گروه فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: کتاب «علی باباچاهی» با نقد و بررسی و به‌گزین اشعار توسط فیض شریفی از سوی انتشارات حس هفتم نشر یافته است. شریفی ۲۲ کتاب شعر این شاعر را نقد و بررسی کرده و سبک و اسلوب شعری باباچاهی از آغاز تاکنون را جزبه‌جز تحلیل و تجزیه کرده است.
این کتاب ۳۲۲ صفحه و شامل سه بخش است. بخش نخست درباره هشت کتاب همچون «در بی‌تکیه گاهی»، «جهان و روشنای غمناک»، «از نسل آفتاب»، «صدای شن»، «از خاک‌مان آفتاب بر می‌آید»، «با گل نارنج» و «منزل‌‌های دریا بی‌نشان است» می‌شود. بابا چاهی این هشت کتاب را به تقریب در وزن نیمایی و مطابق مانیفست نیما سروده است.
علی باباچاهی (۱۳۲۱) شاعری صاحب‌سبک است که از پس شاعران و شاگردان نیما برآمده است. شعرهای این شاعر حرفه‌ای و مطرح از سال‌های ۱۳۴۶ تا اواخر دهه ۱۳۵۰ در خاطره جمعی مردم هنوز باقی مانده است. دوره دوم شعری شاعر از حدود سال ۶۰ آغاز می‌شود که زبان و نگاه‌اش به پختگی رسیده است. دوره سوم اشعار شاعر از اواسط ۷۰ شروع می‌شود.
فیض شریفی در بخش دوم این کتاب سیری اجمالی بر عوامل پیدایی پسامدرنیسم و پسانیمایی کرده و کتاب «نم نم باران‌ام» را تا آخرین کتاب این شاعر مورد نقد و بررسی قرار داده است و در بخش سوم و پایان بهترین اشعار شاعر را آورده است.
زیباترین کارهای باباچاهی در شعر جاهایی است که شاهد بی‌اختیاری‌های معانی شعر هستیم. این شاعر واضع (پایه‌گذار) شعر وضعیت دیگر است. محور اصلی شعر در وضعیت دیگر، گروتسک (یا طنز تلخ و شنگولانه)، در هم آمیختن هزل و هجو با موضوع‌های جدی و پیچیده، عقل گریزی و فضای تیمارستانی، میان متنیت، روبرداری و تکه چسبانی، بهره‌گیری از فراداستان، زمان آشوبی و شکل افشانی است. این ویژگی‌ها را می‌توان در دفترهای شعری «نم نم باران‌ام»، «عقل عذابم می‌دهد»، «قیافه‌ام که خیلی مشکوک است»، «رفته بودم به صید نهنگ»، «غرقی‌ها، «پیکاسو در آب‌های خلیج فارس»، «فقط از پریان دریایی زخم نمی‌خورد»، «هوش و حواس گل شب‌بو برای من کافی‌ست»، «گل باران هزار روزه»، «دنیا اشتباه می‌کند»، «بیا گوش ماهی جمع کنیم»، «قشنگی دنیا به همین است»، «آئورا و دیگران من» و «این کتاب هم آدم است! عاشق می‌شود» مشاهده کرد.