سرویس معماری هنرآنلاین: در یادداشت جواد مجابی آمده است:
این رسم که آثار آفریده در زمان ما و پدیدآورندگانش در تابش گنجینه دانش و هنر پیشین ایران دیده شوند، مایه دلگرمی کوشندگان ادب معاصر و تشویق نسل‌های بعدی به پیگیری این راه و روش تواند بود.
کاشی نشانگر، از چشم رهگذر، مکان عادی را زمان‌روا می‌کند، جایی است در شهر که در آن دانش و فرهنگ به سالیان دراز مشغله ساکنانش بوده است. خلوت هنرمند را برای یکی شدن با خود، با هنر و با عصر خویش نشان می‌دهد. همچنین رفت‌وآمد چند نسل از فرزانگان زمانه در اتاق‌هایش را به حافظه‌ای ماندگار می‌سپرد. این نگاه دادوستد عاطفی مردم وطن و فرزندان تاریخی‌شان را استوار می‌دارد.
اجرای همه‌سونگر این طرح، نقشه‌ای راهنما از حضور پیشینیان کنار نوآمدگان، علم و فرهنگ ایران را ترسیم می‌کند؛ نشان می‌دهد که سودای مداوم فرزانگان همدلی با مردم و عمرسپاری در گسترش دانش و بینش بشری در کشور و جهان بوده است.
شادمان و سپاس‌گزارم که آن سازمان محترم، همسویی خود را با ملتی بزرگ و فهیم نشان می‌دهد که برپادارندگان فرهنگ انسان‌گرا را، از دیرباز تا امروز، بازشناخته است.
آرزو دارم زمانه چنان سازگار و هموار گردد که نسل‌های فردایی، این وطن و فرهنگ مردمش را عاشقانه بنگرند و خردورزانه، مهربان‌تر از ما، ایران زیبای صلح‌آمیز پیشرو را در قلب این سیاره مشوش، تابان نگاه دارند.
جواد مجابی
*. شاعر، نویسنده، منتقد ادبی و هنرهای تجسمی، نقاش، طنزپرداز و روزنامه‌نگار