سرویس سینمایی هنرآنلاین: سال‌های طولانی انسان‌ها و حیوانات در مجاورت هم زندگی می‌کردند و با یکدیگر مأنوس بودند و در رابطه‌ای برابر و دوسویه قرار داشتند، اما با تغییر شرایط زیستی انسان مدرن و معاصر، این توازن و تعادل به هم خورد و حیوانات برای عده‌ای به اشیاء تزئینی و دکوراتیو و سرگرم‌کننده بدل شدند و کارکردی همچون وسایل شخصی افراد در جهت ارضای میلشان به تملک، رقابت، رفع تنهایی، جلب توجه و خودنمایی پیدا کردند. محدودیت‌های اجتماعی و ممنوعیت‌های قانونی درباره نگهداری حیوانات خانگی نیز به جای اینکه جلوی ظلم و آزار و خشونت علیه حیوانات را بگیرد و رابطه انسان و حیوان در عصر جدید را اصلاح کند، منجر به بروز مشکلات بیشتری شد و این مجاورت را بیشتر از مسیر طبیعی‌اش خارج کرد و به انحراف کشاند و به همین دلیل با وضعیت دلخراش و دردناکی درباره حیوانات روبرو هستیم که از یک سو عده‌ای حیوانات اگزوتیک و خطرناکی مثل مار و تمساح را در خانه‌هایشان نگه می‌دارند و برای تغذیه‌شان حیوانات زنده دیگر را به آن‌ها می‌دهند و از سوی دیگر عده‌ای دست به کشتار جمعی سگ‌ها و گربه‌های خیابانی می‌زنند و در این میان، کسانی باید به قانون پاسخ بدهند که می‌کوشند به شکل درستی محیط امنی برای حیوانات اهلی و خانگی فراهم آورند و از آن‌ها حمایت کنند.
فیلم "باشگاه حیوانات" ساخته هادی آفریده درباره همین وضعیت نامطلوب و آشفته و متناقض پیرامون موضوع نگهداری حیوانات خانگی در جامعه معاصر ایرانی است که می‌کوشد با نگاهی جامع و پژوهشی از جنبه‌های مختلف آن را بررسی کند و مخاطب را با این پرسش مهم به چالش بکشد که چرا ماجرای همزیستی مسالمت‌آمیز و دوستانه انسان و حیوان به چنین شکل غیرعادی و نامعقولی رسیده است؟ و با نمایش انواع مواجهه با حیوانات بر ناآگاهی و عدم شناخت جامعه تأکید می‌کند و هشدار می‌دهد که چقدر تغییر نگرش در قوانین، باورهای سنتی، تفکرات مذهبی و احساسات شخصی در اجتماع ضروری و الزامی به نظر می‌رسد. اما به دلیل پرهیز عامدانه فیلمساز از هر گونه قضاوت و موضع‌گیری، جنبه گزارشی و توصیفی آن بر سویه تحلیل و چالشی و نقادانه فیلم غالب می‌شود و امکان کشمکش و کلنجار ذهنی مخاطب با موضوع تقلیل می‌یابد و ما بیشتر نسبت به وضعیتی که وجود دارد، شناخت پیدا می‌کنیم و فیلم نمی‌تواند به‌واسطه سؤالی که در آغاز مطرح کرده که چرا جامعه ایرانی از نگهداری پرنده و سگ و گربه به خزنده و مار و عقرب رسیده است، راهی برای واکاوی و آسیب‌شناسی اجتماعی بگشاید و علت‌ها و انگیزه‌های آن را بررسی کند. با این وجود فیلم گام مؤثری در جهت نمایش اهمیت و حساسیت موضوع برمی‌دارد و نشان می‌دهد که هر پدیده‌ای اگر از مجرای درست خود رخ ندهد، می‌تواند چه بحران‌ها و پیامدهای فاجعه‌آمیزی داشته باشد.