گروه فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: این نویسنده که رمان تازه خود را با عنوان «سربازهای پیاده به انتها نمی‌رسند» برای چاپ به انتشارات افراز سپرده به هنرآنلاین گفت: این رمان در شهر خیالی دیستوپیایی می‌گذرد. داستان‌هایی پیش می‌آید که در قالب ژانر نمی‌گنجد چون رمان ژانر اتفاق‌محور است اما این کتاب شخصیت‌محور محسوب می‌شود.
او درباره محتوای کتاب، اظهارداشت: در این شهری که در ناکجاآباد قرار دارد شغل همه آدم‌ها با قرص‌های رنگی مشخص می‌شود یعنی اگر کسی برای قرص سبز انتخاب شود، او حفاظت محیط زیست را به‌عهده دارد. افرادی که قرص صورتی می‌خورند به فعالیت در کتابخانه و کتابداری مشغول هستند. در این میان تقابلی احساسی بین یک زن با دکتر درمانگاه بر سر رنگ قرص پیش می‌آید. ایده نگارش چنین داستانی نیز برآمده از جامعه است؛ افرادی که به اصرار خانواده و جامعه به تحصیل در رشته‌هایی مجبور می‌شوند که به آن علاقه‌ای ندارند. خودم در مقطع کارشناسی‌ارشد شیمی و نفت خوانده‌ام ولی سال‌هاست در این زمینه فعالیتی ندارم و به وادی ادبیات سوق پیدا کرده‌ام.
زرنگارزاده شیرازی در پاسخ به این پرسش که چرا فضای دیستوپیایی را برای نگارش برگزیده، توضیح داد: علاقه شدیدی به تجربه شیوه‌های متفاوت نوشتن دارم و می‌خواهم خودم را محک بزنم. این علاقه در رمان «حالم قرن چندم تو است؟» که برگزیده جایزه رمان متفاوت (واو) در سال ۹۲ شد و در شیوه روایی مجموعه داستان «گراد عاشقانه» که سال ۹۹ نشر یافت و کاندید مرحله اول (جایزه مهرگان) شده مشخص است. به همین دلیل رمان «سربازهای پیاده به انتها نمی‌رسند» را به فضای دیستوپیایی بردم تا ببینم می‌توانم در این فضا بنویسم یا نه؟ به هر حال کتاب نوشته شده و باید منتظر نظر مخاطبان بود که از پس آن برآمده‌ام یا خیر.
او شطرنج بازی کردن را در این شهر دیستوپیایی اجباری دانست و افزود: در فضای این شهر حتی افراد به شکل زنده شطرنج بازی می‌کنند و جای مهره‌ها قرار می‌گیرند.
زرنگارزاده شیرازی این روزها مشغول نگارش رمانی جنایی است.