گروه سینمایی هنرآنلاین: پس از شش دهه، اکران سینمای ایران قرار است روی اصول و بر اساس سینمای مدرن پیش برود. از دهه چهل خورشیدی و حاکمیت بلامنازع فیلم‌فارسی و ستاره سالاری به جای فیلمنامه محوری و سینمای فرهنگی تا به امروز، این صاحبان زر و زور و بسازبفروش‌های تمامیت‌خواه سینمایی بودند که در کنار برخی سالن‌داران سینما جریان اکران را مهندسی می‌کردند و در این میان فیلمسازان مستقل و سینمای فرهنگی و دغدغه‌مند و سینماگران ژانرگرا، قربانی این جریان پدرخوانده‌های اکران می‌شدند.
به تازگی محمد خزاعی رییس سازمان سینمایی شورای راهبردی اکران را به عنوان نهادی جدید و بالادست شورای صنفی نمایش تشکیل داده تا آشفته‌بازار اکران که سال‌ها بر اساس قانون قربانی شدن ضعفا به دست قدرتمندان به پیش رفته و منجر به نارضایتی قاطبه سینماگران از این بی‌عدالتی شده را سر و سامان دهد.
در سینمای امروز جهان، سه مقوله مهم تهیه‌کنندگی، پخش و اکران و تبلیغات، به‌عنوان رشته تحصیلی در دانشگاه‌های مهم سینمایی جهان تدریس می‌شوند اما در سینمای ایران همچنان اکران که چیدن محصول تولید شده سینما است، به همان شیوه دهه چهل به پیش می‌رود. یک روز احمد نجفی به نشانه اعتراض در شورای صنفی نمایش را گل می‌گیرد و روز دیگر انتخاب سرخود فیلم لامینور بدون طی کردن مراحل اداری دریافت پروانه نمایش از سوی شورای صنفی نمایش برای اکران نوروز، سینمای ایران را دچار حاشیه کاذب می‌کند.
سالهاست که تهیه‌کنندگان فیلم‌های دغدغه‌مند، از سینمای انتلکتوئل تا سینمای کودک از شرایط نابرابر اکران و سوختن سرمایه و زحمت خود به نفع جریان بسازبفروش (یا درست‌تر، بساز بنداز) سینمای ایران، گله کرده‌اند و صدای‌شان به جایی نرسیده است.
شورای صنفی نمایش که باید برای عدالت اکران و چیدمان درست فیلم‌ها برنامه‌ریزی انجام دهد، در تمام این سال‌ها به حیاط خلوت عده‌ای ذی‌نفع تبدیل شده تا برای منافع شخصی، منافع کلی سینمای ایران را بسوزانند. تهیه‌کنندگانی که در هنگام فیلمبرداری فیلم‌های سطحی خود از زمان دقیق اکران آن خبر دارند و این درحالی است که سرمایه فیلمسازان مستقل مدت‌هاست که در پشت صف اکران راکد مانده است. وقتی به اسامی تکراری برخی تهیه‌کنندگان و پخش‌کنندگان در اکران‌های طلایی مانند عید نوروز در این سال‌ها یا مهندسی اکران فیلم‌های این افراد بدون رقیب جدی توجه می‌کنیم، به عمق این فاجعه پی می‌بریم. فاجعه‌ای که باعث شده تا فیلم‌هایی که به مخاطب احترام گذاشته‌اند در اکران قربانی محصولات سخیف شوند و در نتیجه ضمن بریدن پای مخاطبان جدی از سالن‌های سینما، با رواج این نوع سینما، شاهد نزول سطح سلیقه مخاطب نیز باشیم.
اقدام رییس سازمان سینمایی برای تشکیل شورای راهبردی اکران بعنوان نهاد بالادستی شورای صنفی نمایش و سیاست‌گذار این عرصه، می‌تواند ضمن پایان دادن به این بی‌عدالتی و ایجاد تنوع در اکران سینمای ایران، هم به نارضایتی‌تراشی در میان سینماگران به ستوه آمده از باند اکران پایان دهد هم افق جدیدی را پیش روی تامین امنیت سرمایه‌گذاری در سینما بخصوص در میان سینماگران مستقل قرار دهد.
در این میان عده‌ای هم با بهانه قرار دادن ضرورت صنف و فریاد مقابله با ورود دولت به عرصه صنفی، به تصمیم سازمان سینمایی حمله خواهند کرد که واکنش طبیعی منتفعان همیشگی به برهم خوردن میز بازی است و هر ایجاد عدالت و مبارزه با بی‌عدالتی در ابتدا با این هیاهوها و جنجال‌ها هم روبرو خواهد شد که در برابر شمشیر عدالت گریزی غیر از تمکین نخواهد داشت.