سرویس فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: هرمز علیپور، شاعر معاصر درباره نحوه شکل گیری شعر ناب در دهه 50 شمسی گفت: در بعضی از نوشتارها حتی گاه دیده شده که نامی از من حتی در حاشیه شعر ناب نیامده است و من امروز نه به عنوان سهم خواهی یا به اصطلاح احقاق حق حرف می زنم بلکه چون حس می کنم در آستانه هفتاد سالگی چه به عنوان شاعر ناب چه غیر ناب به هر جهت شاعری هستم که کم نام یا پر نام حدود 50 سال را علاوه بر شعر خودم ، جریانات شعری را تعقیب کرده‌ام و اکنون نیز بیشتر به منظور رفع شائبه‌ها چنین می‌گویم.
او که خود شاعری از این نحله به حساب می‌آید، گفت: در باب جریان شعر ناب با وجودی که در مورد آن صحبت‌ها و نقد و نظرهای ناقص و گاه حتی دور از واقعیت اینگونه شعر گفته و نوشته شده است و خود من نیز به آن منتسب هستم تنها شاعر پیشکسوتی که 5 شاعر را از شهرستان مسجد سلیمان به عنوان شاعر شعر ناب در مجلات تماشا و دیگر مجلات آن عصر معرفی می کرده زنده یاد منوچهر آتشی بوده است که بخشی از آن نیز در تاریخ تحلیلی شعر نو شمس لنگرودی آمده است.
علیپور ادامه داد: در واقع فنی‌ترین و منصفانه ترین نقد و نظرها و معرفی ها به وسیله آتشی در مطبوعات قبل و بعد از انقلاب صورت می‌پذیرفته و در مقابل بودند بزرگانی که از این موضع گیری آتشی دلخور می‌شدند و این موضوع را به طنز برقرار می‌کردند.
او گفت: اما از 5 شاعری که مورد نظر آتشی بود، من 10 سال از نظر سنی بزرگتر بودم و از هر نظر چه دادن کتاب به بقیه دوستان چه انتقال تجربه به هرجهت نقش موثرتری داشتم. این را به عنوان امتیاز نمی‌گویم چون بعضی از دوستان حتی تاریخ تولد خودشان را هم از یاد برده‌اند.
او توضیح داد: مثلا شاعری که در مورد شعر ناب مطلب می نویسد زمان‌ها و تاریخ‌های واقعی را یادش می‌رود. یعنی وقتی تاریخ‍‌ها را مقایسه می‌کنیم این طور که او می گوید درواقع نهایتا سنش به 14 یا 15 می‌رسیده. در صورتی که این طور نیست و حالا من می گویم شعر ناب علاوه بر تعلق آتشی و گشاده رویی در پذیرفتن جوان‌ها به عامل دیگری نیز ربط و پیوند دارد و آن این است که که ما 5 نفر (سید علی صالحی، سیروس رادمنش، یارمحمداسدپور، آریا آریاپور و من) به شکل گروهی مطالعه می‌کردیم و علاوه بر کتاب، آرشیو شعر مطبوعات را در اختیار یکدیگر می‌گذاشتیم، و این 5 نفر هیچ کدام به شعر تحمیل نشده بودند؛ یعنی با ظرفیت‌های متفاوت به شعر و شاعری عشق می ورزیدند.
علیپور گفت: در این جا باید به خاطر اطلاع دوستان جوان‌تر بگویم که شعر ناب فقط محدود به مسجد سلیمان نمی‌شد؛ یعنی داشت فراگیر می شد و شاعرانی چون زنده یاد فرامرز سلیمانی، فیروزه میزانی و احمد محیط در تهران و دوستان دیگر در شیراز و گیلان و مازندران و ... به شعرناب می پرداختند.
او درآخر گفت: اما نکته آخر درباره 4 شاعر ناب دیگر این که، در آن سال‌ها هیچ کدام از ما حضور ذهن و دانش گسترده و نگاه سختگیرانه زنده یاد سیروس رادمنش را نداشتیم؛ شاعری که حیف بود و حیف شد، و زود هم از دست رفت.