سرویس سینمایی هنرآنلاین: بهرنگ دزفولی‌زاده کارگردان که نخستین اثرش "بی‌صدا حلزون" در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد و مورد توجه واقع شد، این روزها خود را آماده می‌کند تا دومین فیلم بلندش را کار کند.
او در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین درباره سرنوشت اکران فیلمش و همچنین امکان اکران آنلاین این فیلم گفت: پروانه نمایش "بی‌صدا حلزون" صادر شده است و در نوبت اکران قرار دارد، اما به دلیل فضایی که در صداگذاری فیلم ایجاد شده برای این که بتوانیم بیشتر به دنیای ناشنوایان نزدیک شویم تا از طریق فیلم شنواها ببینند که ناشنواها چه دنیایی دارند و چه میزان صدا را با چه شرایطی دریافت می‌کنند، اگر اکران فیلم از طریق سینماها انجام شود اتفاق بهتری رخ خواهد داد. ضمن این که تمهیداتی را در نظر گرفتیم تا ناشنوایانی که سال‌هاست به سینماها به شکل مداوم نیامده‌اند بتوانند در سینماهایی که مشخص می‌شود به تماشای فیلم خود بنشینند که در زمان مناسب درباره این تمهیدات صحبت خواهد شد، بنابراین به اکران آنلاین فیلم در حال حاضر فکر نمی‌کنیم.
این کارگردان جوان درباره تازه‌ترین فعالیت خود و قصه آن بیان کرد: موضوع فیلم دومم "به‌هرحال رها" که در حال حاضر مشغول نگارش فیلمنامه آن هستیم نیز به قشری خاص از جامعه می‌پردازد که فعلاً بیشتر از این نمی‌توان درباره آن صحبت کرد. فقط می‌توانم بگویم درباره قشر اقلیتی است که قرار است اکثریت، گوشه‌ای از زندگی آن‌ها را ببینند و شاید بیشتر بتوانند دنیای آن‌ها را حس و درک کنند.
دزفولی‌زاده در ادامه درباره زمان ساخت این فیلم نیز گفت: مهم‌ترین موضوع فیلمنامه است و در حال حاضر مشغول کار روی فیلمنامه هستیم. من طرح فیلمنامه را ارائه دادم و سید مهدی نریمانی به همراه امین انتشاری از ابتدای سال مشغول نگارش آن هستند که به شکل گروهی کار می‌کنیم و فکر می‌کنم اگر همه چیز خوب پیش برود و با تهیه‌کننده و سرمایه‌گذار به توافق برسیم، در دی‌ماه بتوانیم وارد پیش‌تولید شویم.
او در پاسخ به این سؤال که در فیلم اول به مشکلات قشری خاص پرداخته و در فیلم دوم نیز قصد دارد به قشری دیگر بپردازد، آیا این دغدغه اوست یا نه، توضیح داد: بله، در این فیلم نیز به قشری خاص می‌پردازم که در کشور ما به چشم اقلیت به آن‌ها نگاه می‌شود و غیرازاین که پرداختن به مشکلات آن‌ها دغدغه ذهنی من بود تا انزوای آدم‌ها و دنیای تاریکی که شاید اکثریت جامعه آن را نمی‌بینند را به تصویر بکشم، به‌عنوان یک مسئولیت اجتماعی به ساخت فیلم نگاه می‌کنم. فیلمنامه یا طرح باید برای من جذاب باشد و حس کنم کمتر این موضوع در سینمای ایران کار شده یا اگر هم ساخته شده شاید همه صحبت‌ها درباره آن موضوع را بیان نکرده است و من هم به‌نوبه خودم به بخشی از صحبت‌ها که درباره این قشر از جامعه است، می‌پردازم.
کارگردان فیلم کوتاه "استون" در ادامه افزود: مشکلات بسیار زیادی نسبت به فیلم‌های دیگر برای پرداختن به این موضوعات وجود دارد، چرا که ارتباط، اعتماد و ورود به دنیای تنهایی و درونی این افراد کار سختی است. برای رسیدن به خمیرمایه وجودی آن‌ها و یافتن کاراکترها باید تلاش مضاعف کرد و تا جایی که می‌توان با تحقیق، فیلم دیدن و مستنداتی که وجود دارد به خلوت آن‌ها وارد شد. سعی کردم با به تصویر کشیدن مشکلات ناشنوایان در "بی‌صدا حلزون" قشر اکثریت جامعه را با آن‌ها به درک متقابلی برسانم. فکر می‌کنم باید به این نقطه برسیم که همه با هم برابر هستیم و رنگ پوست، جنسیت و هر چیزی که در ظاهر افراد است باعث نشود نسبت به آن‌ها قضاوت کنیم. به افرادی که نمی‌بینند، نمی‌شنوند و مشکلات خاص دیگر یا معلولیتی دارند به چشم ترحم و یا خشم نگاه نکنیم و فقط بدانیم که کنارمان هستند. اگر کاری از دستمان برمی‌آید برایشان انجام دهیم و اگر کاری نمی‌کنیم حداقل درکشان کنیم.