت کرد، آن‌ها دیدند که آثار روژین به نام من است و این صورت قشنگی نداشت.

آیا در این دوره مسئولان جشنواره خودشان به این نتیجه رسیدند که محدودیت سنی را برای این رویداد قائل نشوند؟

نازلی معصومیان: بله. تصمیم بسیار خوبی هم بود و من امیدوارم این نگاه ادامه پیدا کند. علاوه بر روژین که دختر خودم است، بچه‌های این سن و دختران ما نیاز به حمایت دارند. خودم به‌سختی به‌جاهایی که می‌خواستم رسیدم. هنوز هم تلاش می‌کنم، یاد می‌گیرم و آموزش می‌دهم. هیچ ابایی ندارم که بگویم پیش چه اساتیدی کار می‌کنم و همان‌ها را به هنرجوهای خودم درس می‌دهم. من حتی برای افرادی که ممکن است مشکلاتی داشته باشند، به‌صورت خیریه برای خانواده‌های درگیر با بزهکاری، بی‌سرپرست و... آموزش رایگان ارائه می‌دهم. نمی‌دانید چقدر این بچه‌ها برایم خواستنی هستند و خوشحالم که می‌بینم آن بچه‌ها از این راه پول درمی‌آورد و این برایم یک دنیا ارزش دارد. هدف و پایه‌ام روی خانم‌ها است که بتوانند درآمدزایی کنند. در فیلم‌های ما همواره خیاطی وجهه خوبی ندارد و هر وقت زنی گرفتار را نشان می‌دهند، می‌گویند خیاط است. اصلاً نباید در جامعه این چیزها رواج داده شود که چون فردی ندارد، رو به خیاطی آورده است. این به‌هیچ‌عنوان زیبا نیست. ما طراح‌های قابلی داریم که جایی مطرح هم نیستند. من دوستانی را می‌شناسم که کارشان خیلی خوب است، اما راهش را بلد نیستند و من واقعاً اگر بتوانم به آن‌ها کمک می‌کنم تا به هدفی برسند.

در مورد بچه‌هایی که مشکل‌دارند و به‌عنوان مربی هنری با آن‌ها کار می‌کنید، طراحی لباس تا چه اندازه به آن‌ها در پرورش خلاقیت‌هایشان در مسیری که احیاناً دشواری هم دارد، کمک می‌کند؟

نازلی معصومیان: واقعاً می‌بینم اخلاق این افراد که عزیز دل من هستند به‌مرور تغییر می‌کند و من حتی با مادران نوجوانانی که باهم کارمی کنیم در ارتباطم و پیگیری می‌کنم تا ببینم چه‌کار کردند. دوست دارم ببینم این دختران و نوجوانان در 20 سالگی کجا هستند؟ شاید آن‌ها در ادامه مسیر برای تحصیلات دانشگاهی وارد این حوزه هم نشوند، اما برایم مهم است که دختران به‌ویژه نوجوانان راه درستی انتخاب کنند و شاخه‌ای از هنر را که دوست دارند ادامه دهند. به این دلیل که هنر در جامعه ما هنوز جا نیفتاده است. شاید من کاری بزنم و در هر کشوری خوب فروش برود و اینجا هنوز استقلال شکل نگرفته که کسی ریسک کند و روی کار طراح‌ها سرمایه گزاری کند. من فکر می‌کنم این اتفاق بالاخره رخ می‌دهد. بخصوص که در جشنواره مد و لباس فجر، هر سال طراحی‌های خیلی خوبی دیدیم و افراد موفقیت‌هایی کسب می‌کنند.

به نظر شما، هدف اصلی چنین جشنواره‌هایی چیست و به‌طور مثال جشنواره‌ای همچون جشنواره ملی طراحی پارچه و لباس کودکان و نوجوانان آیا در این دو دوره توانسته است آغازگر این راه باشند؟ برگزارکنندگان مدعی هستند که توانایی دارند طراح را به تولیدکننده متصل کنند اما آیا این اتفاق در چنین بستر و فضایی محقق شده است؟

نازلی معصومیان: در صحبت‌های شما دو مقوله است که از هم جدا هستند. اولاً در جشنواره کودک و نوجوان، امسال که سال دوم بود، هم متقاضی بیشتر بود و هم تعداد آثار ارسالی بیشتر بوده است. فقط مکانی که امسال در نظر داشتند، خوب نبود. سال قبل سالن حجاب کانون پرورشی فکری را گرفته بودند که عالی بود، امسال اصلاً کارها در دید نبود. هرکس می‌آمد، می‌پرسید کارهای روژین کجاست؟ اگر کار به جشنواره می‌آید، در نمایش دادن و چیدمان فضا باید دقت بیشتری شود.

نازلی معصومیان

البته اعلام شد که جشنواره حمایت هم نشده است و سالن خوبی به آن‌ها نداده‌اند.

نازلی معصومیان: حتماً همین‌طور بوده و نمی‌توان مقصر را یک نفر دانست و باید همه رده‌ها را بررسی کرد، به این دلیل که اصولاً در این موارد همه‌چیز دست‌به‌دست هم می‌دهد تا اتفاقی رخ دهد. در مورد سؤال قبلی که در رابطه تولیدی‌ها و طراح‌ها پرسیدید، همین‌جا توضیحی بدهم. این مسئله یک چالش بسیار عمیقی شده که مشکلاتی را بین این دو به وجود آورده است. ما دوست داریم باکسی کارکنیم که طراح را قبول داشته باشد. وقتی چنین چیزی وجود ندارد و فقط می‌گوید طراح بیاید، ولی مدلی که ما از ترکیه یا چین آوردیم را کار می‌کنیم! این اصلاً درست نیست. من نمی‌خواهم به کسی توهین کنم، اما اکثر تولیدی‌ها همین رویه رادارند. خیلی حیف است. ما یک مجموعه پنج شش نفرِ هستیم که با هم کار می‌کنیم و هر کدام در بخشی متخصص هستیم. من در الگوسازی فعال هستم، دوست دیگری در چاپ مهارت دارد و... هرکدام مکمل دیگری هستیم و هدفی را پیش می‌بریم. من در بخش آموزش اگر هر چیزی را بلد هم باشم، به کسی که کارکرده است می‌سپارم تا بتواند او هم خودش را نشان دهد. این امر کنار هم قرارگرفتن چند فکر زیبا است و من این را دوست دارم. با این رویه کارهم بهتر پیش می‌رود. بخش اقتصادی و ارتباط با تولیدکننده‌ها هم به دلایلی که گفتم و برایمان جذاب نیست، باعث شده با آن‌ها کار نکنیم. امیدوارم کارگروه مد و لباس تولیدکننده‌ها را مجاب کنند تا طرح‌های طراح‌های خودمان را کار کنند نه اینکه از جاهای دیگر طرح کپی کنند. این کار اصلاً فایده‌ای ندارد.

به نظر شما در جشنواره‌ها باید شاهد اتفاقات بهتری باشیم؟

نازلی معصومیان: در این چهار پنج سال که قطعاً اتفاقات خوب زیادی افتاده و قابل‌مقایسه با دوره‌های اول نیست. آن سالی که من در دو بخش رتبه آوردم، در دقیقه آخر دوستم گفت چرا کارهای دانشگاه را نمی‌بری؟ هنرمند همواره خودش را بهترین می‌بیند، اما باید قبول کرد خیلی‌ها بهتر از ما هستند. من از اساتیدم تشکر می‌کنم. در کنار استاد گنجی من طراحی پارچه دوره دیدم و هنوز هم پیش او می‌روم. همین‌طور استاد شاهکوپا که در طراحی لباس واقعاً کاربلد هستند و حتی روژین دخترم را هم پیش این استاد بزرگ می‌برم بااینکه خودم مادرش هستم و می‌توانم به او یاد بدهم، اما نمی‌خواهم روژین را به خودم فقط متکی کنم. او باید برود و دنیای دیگران را ببیند. شاید چیزهای بیشتر ازآنچه ممکن است من به او یاد بدهم، یاد بگیرد.

خیلی جالب است که هردو در این زمینه فعال و علاقه‌مند هستید.

نازلی معصومیان: خیلی جالب است. من سنتی کار هستم و او نگاهی مدرن دارد. خیلی دوست دارم برایش اتفاقات بزرگی رخ دهد. ما دیگر مربی و آموزشگاه دار هستیم و نسل آن‌ها باید رشد کند. بچه‌هایی در سن پایین مثل روژین که علاقه‌مند هستند روی کار بیایند و خودشان را نشان دهند. بچه‌های این نسل پتانسیل بالایی دارند و مطمئنم اتفاقات خوبی برایشان می‌افتد. ما سعی کردیم راه را بچه‌های این سن بازکنیم. روژین را به‌تازگی به کلاس تایپوگرافی می‌فرستم تا با خط هم آشنا شود.

خط چه ارتباطی به کار طراحی لباس دارد؟

نازلی معصومیان: تایپوگرافی بخشی است که لازم نیست خیلی هم خوش‌خط باشید. درواقع نوعی طراحی نقاشی است. بچه‌های این نسل خیلی خوش‌خط هستند و مثل نسل ما نیستند. جزو دغدغه‌های من است که کارش به سمت تایپوگرافی برود. هرسال روی روژین کار می‌کنیم تا به‌صورت مستمر رشد کند.

روژین جان امسال جایزه‌ای هم در دومین جشنواره ملی طراحی پارچه و لباس کودک و نوجوان دریافت کردید؟

روژین چلبی: لوح تقدیر گرفتم و نخستین نوجوانی بودم که در عرصه مد و لباس این اتفاق برایش افتاد. واقعاً برای شروع اتفاق خیلی خوبی بود.

نازلی معصومیان: تابستان قرار است برایش یک گالری انفرادی و اگر نشد همراه با خودم گالری برگزار کنیم که بیشتر کارهای روژین باشد. یک پسر نوجوان هم حضور داشت. او هم‌کاره‌ای خیلی خوبی انجام داده بود. در اطراف خودم هم نوجوانان بااستعداد زیادی دارم که آموزشگاه می‌آیند و تشویقشان می‌کنم که سال بعد حتماً کاری در جشنواره داشته باشند. هدف ما پایه‌گذاری سیستم آموزش طراحی لباس برای کودکان و نوجوان است.

نازلی معصومیان

پایان‌نامه شما که در جشنواره فجر هم جایزه گرفت چه عنوانی داشت؟

نازلی معصومیان: عنوان آن پایان‌نامه، بررسی فرهنگ، هنر و پوشاک استان ایلام امروز بود که نقوش گلیم و جاجیم منطقه ایلام را روی لباس کار کرده بودیم. کار فوق‌العاده‌ای بود. هنوز فرصت نکردیم ایلام برویم. آن‌قدر به ما اطلاعات دادند که پایان‌نامه‌مان در حد ارشد شده بود و برای همین علوم تحقیقات آن سال گفت این پایان‌نامه بی‌نظیر است. ما حتی دو هفته به عشایر ایلام رفتیم و حسابی تحقیق کردیم. برای ارشد هم نقوش ترکمن را بررسی کردم که هرکدام مخصوص کدام قوم است. دو هفته هم آنجا بودم و بازهم باید بروم و اطلاعاتم را تکمیل کنم. پایان‌نامه کارشناسی ما واقعاً دیده شد و در زمان خودش عالی بود.

چشم‌اندازتان برای آینده چیست؟

نازلی معصومیان: بیشتر روی نوجوانان تمرکز دارم و بچه‌ها را جذب می‌کنم که کار کنند. دلم می‌خواهد اتفاقات خوبی برای بچه‌های آینده بیفتد اگر امثال ما واقعاً حمایتشان کنند. یک فکری هم دارم که حالت تولید دارد و دوست دارم در مناطق محروم تولیدی کوچکی راه‌اندازی کنم که قدم کوچکی برداشته باشم. چرخ‌هایش را خریده‌ام و باید آدم‌هایش را پیدا کنم. دوست دارم در سیستان و بلوچستان این کار را انجام دهم به این دلیل که علی‌رغم پتانسیل هنری بالا، وضعیت خوبی در آن منطقه وجود ندارد. دوست دارم در ایران سفر کنم و از نقوش هر منطقه روی لباس‌ها طراح بزنم و از آن‌ها استفاده کنم.

روژین حالا که اولین قدم‌هایش را در مد و لباس برداشته است، چه آینده و چشم‌اندازی را برای خودش در نظر دارد؟

روژین چلبی: دوست دارم به همین روال در کنار مادرم پیش بروم، بیاموزم و جشنواره‌های مختلف را تجربه کنم.

نازلی معصومیان: اقتضای سنشان است که رقابت را دوست داشته باشند و می‌خواند خودشان را در کنار دیگران بسنجند. روژین حتی به من گفت سال دیگر در مسابقه زنده هم شرکت کنیم. البته موضوع طراحی زنده امسال کمی برای سنشان سنگین بود و موضوع استفاده از نقوش ایرانی و مراسم‌هایی مثل نوروز و... امسال نقوش مکران برای فجر که فکر می‌کنم خیلی جالب است مطرح‌شده و شاید در این دوره شرکت کنم البته دوست دارم غرفه‌ای بگیرم و در بخش مدرسان که آثار دانشجویانم را نمایش دهم. به این دلیل که من زیر نظر فنی و حرفه‌ای کار می‌کنم و فعالیتم زیر نظر وزارت ارشاد در حدی هستم که بتوانم جواز بگیرم دو مکان جدا داشتن هزینه زیادی دارد. فنی حرفه‌ای خیلی جلسات کمی می‌گذارد و ما کم می‌بینیم یکدیگر را. بافت این مرکز هم فرسوده است و باید نگاه‌های جدیدتر وارد فنی حرفه‌ای شوند.

تصمیمتان برای فعالیت در زمینه طراحی لباس نوجوانان و کار با آن‌ها برای رشد در این زمینه، تصمیم بسیار خاصی بوده است. در این مورد هم بیشتر بگویید.

نازلی معصومیان: دوست دارم همه بتوانند فعالیت خودشان را داشته باشند. تنها دختر خودم دغدغه‌ام نیست و به این دلیل صرفاً دنبال کار با نوجوانان نیستم بلکه بیشتر از دختر خودم فکر می‌کنم و دغدغه‌ام بزرگ‌تر است. در آموزشگاهم هنرجوی پزشک و روانشناس و... دارم، ولی احساس می‌کنم هر خانمی باید بتواند یک کار هنری انجام دهد. می‌بینم چه لذتی می‌برند و حس خوبی دارند و هرکسی به شکل ذاتی دوست دارد فعالیت هنری انجام دهد.

نظرتان در مورد آموزشگاه‌های مد و لباس که تازگی خیلی هم رونق گرفته‌اند، چیست؟

نازلی معصومیان: امروز می‌بینیم که یک آموزشگاه یا یک فردی که خیلی کاربلد است اصلاً رشد نمی‌کند و عده‌ای دیگر به‌سرعت پیشرفت می‌کنند درحالی‌که استعداد و علم چندانی ندارند. دوستانم وقتی می‌آیند و به من می‌گویند که دنبال دیده شدن هستند، من آدرس بنیاد ملی مد و لباس را می‌دهم و می‌گویم کار ببرید و تلاش کنید تا دیده شوید. بازارگرمی هم شده و برخی کارها را می‌گیرند و از طریق موسسه بازارگرمی هم می‌کنند و دیگر فرد مطرح نمی‌شود بلکه این آموزشگاه است که همه‌جا اسمش بیان می‌شود. من پیشنهادمی دهم حتی به‌صورت انفرادی کار ببرید.

تبلیغات آموزشگاه شما به چه صورت است؟

نازلی معصومیان: تبلیغات آن‌چنانی ندارم. در دانشگاه خیلی دهان‌به‌دهان تبلیغ می‌شود. دانشجویان من می‌گفتند استاد شما که اینقدرنکات دوختی می‌دانید، دراینستاگرام چرا تبلیغ نمی‌کنید؟ من گفتم بعد از جشنواره‌ها و در سال جدید شاید صفحه‌ای را دراینستاگرام راه‌اندازی می‌کنم و همه هم همین کار رامی کنند، اما برای من جالب نیست. برای جذب شاگرد راه خوبی است، اما من دلم می‌خواهد دولت ما را به‌صورت رسمی حمایت کند. هزینه دادن برای تبلیغات برای ما خیلی سنگین است. مثلاً مگر چقدر تدریس در دانشگاه درآمد دارد؟ مگر اینکه یک سری از افراد مطرح که شاگردهای زیادی می‌گیرند. آن‌ها تا همین چند وقت پیش صفر بودند و از طرق مختلفی بالاآمده‌اند. چرا کسانی که باید در جایگاه مخصوصی باشند، نیستند؟ من می‌گویم باید عدالت رعایت شود. خیلی از این دوستان اساتید من بودند و امیدوارم حرف‌های من را غرض‌ورزانه برداشت نکنند. من به دانشجوهایم می‌گویم که خودم هم هنوز دارم آموزش می‌بینم و هیچ‌وقت فکر نمی‌کنم همه‌چیز را می‌دانم. اگر از من راضی هستند به این دلیل است که تابه‌حال در کنار استادان عالی دوره‌ دیده‌ام و هزینه کرده‌ام و این آموخته‌ها را دراختیار علاقه مندان می‌گذارم. هیچ ایرادی هم ندارد اگر چیزی بلد نباشم و ادعایی هم ندارم و هنوز می‌آموزم. به نظرم انسان تا مرگ در حال کسب دانش است. من در دو آموزشگاه دیگر غیر از آموزشگاه خودم کار می‌کنم و واقعاً دوست دارم هرچه می‌دانم به دیگران یاد بدهم و رابطه خیلی خوبی با هنرجوها دارم. همواره بی‌سروصدا کار خودم را می‌کنم و قصد مطرح‌شدن بی‌دلیل ندارم. من از زیادی بزرگ کردن خودم خوشم نمی‌آید و اگر قرار باشد بزرگ شوم، اجازه می‌دهم خودبه‌خود و به حق این اتفاق بیفتد.