سرویس سینمایی هنرآنلاین: نخستین تجربه کارگردانی مشترک جواد رضویان و سیامک انصاری به پایان رسید که اگرچه بسیاری از انتظارات را برآورده نکرد اما تجربه متفاوتی را رقم زد که می‌تواند قابل تامل باشد.

شاید نخستین تجربه مهمی که مجموعه "صفر بیست و یک" داشت جسارت کارگردانی مشترک در ساخت سریال‌های تلویزیونی باشد. این تجربه با توجه به اینکه کار تیمی کردن همواره به مثابه یک ضعف فرهنگی در جامعه ما شناخته می‌شود می‌تواند تمرین کار جمعی باشد. تمرینی که می‌تواند مشکلات و اشکالات ما در انجام کار تیمی در تولیدات نمایشی را شناسایی و رفع کند. جواد رضویان و سیامک انصاری فارغ از نتیجه کار این جسارت را به خرج دادند که از تجربه سال‌ها بازیگری در کنار هم به کارگردانی با هم برسند و این می‌تواند به مثابه یک مدل تولید مورد استفاده قرار گرفته و به نتایج مطلوبی ختم شود.

"صفر بیست  و یک" شاید نتوانسته چنان که باید بخنداند اما شمایل متفاوتی از طنز انتقادی را که ناظر بر آگاهی است نه سرگرمی را به تصویر کشیده و نشان داده چطور می‌توان در بستر یک داستان طنازانه به نقد تحلیگرانه اجتماعی دست زد و مسائل روز جامعه را در بستر طنزی تصویری و نمایشی، صورت‌بندی کرد. این تمهید می‌تواند هوشمندانه و در لایه‌های زیرین اثر انجام شده و خنده را با خردمندی پیوند بزند.

"صفر بیست و یک" نشان داد طرح مسائل اجتماعی وقتی در بستر مناسبات و ساختار خانوادگی روایت می‌شود از دامنه و عمق بیشتر از حیث تاثیرگذاری بر مخاطب برخوردار می‌شود. در اینجا رابطه باجناقی در نظام خانوادگی با رابطه جناحی در نظام اداری و کاری پیوند خورده و در یک بینامتنیت دراماتیک، هم شاهد خلق کمدی موقعیت هستیم  و هم زبانی نقادانه در نمایش چالش‌های اجتماعی یا فرهنگی. در صفر بیست و یک، بیش از هر چیز اخلاق فردی و اجتماعی در بستر یک قصه دستمایه نقدی طنازانه قرار می‌گیرد. نقدی که به شدت به آن نیاز داریم.

"صفر بیست و یک" تلاش کرده بود تا شبیه به مجموعه‌های طنز و مدل‌های تجربه شده نباشد.گرچه رویکردی که در پیش گرفت نتوانست رضایت مخاطب انبوه را به همراه داشته باشد اما یک تلنگری هم به عادت تماشای مخاطب بود. به این معنا که او را به شکل و شمایل دیگری از روایت طنازانه دعوت کرد و حتی می‌توان گفت این جسارت را داشت که بتواند فراتر از کلیشه‌های مرسوم طنزسازی و عادت‌های مخاطب عمل کرده  در یک ریسک پذیری بالا، خود را در معرض یک آزمون رسانه‌ای قرار داده و ساختار طنازانه متفاوتی را تجربه کند. این تجربه فارغ از رضایت یا عدم رضایت مخاطب از حیث کمدی سازی قابل توجه و تامل است.