سرویس سینمایی هنرآنلاین: 16 مهرماه در تقویم ایران و جهان روز جهانی کودک نامیده شده است، روزی که همه آن را به کودکان خود تقدیم می‌کنند، اما بعد به دست فراموشی سپرده می‌شود.
سینمای کودک در سال‌های گذشته، سینمای درخشانی بود که حتی باعث جهانی شدن نام و عنوان سینمای ایران شد، آثاری که همچنان پس از گذشته چند دهه از آن‌ها در خاطر کودکان دیروز مانده‌اند و امروز نیز همچنان تازگی خود را دارند.
اما در طی سال‌های اخیر متاسفانه بنا به دلایل بسیار زیادی دیگر آن شور و شعف در سینماهای کودک دیده نمی‌شود. در واقع آنچه که از سینمای کودک باقی ماند تنها نامش بود و یک جشنواره که آن هم خروجی چندانی نداشت، چرا که آثار سینمایی که ساخته می‌شدند در سینماها جایی برای اکران نداشتند.
شاید اگر یک دهه گذشته را به دقت بررسی کنیم شاهد این ماجرا باشیم که تعداد آثار کودکی که ساخته شدند با تعداد آثاری که به نمایش درآمدند برابری ندارند و سینمای کودک روز به روز کوچک و کوچکتر شد. دیگر فیلمسازان و سرمایه گذاران تمایلی به ساخت آثار کودک از خود نشان ندادند و همین عامل نیز موجب شد تا سینمای کودک مهجورتر از گذشته به ادامه این حیات چشم بدوزد.
خوشبختانه در یک سال اخیر اما ماجرا کمی تغییر کرده است و تعداد آثاری که در سینما به نام کودکان ساخته شدند و به نمایش درآمدند هم نسبت به سال‌های گذشته افزایش یافت. هرچند که این تعداد همچنان اندک هستند اما می‌توان به آن امیدوار بود و این انتظار را از مسئولین داشت که برتعداد آثار بیفزایند و شرایط را برای دیده شدن آن‌ها نیز فراهم کنند.
کودکان امروز نیازمند خوراک فرهنگی مناسب هستند که متاسفانه به دلیل نبود خوراک مناسب از سوی متولیان این امر درداخل کشور و نبود فیلم‌های متناسب با سنین مختلف از کودک تا نوجوان این خوراک از خارج از کشور تامین می‌شود و همین عامل نیز موجب شده است تا کودکانی ایرانی اما پرورش یافته فرهنگ غرب داشته باشیم که با فرهنگ ایران آنچنان که باید و شاید خو نگرفته‌اند. کودکان امروز متاسفانه به دلیل نبود آثار خوب فرهنگی اغلب با کارتون‌ها و فیلم‌های خارجی که در اغلب آن‌ها رنگ و بویی از خشونت دیده می‌شود مواجه هستند.
به نظر می‌رسد متولیان و مسئولین امر در این حوزه باید زمان و وقت بیشتری بگذارند و با تحقیقات و پژوهش‌های درست و کافی مخاطب شناسی کرده و علاقمندی کودکان امروز را کشف کنند و در این راستا از فیلمسازان حمایت‌های لازم را به عمل آورند. متاسفانه آنچه که فیلمساز امروز از آن به شدت گلایه مند است عدم حمایت ارگان‌های دولتی از ساخت آثاری برای کودک و یا درباره کودک است که تا این حمایت‌ها در بخش تولید و پخش وجود نداشته باشد سینمای کودک روز به روز نحیف‌تر از گذشته به حیات خود ادامه داده و روزی از بین خواهد رفت.