به گزارش هنرآنلاین به نقل از روابط عمومی انتشارات سیب سرخ، ششمین نشست این انتشارات با عنوان "آفتابی از فلق سرخ" به نقد و بررسی دو مجموعه شعر بهار الماسی با عناوین "منظومه بی‌قطر و قد" و "یک سرو هزار صدا" اختصاص داشت که با حضور رضا روزبهانی، حجت بداغی، رزا جمالی و علیرضا بهنام از اهالی شعر و ادبیات برگزار شد.
رضا روزبهانی در ابتدای این نشست، چند شعر از این مجموعه را خواند و گفت: بهار الماسی به شکل جدی از دهه 80 به این سو شعر می‌سراید و تاکنون چهار مجموعه منتشر کرده، یکی از این مجموعه‌ها "حروف سربی" مشترک با من است.
او افزود: با این که بیش از 20 سال از مهاجرت بهار الماسی از ایران می‌گذرد، اما او در این مدت ارتباط فرهنگی خود را با ایران حفظ کرده است و در شعرش به ساختار شعر فارسی پایبند مانده است.
رزا جمالی نیز با اشاره به ادبیات مهاجرت و مولفه‌های آن توضیح داد: با توجه به شناختی که از شعر بهار الماسی دارم، به نظرم او شاعر توانمندی است و هم‌چون سایر شاعرانی که در کانادا زندگی می‌کنند به مساله زبان توجه ویژه‌ای دارد.
به گفته جمالی، اگر آثار بسیاری از شاعران و نویسندگانی که مهاجرت می‌کنند، را بررسی کنیم، درمی‌یابیم که گرایش‌شان بیشتر به زبان میهمان است و میان آثارشان با زبان مادری‌شان فاصله عمیقی وجود دارد. اما چنین اتفاقی برای شعر بهار الماسی نمی‌افتد.
جمالی با اشاره به زنانه‌نویسی در ادبیات، تصریح کرد: ادبیات زنانه در ایران متکی بر سنت شفاهی بوده و پیشینه مکتوب شدن این آثار بسیارکم است و متاسفانه باور غلطی در دوران مدرن رایج شده که اگر قرار است زنی بنویسد باید از هر نقش سنتی که برعهده او گذاشته شده فاصله بگیرد. اما بهار الماسی در شعرش به این باور غلط توجه نکرده و به عنوان مثال در "یک سر و هزار صدا" سرگذشت خود من و وجوه گوناگون زن بودنش از جمله نقش مادری را به تصویر کشیده است.
او افزود: بیشتر شاعرانی که از زبان مادری‌شان دور می‌شوند، برای برطرف کردن این مشکل به ادبیات کلاسیک روی می‌آورند و چنین رویکردی را در شعر بهار الماسی نیز شاهد هستیم.
در ادامه نشست حجت بداغی گفت: شعر نخست مجموعه "منظومه بی‌قطر و قد" جدی، تاثیرگذار و پخته است و برای سرودن این شعر باید به شاعر آن تبریک بگویم. شاعر در منظومه بی‌قطر و قد به خوبی توانسته است از امکانات زبان روایی بهره گیرد.
او افزود: معضل بزرگ کسانی که مهاجرت می‌کنند این است که زبان شان پویا نیست. زبان پویا دربطن جامعه جریان دارد و زبانی که ما درآثار مکتوب سراغ داریم به تاریخ پیوسته است.
بداغی درباره زنانه‌نویسی در ادبیات توضیح داد: امروزه به این نتیجه رسیده‌ایم، کسانی می‌توانند زنانه بنویسند که اتفاقا باید زنانه ننویسند. متاسفانه برخی زنانه‌نویسی را درست درک نکرده‌اند و با استفاده از چند کلمه و مضمون می‌خواهند اثری زنانه خلق کنند. زنانه‌نویسی باید در نحو و ساختار زبان اتفاق بیفتد. پس از انتشار کتاب "طعم گس خرمالو" نوشته زویا پیرزاد و "بالای سیاهی آهوست" نوشته میترا داور نوعی زنانه‌نویسی در ایران رواج پیدا کرد.
او افزود: اتفاقی که در شعرهای بهار الماسی می‌افتد این است که او خود را ملزم نکرده که زنانه بنویسد بلکه این زنانگی در شعرش اتفاق افتاده است و همین موجب برجسته شدن شعرش می‌شود. در این سال‌ها کم پیش آمده که من شعر خوب زنانه لذت ببرم. مثلا مجموعه "دهن کجی به تو" سروده رزا جمالی از بهترین نمونه‌های زنانه‌نویسی در ایران است که پس از این مجموعه حتی خود جمالی نیز نتوانسته از این منظر اثر بهتری خلق کند.
در ادامه علیرضا بهنام با اشاره به شعر دهه 70 و مولفه‌هایی که توسط تعدادی شاعر که خود را سردمدار شعر این دهه می‌دانستند، گفت: در شعر شاعران دهه 70 المان‌های وجود داشت که این المان‌ها را در شعر بهار الماسی نیز شاهد هستیم، مثل گذاشتن یک جمله معترضانه وسط سطر، استفاده از کلمات آرکائیک و محاوره، نگاه طنز به زندگی.
او افزود: به نظر من شعر نخست مجموعه "منظومه بی‌قطر و قد" از شعرهای خوب بهار الماسی به شمار می‌رود و درسایر اشعارش او تلاش کرده است که شعرش شبیه شاعران دهه 70 شود. برخی از تمرین های او موفق بوده و برخی از تمرین ها نه.
به گفته بهنام، شعرهای بهار الماسی در مقایسه با شعر شاعرانی که به نوعی سانتی‌مانتالیسم دچارهستند از جایگاه بالاتری برخوردار است و به نظرم انتشار شعرهای او در این برهه زمانی بسیار ارزشمند است. شاید شعرهای او فرصت جدیدی را پیش این گروه از شاعران بگذارد که به این گونه سرایش دوباره توجه کنند.
بهار الماسی شاعر و فعال فرهنگی متولد سال 1364 تهران و دانش‌آموخته دو رشته مهندسی برق و طراحی رسانه و اطلاعات و ساکن تورنتو کانادا است. او سال‌هاست که شعر می‌سراید. از الماسی تاکنون دو مجموعه شعر "دختر خرداد" و "حروف سربی" مشترک با رضا روزبهانی، "منظومه بی‌قطر و قد" و "یک سر و هزار صدا" منتشر شده است.