سرویس سینمایی هنرآنلاین: زینب تبریزی مستندساز که در دوازدهمین جشنواره بین‌المللی سینما حقیقت با مستند "تمام چیزهایی که جایشان خالی است" حضور داشت، همچنان درگیر ماجرای نمایش فیلم در بستر وی‌‌او‌دی‌ است و پس از آن فیلم اقدام به ساخت اثر جدیدی نکرده است.

او در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین درباره وضعیت نمایش این مستند توضیح داد: با چند پلتفرم‌ صحبت‌هایی درباره نمایش آن شده، اما هنوز پاسخی داده نشده است.

تبریزی در ادامه درباره سایر فعالیت‌های خود نیز گفت: از سال گذشته به مدت هشت ماه به همراه جمیله دارالشفایی درگیر تحقیق و نگارش فیلمنامه "لانا" بودم که قصد دارم به‌عنوان نخستین اثر سینمایی‌ام آن را بسازم و این روزها به دنبال جذب سرمایه برای ساخت فیلم هستم.

او ادامه داد: "لانا" یک درام روان‌شناختی است و درباره تنهایی زنی است که دنبال عشق خودش می‌گردد اما ...

این مستندساز درباره قصه این فیلم بیان کرد: قصه این فیلم بر مبنای واقعیت نوشته شده است و اهمیت موضوع فیلم بر این است که بعد از مرگ لانا، خانه او توسط مددکارش تبدیل به انجمن حمایت از بیماران اسکیزوفرنیا می‌شود. فیلمنامه نیز بر اساس این قصه نوشته شد و سعی کردیم عناصر دراماتیک به واقعیت نزدیک باشد، که اتمام نگارش فیلمنامه مواجه شد با اتفاقات سال گذشته و امکان ساخت فیلم فراهم نشد. برای جذب سرمایه به سراغ ارگان‌های دولتی که رفتیم متأسفانه استدلالشان این بود که چون مستندساز هستم و این داستان هم واقعی است بروم سراغ ساخت مستند این فیلم. در حالی که این طرح قابلیت داستانی دارد و این در تمام دنیا مرسوم است و یکی از دلایل اصرار من هم این است که بسیاری از افراد را درگیر می‌کند. موضوع حساسی است و بسیاری از خانواده‌ها درگیر این بیماری هستند و محصول یا فیلم درخوری هم وجود ندارد که چگونه باید با این افراد رفتار کرد، در حالی که اگر این قصه در قالب فیلم داستانی روایت شود می‌تواند مخاطب بیشتری داشته باشد و بیشتر به این قشر کمک کند.

تبریزی همچنین درباره وضعیت سینما در آینده نیز اظهار کرد: به نظرم شیب سقوط را تا پایان سال می‌بینیم. خودم شخصاً تاکنون به شکل آنلاین به تماشای اثری ننشسته‌ام و فقط می‌دانم که آثاری که به شکل آنلاین اکران شدند به‌سرعت مورد قاچاق قرار گرفتند. از سوی دیگر در دوره‌ای هستیم که باید جانمان را حفظ کنیم و شاید سینمای ما هم لازم است که برای حفظ جان آدم‌ها همچنان تعطیل می‌بود. البته که همه جا می‌رویم و در همه مکان‌ها حضور می‌یابیم، اما سالن‌های سینمایی به دلیل بسته بودن و سرپوشیده بودن احتمال ابتلا را بیشتر می‌کنند. فکر می‌کنم این روند نزولی تا پایان سال 99 ادامه داشته باشد، اما شاید سینما پس از این ماجراها دوباره اوج بگیرد و به یک شکوفایی برسد. مگر این که افراد در شرایط حال حاضر کلاً بی‌خیال همه چیز شوند و به سالن‌ها بیایند و ریسک ابتلا را به جان بخرند. اما فعلاً با توجه به فروشی که از فیلم‌ها اعلام شده است به نظر می‌رسد که مردم همچنان می‌ترسند پا به سالن‌های سینمایی بگذارند.

کارگردان" والسی برای تهران" در پاسخ به این سؤال که به نظر می‌رسد فیلم کوتاه و مستند نیز در گروه اکران آنلاین قرار گیرند، آیا اکران آنلاین را به‌عنوان یک مجرا برای اکران فیلم‌ها می‌بیند یا خیر، گفت: فیلم کوتاه و مستند پیش از این به شکل آنلاین اکران نداشت اما در وی‌او‌دی‌ها نمایش داده می‌شد و اکران آنلاین برای ما خیلی اتفاق جدیدی نبود. اما در مورد آثار سینمایی به نظر می‌رسد به خاطر شرایط حال حاضر مجاب شدند و من فکر می‌کنم در برهه زمانی حال و به دلیل اجبار به این شکل ارائه، روی آوردند و بعد از یک مدت با عادی شدن شرایط بازهم همان شیوه سنتی ادامه پیدا خواهد کرد. مسئله قاچاق از یک سو و لذت فیلم دیدن در سالن سینما از سوی دیگر باعث می‌شود، بعد از عادی شدن شرایط به روند پیش بازگردیم. در اکران آنلاین احتمال این که فضایی برای رقابت وجود نداشته باشد بیشتر است، اما همه این‌ها احتمالات است و ممکن است که در آینده اکران آنلاین تبدیل به اصلی‌ترین شیوه در بحث اکران فیلم‌ها شود. همیشه صحبت از انحصارگرایی و مافیا در سینمای ایران می‌شود که این روزها می‌بینیم در مورد پلتفرم‌ها نیز این اتفاق در حال وقوع است. متأسفانه پلتفرم‌ها نیز به سمت آثار عامه‌پسند گرایش بیشتری دارند و همه طیف‌ها را در نظر نمی‌گیرند، همین عامل نیز موجب می‌شود تا با جامعه‌ای مواجه باشیم که خوراک بصری‌ای که به او ارائه می‌شود با مضامین تکراری و بعضاً توخالی به سمتی سطحی و بدون اندیشه پیش برود.