سرویس سینمایی هنرآنلاین: "سه کام حبس" به کارگردانی سامان سالور و تهیه‌کنندگی برادرش ساسان سالور با بازی پریناز ایزدیار، محسن تنابنده، سمیرا حسن‌پور، متین ستوده، محمود نظرعلیان، یدالله شادمانی، محمد اشکان فر و علیرضا مهران در بخش سودای سیمرغ سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد و روز شنبه 12 بهمن‌ماه در سئانس اول آغازگر این رویداد سینمایی در پردیس سینمایی ملت خواهد بود.
سالور که پیش از این فیلم، آخرین بار در 1392 با فیلم "تمشک" در جشنواره فجر حضور داشت، در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین درباره تازه‌ترین اثر خود صحبت کرد.
آقای سالور چه شد که پس از چند سال دوری از سینما رفتید سراغ ساخت "سه کام حبس". ایده فیلم از کجا شکل گرفت؟
فیلم قصه‌ای امروزی و اجتماعی دارد و آینه‌ای از رویدادهایی است که شاهدش هستیم. "سه کام حبس" سعی می‌کند روایتی از سرپرست‌های خانوار داشته باشد، کسانی که نهایت تلاششان را می‌کنند زندگی آبرومندی برای خانواده‌شان فراهم کنند و در بزنگاه‌های روزگار باید دست به انتخاب بزنند. تلاشمان بر این بود که قصه را با ریتم درستی روایت کنیم تا بیننده بعد از پایان فیلم هم به آنچه دیده فکر کند. فکر می‌کنم "سه کام حبس" داستان امروز همه آدم‌هایی است که تلاش می‌کنند زندگی بهتری داشته باشند و به آرامش برسند، در حالی که گاهی زندگی خلاف آن را ثابت می‌کند. فیلم درباره همین روزها و شب‌هایی است که بر ما می‌گذرد و بسیاری از خانواده‌ها با توجه به اختلافات طبقاتی سعی بر این دارند تا روزگار بهتری فراهم کنند و گاهی دست به کارهایی می‌زنند که سلامت و سالم نیست و نتیجه بهتری به همراه ندارد. اگر این روزها گشتی در صفحات مجازی بزنید، یا روزنامه‌ها را بخوانید و در سطح شهر قدم بزنید و نگاهی بیندازید، با اقیانوسی از سوژه‌های مختلف و جذاب مواجه می‌شوید. من دو سال پیش به این موضوع رسیدم و ایده اصلی آن از یک اتفاق واقعی شکل گرفت. آن زمان شروع به نگارش سیناپس اولیه کردیم اما داستان خودش را به ما تحمیل کرد تا زمانی که طرح کامل شد. درنهایت نیز پس از 9 بار بازنویسی فیلمنامه کامل شد و پروانه ساخت گرفت.
فیلمنامه از زمان نگارش تا زمانی که به تصویر کشیده شود تغییری داشت؟
بله، بسیاری از مسائل فیلمنامه در زمان دورخوانی‌ها تغییر کرد. بعد از انتخاب بازیگران به‌خصوص حضور محسن تنابنده، پریناز ایزدیار و سمیرا حسن‌پور به‌عنوان بازیگران اصلی دورخوانی‌هایی داشتیم که در همان زمان خود بازیگران ایده‌پردازی می‌کردند و آنچه به نظرم می‌رسید با فضا و ریتم فیلم سنخیت دارد، اعمال می‌کردم و از آن استفاده می‌شد و الان که فیلم را آماده نگاه می‌کنم بسیار از آن راضی هستم چرا که مجموعه اتفاقاتی که افتاد هم قصه را پیش‌برنده‌تر کرد و هم فیلم دارای نقاط غافلگیرکننده و جذابی شد که با توجه به ریتم آن برای بیننده جذاب خواهد بود و چند بار غافلگیر می‌شود.
با توجه به این که این روزها بسیاری از کارگردانان اجتماعی به دلیل مشکلاتی که بر سر اکران این ژانر وجود دارد به سیاه‌نمایی محکوم می‌شوند، آیا شما هم برای جلوگیری از این موضوع در زمان نگارش خودسانسوری داشتید؟
خودسانسوری نکردم بلکه سعی کردم واقعیات را بگویم و گاهی این واقعیات تلخ‌تر از فیلم‌هایی است که به آن‌ها انگ سیاه نمایی می‌زنند. ضمن این که سال‌هاست در این فضا مشغول به کار هستم و با خطوط قرمز سازمان سینمایی و جامعه آشنایی کامل دارم. همین الان هم زیر بار حذف دو سکانس از فیلم نرفتیم و ترجیحمان این است که نسخه کامل‌تر را به مخاطب نشان دهیم.
عنوان فیلم برچه اساسی انتخاب شد؟ برای انتخاب این عنوان مشکلی نداشتید؟
پروانه ساخت این کار ابتدا رد شد و دلیلش هم اتفاقاً نام فیلم بود. می‌گفتند به شرطی پروانه می‌دهیم که نام فیلم عوض شود، اما رضایت ندادیم چون ارتباط عنوان "سه کام حبس" با مضمون فیلم بسیار نزدیک است و برای انتخاب آن اصرار داشتیم. سرانجام بعد از دو ماه توانستیم رضایتشان را جلب کرده و با عنوان "سه کام حبس" وارد مرحله تولید شویم.
انتخاب بازیگرانتان بر چه اساسی بود؟ زوج تنابنده و ایزدیار فکر می‌کنید تا چه اندازه می‌تواند در این فیلم جواب بدهد؟
با تنابنده بارها کار کردم و می‌شناسمش، ما از زمان فیلم "چند کیلو خرما برای مراسم تدفین" با هم همکاری‌مان را آغاز کردیم. منتظر چهره‌ای متفاوت از محسن تنابنده باشید که به گفته خودش یکی از سخت‌ترین نقش‌هایش را بازی کرده است. تنابنده خودش فیلمنامه‌نویس و کارگردان است و همین باعث می‌شود همیشه ایده‌های جذاب داشته باشد، البته که باید مواظبت می‌کردیم از چارچوب بیرون نزند، اما در گپ‌و‌گفت‌هایی که با هم و دیگر بازیگران داشتیم به جذابیت و کیفیت فیلمنامه بسیار کمک کرد. او همچنین بعد از مرحله ضبط هم کنار ما بود و روند کار را پیگیری می‌کرد. در این فیلم من به دنبال یافتن یک زوج جدید بودم که با هم کار نکرده باشند و این تکراری نبودن برایم مهم بود. ما این روزها در سینما به‌شدت محدودیت بازیگر داریم و تعداد بازیگرانمان در این سطح بسیار اندک است؛ سعی کردیم به یک ترکیب جوان، جذاب و جدید برسیم که خوشبختانه نتیجه هم داد. تنابنده و ایزدیار تاکنون سابقه بازی مستقیم و رودررو با هم را نداشتند و بازی‌های بسیار استانداردی ارائه کردند.
ارزیابی شما از حضور در جشنواره فیلم فجر چگونه است؟ آیا جشنواره فیلم فجر به‌واقع می‌تواند ویترین سینمای ایران باشد؟
ویترین دیگری با این قدرت و تنوع سراغ ندارم. با این حجم از رقابت و حضور گروه‌های مهم در سینما چه دوست داشته باشیم آن را یا نداشته باشیم وجود ندارد و جشنواره فیلم فجر آینه تمام ساخته‌های سینمای ایران است و با وجود دولتی بودن فضایش بیشتر توسط خود فیلمسازان شکل می‌گیرد. انتخاب و داوری با خود سینماگران است و امیدوارم که فیلم ما در این جشنواره نمایش خوبی داشته باشد و مورد پسند واقع شود، چرا که کار ما را در زمان اکران بسیار سهل‌الوصول می‌کند و به بهتر دیده شدن فیلم کمک می‌کند.
پیش‌بینی شما از جشنواره سی و هشتم و رقابت با سایر آثار چگونه است؟
نمی‌شود پیش‌بینی کرد، عوامل ما در این فیلم در پشت و جلوی دوربین به‌شدت همه را غافلگیر می‌کنند. محسن تنابنده در این فیلم بازی بسیار سختی داشت و به‌شدت کارش سخت بود چرا که بازی او همانند بندبازی است که روی لبه طناب بازی می‌کند و اگر درصدی خطا می‌کرد همه‌چیز از بین می‌رفت. پریناز ایزدیار نیز پختگی در بازی‌اش به‌خوبی دیده می‌شود و کیفیتی از بازی را نشان داد که بسیار دیدنی است. سمیرا حسن‌پور که پیش از این کاندید دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فجر بوده است این بار با نقشی سخت خود را محک زد. عوامل فنی کار نیز هرکدام به‌نوبه خود بهترین اثرشان را در حد استاندارد ارائه کردند و همراه ما بودند. در نمایش‌های خصوصی که داشتیم خوشبختانه مخاطبان با آن‌ها همزادپنداری کرده بودند و موج مثبتی به همراه داشت که امیدوارم پیش از هر داوری‌ای، داوران اصلی که مردم هستند این فیلم را ببینند و آن را دوست داشته باشند و با آن ارتباط برقرار کنند تا این اثر تأثیر خودش را بگذارد و مانند سایر آثار زحماتی که برایش کشیده شده است دیده شود. همچنین امیدوارم هیئت داوران نیز از دیدن این فیلم لذت ببرند و آن را دوست داشته باشند و همراهی کنند. امیدوارم در جشنواره امسال غافلگیری بسیار زیاد باشد و نتوان برای کاندیداها که هرسال پیش‌بینی‌ها زودتر از اعلام نظر هیئت داوران انجام می‌شود که بعضاً تحقق هم می‌یابد، این اتفاق رخ ندهد و قدرت پیش‌بینی در آن وجود نداشته باشد و همه از دیدن آثار غافلگیر شوند.