گروه فرهنگ و ادبیات هنرآنلاین: سال ۱۳۸۱ خبر تصویب ثبت روز بزرگداشت محمدحسین بهجت تبریزی (شهریار) و روز «شعر و ادب فارسی» اعلام شد. روز شعر و ادب فارسی در تقویم رسمی کشور مصادف است با ۲۷ شهریورماه روز درگذشت شهریار.
این شاعر در سرودن انواع گونه‌های شعر فارسی هم‌چون قصیده، مثنوی، غزل، قطعه، رباعی و شعر نیمایی تبحر داشت. اما بیشتر از دیگر گونه‌ها در غزل شهره بود و از جمله غزل‌های معروف او می‌توان به «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» اشاره کرد. او را باید جزو آخرین حلقه شاعران بزرگ ادبیات کلاسیک فارسی ایران دانست. در معرفی شهریار باید به جنبه‌های گوناگون شعر و شخصیت او توجه داشت. او به مفهوم مطلق کلمه شاعر غریزی بود و عاطفه‌ای سیال داشت.
به‌مناسبت این روز با افشین علا، شاعر و نویسنده گفت‌وگویی داشتیم.
علا شعر را جزو میراث‌های کهن و اصلی کشور دانست و گفت: می‌شود کل روزهای سال را به نام یک شاعر گرامی داشت و آن روز را (روز شعر) نامید؛ ولی چاره‌ای جز این نیست که در میان همه شاعران معاصر و قدیم باید یک نام را که معدلی باشد از ویژگی‌های شخصیتی و شعری تمام شاعران انتخاب کنیم. بنابراین روز شعر در تقویم به نام استاد شهریار انتخاب شده است و جزو افرادی هستم که با این انتخاب به‌شدت موافقم.
او با این توضیح که ادبیات بزرگ‌ترین صفت ایرانیان است، ادامه داد: شعر و ادب فارسی ما برای تمام دغدغه‌ها، پرسش‌ها، سرگردانی‌ها و تلخ کامی‌های بشر در هر دوره، زمان و مکان پاسخ دارد. نه فقط ما ایرانیان بلکه مردم جهان هم از این شعر و ادبیات غنی و از آموزه‌های سعدی، حافظ، مولانا، فردوسی و دیگر بزرگان بهره برده‌اند و می‌برند. آموزه‌های این بزرگان هرگز به زمان و مکان خاصی محدود نیست.
علا با بیان این که یکی از ویژگی‌ها و امتیازات شعر فارسی درخشش آن در میان همه ملل و تمدن‌ها است، گفت: این موضوع را باید در روز شعر و ادب بیاد نسل امروز بیاوریم. می‌توانیم برای برگزاری بزرگداشت این روز هر چه بیشتر از فرمایشی و کلیشه‌ای شدن فاصله بگیریم تا افق‌های تازه‌ای پیش روی مخاطب ادبیات فارسی قرار بگیرد؛ بنابراین از انتخاب یک روز در میان ایام سال به‌عنوان شعر و ادب فارسی صرفا نباید با برگزاری مراسم تشریفاتی رد شویم.
او با این توضیح که باید به ریشه خودمان که همان گنجینه شعر و ادب فارسی، آمیزه‌ای از فرهنگ غنی ایرانی و آموزه‌های قرآنی است برگردیم، اظهارداشت: باید ریشه‌ها در عصر مدرنیته عمیق‌تر شوند تا در انتخاب درگیر ابتذال نشویم. شرط توفیق فرهنگ و تمدن ریشه‌دار ما پیوند آن با آموزه‌های قرآن است. شاعران بزرگ این سرزمین با این پیوند توانستند آثاری شیرین، جذاب و سیال ارائه دهند که هیچ وقت بوی کهنگی به خود نمی‌گیرد؛ همیشه تازه است و جواب می‌دهد.