سرویس سینمایی هنرآنلاین: عباس رزیجی فیلمساز در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین با گلایه از برگزاری مراسم تجلیل از افتخارآفرینان سینمای ایران بیان کرد: بسیاری از دوستان و کسانی که نقش اصلی در حوزه افتخارآفرینی برای سینمای ایران در سطح بین‌المللی داشتند، از برگزاری این مراسم مطلع نبودند و این در روز ملی سینما خبر ناراحت‌کننده‌ای است.
کارگردان فیلم سینمایی "دم سرد" ادامه داد: متأسفانه در برگزاری این مراسم چند بحث بسیار مهم وجود دارد که دوستان به آن توجه نکردند درحالی‌که بسیار می‌تواند هم به سینمای ملی و هم بین‌المللی آسیب بزند و تخریب‌کننده باشد. اصل ماجرا این است که ما در این مراسم دوستانی را دیدیم که متعلق به سینمای ملی هستند و حالا چه اصراری وجود دارد که به‌عنوان فیلمساز بین‌المللی آن‌ها را مطرح کنیم. جای سؤال است. ازاین‌جهت که با تشویق این دوستان به سمت سینمای بین‌المللی کم‌کم سینمای ملی خالی می‌شود. ما اگر فیلمسازی داریم که در حوزه ملی خوب کار می‌کند نباید به سمت سینمای بین‌المللی سوقش دهیم؛ اصرار به این امر، خیانت به سینمای ملی است. این سیاست غلطی بود که آسیب بزرگی به سینمای ملی و بین‌الملل می‌زند و امیدوارم خود فیلمسازان قبول نکنند.
او ادامه داد: اگر قرار بر این باشد، باید انتخاب کنیم که به‌طور مثال فیلمسازی برود که فیلم‌های بیشتری در سطح جهانی دارد یا فیلمسازی که یک فیلم او در چندین رویداد جهانی مطرح شده و جوایز بسیاری دریافت کرده است. نمی‌شود فیلمسازی را که با کمک بنیاد سینمایی فارابی در دو جشنواره حضور یافته عنوان بین‌المللی به او بدهیم. فیلمساز بین‌المللی کسی است که سال‌ها آثارش در جشنواره‌های خارجی به نمایش درآمده و جوایز بسیاری در این عرصه دریافت کرده و یا لژیونر است و در شبکه‌های مختلف خارجی مهمان می‌شود، ورک شاپ برگزار می‌کند و در سطح بین‌المللی چهره شناخته‌شده‌ای است، اما آنچه در این مراسم دیده شد عدم حضور چهره‌های مطرح بین‌المللی بود.
این مستندساز در ادامه اظهارات خود به سهم سینمای مستقل اشاره کرد و افزود: متأسفانه از ابتدای انقلاب سینمای بین‌الملل ما را بنیاد فارابی مدیریت کرد و چند نفر در رأس امور قرار گرفتند که صرفاً آدم‌های دور و بر خود را می‌شناسند و نسل جدید را یا نمی‌شناسند یا قبول ندارند. نباید این نکته را فراموش کرد که این سینمای مستقل است که سینمای ایران را در جشنواره‌های جهانی بالا می‌کشد و اساتید بزرگوار در بنیاد سینمایی فارابی هنوز ارتباطی با سینمای مستقل نگرفته و ندارند. نمی‌شود سینمای عظیم مستقل ایران را نادیده بگیریم و تنها چند فیلمساز را که از سینمای ملی به بین‌الملل هول داده‌ایم و یا چند جا حضور داشتند به‌عنوان بین‌المللی تقدیر کنیم. نکته بعدی این است که ما هنرمندان بزرگی در صنوف مختلف مانند فیلمبرداری، عکاسی، تدوین، طراحی صحنه و لباس، پخش‌کنندگان و ... داریم که افتخار سینمای ایران هستند، کسانی که برای کار در پروژه‌های بین‌المللی دعوت می‌شوند، اما تجلیلی از آن‌ها در این مراسم نمی‌شود. جفاست که یک سینما را صرفاً به کارگردان و بازیگران آن بشناسیم.
او بیان کرد: سینمای مستقل بلند داستانی، کوتاه و مستند وسعت دارد و نجیب و دوست‌داشتنی است که باید قدردان آن بود. در ایران متأسفانه فیلم کوتاه را مانند فیلم بلند حرفه‌ای نمی‌دانیم اما در خارج از کشور این‌گونه نیست. جالب است که ایونت‌های سینمای بین‌الملل ایران به‌نوعی درگیر مافیا شده است و از میان خودشان آثار را انتخاب می‌کنند. منِ سینماگر شان و جایگاهم اجازه نمی‌دهد که برای حضور در جشنواره‌ای که خودم سهمی در آن دارم برای دریافت کارت ثبت نام کنم، بلکه جشنواره موظف است از من فیلمساز دعوت کند و این بزرگ‌ترین دهن‌کجی به این افراد است که با برگزاری این مراسم نیز تیر خلاص به آن‌ها زده شد. مگر می‌شود افرادی را که در آکادمی اسکار عضو هستند دعوت نکنید. در نسل ما دوستان بسیاری هستند که در سطح بین‌الملل حضور دارند و خوش درخشیده‌اند، چطور می‌شود چشم را به روی آن‌ها بست. این مراسم تیر خلاصی بود به تمام آدم‌هایی که پرچم سینمای ایران را در دنیا بالا بردند.
رزیجی همچنین اظهار کرد: البته که این بحث را به آقای حسین انتظامی رئیس سازمان سینمایی منتسب نمی‌دانم بلکه به مدیران پایین‌تر مرتبط است. متأسفانه این دوستان که استادان ما نیز هستند و حاضرم از آن‌ها دعوت کنم تا در یک مذاکره با آن‌ها صحبت کنم، سینماگران بین‌المللی را نمی‌شناسند. چرا نباید افرادی در رأس حضور داشته باشند که چهره‌های درخشان سینمای ایران در سطح بین‌المللی را بشناسند. مدیر باید مدیر باشد نه این که یک سینماگر را در رأس قرار دهند که هیچ اشرافی به امور ندارد. امروز اگر آقای حمیدی مقدم در رأس مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی مشغول فعالیت است و مرکز نیز روزبه‌روز بهتر می‌شود به این دلیل است که او از ابتدا مدیر بود و سینما را خوب می‌شناخت. به روند و جریانی که حسین انتظامی پیش گرفته و از مدیران جوان و باسواد در سطوح مختلف بهره می‌گیرد، بسیار امیدوارم، اما ای‌کاش دوستانی که فاصله گرفته‌اند را در شکل کلان بر رأس امور نگذاریم تا این‌چنین اتفاقاتی رخ دهد. آقای انتظامی وقتی فیلتر تهیه‌کنندگی و کارگردانی را ضعیف می‌کند یعنی شکل جدید فیلمسازی را می‌پذیرد و به گسترش آن کمک می‌کند و این باید در تمام ارکان ازجمله پروانه فیلمسازی، پروانه تهیه‌کنندگی و کارگردانی، جشنواره‌های ملی و بین‌المللی شکل بگیرد و اجرایی شود.
او در ادامه درباره سایر فعالیت‌های خود گفت: درصدد هستم تا یک فیلم مستند درباره مجازات بسازم که کارهای تحقیق و طراحی آن به اتمام رسیده و برای فیلمبرداری آن در سازمان زندان‌ها اقدام و درخواست کرده‌ام تا بتوانم به‌زودی کار را آغاز کرده و آن را به جشنواره سینما حقیقت برسانم.
او ادامه داد: این مستند با نام "کاش" درباره مجازات و محکومین با موضوعی فلسفی و اجتماعی است که ریشه‌های حقوقی و دینی دارد. مهم‌تر از مسائل تولید و فیلمبرداری بحث طراحی آن بود که بسیار زمان‌گیر بود، چون باید طراحی می‌کردم که چطور ساخته شود و می‌خواهم چه کنم. یکی از دغدغه‌های بزرگ ذهنی من طراحی و ساخت این مستند است که بخش طراحی آن تمام شده و آن را به سازمان زندان‌ها ارائه کردم تا به‌محض تأیید فیلمبرداری را آغاز کنم.
کارگردان"دم سرد" درباره فرم اجرایی این مستند توضیح داد: من تاکنون در سینمای ایران مستند پلان سکانس ندیدم و ممکن است که "کاش" یک مستند پلان سکانس باشد. با این که در سینمای داستانی موافق استفاده از پلان سکانس نیستم و گاهی حتی با احترام به همکارانم که کارهای خوبی می‌سازند، این سبک کار تبدیل به یک ادا و اطوار آرتیستی شده است که چیزی به فیلم نمی‌دهد و حتی از آن کم نیز می‌کند، اما این مستند الزاماً باید تک پلان باشد که به مفهوم کار وصل است و کارکرد دراماتیک خودش را دارد.
رزیجی که در جشنواره سینما حقیقت گذشته فیلم "قصری با دیوارهای قرمز" را داشت، درباره وضعیت اکران این فیلم بیان کرد: این فیلم در جشنواره سینما حقیقت در بخش نیمه بلند ارائه شد، درصورتی‌که قرار بود از ابتدا یک مستند بلند باشد، به همین جهت تدوین مجددی داشتم و آن را تبدیل به یک مستند بلند کردم که به‌زودی در گروه هنر و تجربه اکران می‌شود و حضور در فستیوال‌های جهانی فیلم نیز به‌زودی آغاز خواهد شد.