سرویس سینمایی هنرآنلاین: سینما امروز در دنیا حال خوبی ندارد، در بسیاری از کشورها به دلیل شیوع ویروس کرونا سالن‌های سینمایی بازگشایی نشدند یا اگر هم شدند به دلیل عدم استقبال مردم از سینماها بار دیگر سالن‌ها بسته شدند. بسیاری از تولیدات سینمایی در کشورهای مختلف هنوز اجازه فیلمبرداری ندارند و متوقف مانده‌اند و آن‌هایی که مشغول به کار هستند با بالاترین نظارت پروتکل‌های بهداشتی مشغول به کارند.
در هالیوود و بالیوود که مهم‌ترین قطب‌های فیلمسازی دنیا را بر عهده دارند نیز اوضاع کاملاً مشابه است و با این که سینما در این کشورها صنعت بزرگی است که میلیاردها دلار ارزش دارد، امروز نمایش فیلم‌ها در بستر پلتفرم‌ها تبدیل به یکی از بازوهای اصلی برای کمک به سینما شده است.
اما در ایران این اتفاق به شکلی مشابه و در عین حال متفاوت پیش می‌رود. سینماها تا تیرماه بسته بودند و با وجود آنکه با دو فیلم که به‌زعم مدیران سینمایی می‌توانستند جزو فیلم‌های پرمخاطب سینمای ایران در سال جاری باشند بازگشایی شدند، اما نتوانستند آن‌طور که باید مخاطبان را به سالن‌های سینمایی بکشانند. از سوی دیگر اکران آنلاین که هم‌زمان و درست در زمانی که سالن‌ها بسته بودند آغاز به کار کرد، اما فیلم‌ها به‌سرعت وارد چرخه قاچاق شدند و همین عامل نیز موجب شد تا صاحبان فیلم‌های دیگر دست به ریسک نزنند و آثار خود را برای اکران روی پرده در زمانی دیگر نگه دارند. آن‌هایی هم که ریسک کردند احتمالاً چاره‌ای جز این نداشتند چون در سال بعد نوبت اکرانی پیدا نمی‌کردند و باید چند سالی پشت درها می‌ایستادند تا احتمالاً در بدترین زمان ممکن بتوانند فیلمشان را روی پرده نقره‌ای ببینند.
حال باید دید این ضعف از کجاست که در چنین شرایطی سینما نفس‌هایش به‌سختی بالا می‌آید. سینمایی که سال‌هاست با مشکلات بسیاری دست‌به‌گریبان است، این روزها حال خوشی ندارد و مشکلات، نفسش را به شماره انداخته است. آیا این شمارش صرفاً به دلیل کروناست؟ نه موضوع صرفاً کرونا نیست و به عوامل بسیاری مرتبط است ازجمله عدم حمایت دولت، هرچند در همان ابتدا سازمان سینمایی از حمایت صحبت کرد و اعلام کرد که به صاحبان آثاری که اقدام به اکران آثارشان کنند مبالغی تحت عنوان وام کم درصد پرداخت می‌شود و آن‌ها مورد حمایت قرار می‌گیرند، اما عملاً این کمک آن‌قدر ناچیز بود که سود که هیچ حتی هزینه تولید اثر را هم به صاحبش برنمی‌گرداند. از سوی دیگر تلویزیون که رسانه‌ای ملی است نیز به کمک سینمای نحیف نیامد. تلویزیونی که برای پخش تیزر در زمانی که حال سینما خوب بود نیز شرایط سفت و سختی بنا گذاشته بود، امروز و در این شرایط حتی حاضر به پخش تیزر آثار بر پرده و یا در حال اکران آنلاین نشد و مخاطبی که با سردرهای خسته سینماها و بعضاً سالن‌های خالی و بدون مخاطب مواجه شده بود، نمی‌دانست که امروز سالن‌ها باز هستند و چشم‌انتظار مخاطبانشان. سالن‌هایی که در بهترین حالت نیمی از آن پر می‌شد، امروز با اندک مخاطبی که حتی گاهی به تعداد انگشتان یک دست هم نمی‌رسد به کار خود ادامه می‌دهد.
امروز نه‌تنها فیلمسازان، بلکه بدنه سینما و سینماداران نیز با مشکلاتی مواجه هستند. باید سینماها باز بمانند تا عده‌ای که مشغول کار و فعالیت در این عرصه بودند در شرایط سخت کنونی بتوانند منبع درآمدی داشته باشند. اگر این چرخه به همین شکل ادامه یابد برای ما که هرروز در اخبارمان خبر از بیکاری صدها نفر در کشورهای مختلف را می‌شنویم، چندان طولی نمی‌کشد که خبر از بیکاری صدها نفر در کشور خودمان را نیز بشنویم.
بعضاً خبر از ساخت و تولید آثار جدید جسته و گریخته به گوش می‌رسد، اما نباید فراموش کرد که این تولیدات مانند گذشته نیست و با سخت‌ترین شرایط درحالی‌که دستمزدها افزایش یافته و هزینه تولیدات سر به فلک کشیده است، در حال انجام هستند. ضمن این که تعداد تولیدات آن‌قدر نیست که همه اهالی سینما بتوانند در آن‌ها فعالیت داشته باشند و به همین دلیل تعداد افرادی که خانه‌نشین شده‌اند بسیار بیشتر از تعداد افرادی است که این روزها با جان خودشان در حال معامله هستند، برای این که این چرخه ادامه داشته باشد.
این بار باید دست‌ها به هم گره بخورند و همه یک دل و یک‌صدا به کمک هم برآیند تا سینمای ایران که نامش در جهان افتخارآفرین بوده و قله‌های بین‌المللی را فتح کرده است بتواند نفس بکشد.