سرویس فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: شیخ مصلح بن عبدالله سعدی شیرازی از بزرگترین شاعران ایران است. او در خاندانی که همگی  از علمان دین بودند به دنیا آمد سعدی در این باره گفته است :

همه قبیله من عالمان دین بودند/ مرا معلم عشق تو شاعری آموخت

این شاعر تحصیلاتش در نظامیه بغداد به پایان رسانده ، سپس حدود سی سال از عمر خود رادر سیر و سیاحت گذراند و تجربه زیادی اندوخت . او دوران پایانی عمر  را در شهر شیراز گذراند و در همین زمان پختگی  دو شاهکار ادبی خود ، گلستان و بوستان را نوشته است . سعدی در نظم و نثر استاد بوده و غزلیات او نیز بی نظیر است .

 برخیزکه می رود زمستان/ بگشای در سرای بستان

نارنج و بنفشه بر طبق نه/منقل بگذار در شبستان

برخیز که باد صبح نوروز/  درباغچه می کند گلفشان

خاموشی بلبلان مشتاق/  درموسم گل ندارد امکان

 

و در غزلی دیگر چنین گوید :

صبحم از مشرق برآمد باد نوروز از یمین/عقل و طبعم خیره گشت از صنع رب العالمین

با جوانان راه صحرا برگرفتم بامداد/کودکی گفتا تو پیری با خردمندان نشین

گفتم ای غافل نبینی کوه با چندین وقار/همچو طفلان دامنش پرارغوان و یاسمین

آستین بر دست پوشید از بهار برگ شاخ/میوه پنهان کرده از خورشید و مه در آستین

باد گل‌ها را پریشان می‌کند هر صبحدم/ زان پریشانی مگر در روی آب افتاده چین

نوبهار از غنچه بیرون شد به یک تو/پیرهن بیدمشک انداخت تا دیگر زمستان پوستین

این نسیم خاک شیرازست یا مشک ختن/یا نگار من پریشان کرده زلف عنبرین

***

درخت غچه برآورد و بلبلان مستند/جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند

حریف مجلس ما خود همیشه دل می برد/علی الخصوص که پیرایه ای بر او بستند

بساط سبزه لگدکوب شد به پای نشاط/ز بس که عامی و عارف به رقص برجستند

یکی درخت گل اندر سرای خانه ماست/که سروهای چمن پیش قامتش پستند

به سرو گفت کسی، میوه ای نمی آری/جواب داد که آزادگان، تهی دستند سعدی