سرویس سینمایی هنرآنلاین: مجید برزگر از جمله فیلمسازانی است که تلاش می‌کند تا آثار سینمایی‌اش ارزان ساخته شوند و البته در این راه موفق نیز بوده است. او علاوه بر این تهیه‌کنندگی آثار فیلمسازان جوان را نیز بر عهده دارد و به تازگی "بچه آدم" به تهیه‌کنندگی او در بخش سینه فوندانسیون هفتاد و یکمین جشنواره فیلم کن پذیرفته شده است. برزگر این روزها داور دهمین دوره جشنواره فیلم و عکس ژیار نیز هست.
برزگر درباره فعالیت و عملکرد سینماگران جوان و ارزیابی این فعالیت‌ها در گفت‌وگو با خبرنگار هنرآنلاین گفت: اساسا به عملکرد جوانان خوش بین هستم و هرچه این روزها بیشتر فیلم می‌بینم حالم بهتر می‌شود. فکر می‌کنم وضع فیلم کوتاه بهتر شده و نسبت به گذشته خوب است. حداقل به لحاظ کیفیت آثار خوب هستند. به نسبت قبل‌تر این را می‌گویم چرا که در آن زمان فیلم کمتر تولید می‌شد و فیلم خوب هم کم بود، اما امروز فیلم بیشتر تولید می‌شود و شاید درصدش نسبت به قبل همان باشد اما آثار بهتر شده‌اند. فرض کنیم اگر آن زمان 15 درصد فیلم‌ها خوب بود، الان هم 15 درصد خوب است، اما سطح عمومی فیلم‌ها بالا آمده و روشن است هر جشنواره، دورهمی و ورک شاپی و هر فیلم دیدن دسته جمعی می‌تواند به ارتقا فیلمسازی و به فیلمساز کمک کند. نیاز داریم نسل جدیدی تربیت شوند که کار فرهنگی کنند. امروز فقط فیلمسازی مطرح نیست ما نیاز داریم تا آموزه‌های دیگری را هم آموزش دهیم و ایجاد این فضای فرهنگی می‌تواند کمک کند. از سوی دیگر آینده سینمای ایران چه بخواهیم و چه نخواهیم بخشی متعلق به این نسل است و هرچقدر این نسل انگیزه و انرژی داشته باشند ما می‌توانیم جریان تازه‌تری را برای سینما پی‌ریزی کنیم.
وی در ادامه در پاسخ به این سوال که فضای شهرستان‌ها تا چه اندازه می‌توانند به تربیت فیلمسازان جدید کمک کنند، اظهار کرد: امروز در برخی از استان‌ها خود بچه‌ها این موقعیت‌ها را به وجود می‌آورند؛ مثلا در شیراز، سنندج و یا اردبیل این کار را می‌کنند شهرهایی که به لحاظ امکانات شبیه هم هستند ولی در همین شباهت بعضی از شهرها شرایطشان بهتر است. این را می‌فهمم و می‌دانم که این شهرها بسیار متکی به فرد هستند. احتمالا یک مدیر، مشوق و یا رفیق خوب هست که با بچه‌ها همراه شود و به آنها انرژی و انگیزه دهد و یا شاید یک رقابت بین آنها وجود دارد که اقدام به شروع یک کار جدی می‌کنند که همه اینها خوب است. شرایط در شهرستان‌ها خوب نیست، نه پول هست و نه امکانات تهران در آنجا وجود دارد، اما در این شهرها یک شور وانگیزه خاص وجود دارد. امیدوارم در این دورهمی‌های سالانه بشود آن انرژی را جمع کرد. لااقل خاطرات خود من از این جشنواره‌ها این است که در دوره‌های قدیم و در این دورهمی ها به ما خیلی خوش می‌گذشت و راجع به فیلمسازی بحث و گفتگو می‌کردیم و حتی رقابت داشتیم و تلاش می‌کردیم برای اینکه سال بعد با فیلم بهتری بیاییم و این انرژی بود که در جشنواره‌ها وجود داشت، امیدوارم الان نیز این انرژی باشد. فکر می‌کنم هر هزینه و بودجه‌ای برای جشنواره‌های اینچنینی کم است و مسئولان بی آنکه بدانند بدنبال اتفاقات خوب هستند و این اگر با آگاهی پیش برود و نگویند فیلمسازی به چه درد ما می‌خورد، می‌تواند یک شادابی باشد که به نسل جدید منتقل می‌شود.
کارگردان "پرویز " در ادامه با اشاره به این که متاسفانه در شهرستان‌ها و در فضای تولید فیلم کوتاه همواره مشکلات مالی وجود دارد، افزود: در سینمای ما همیشه پول دست یک عده دیگری بوده است و فیلم خوب از آن دیگری بوده است. به نظرم به سختی با قدر ندیدن اما از پا نیفتادن باید این راه را ادامه داد. راهش این است که فیلمسازان جوان ارزان فیلم بسازند و دور هم فیلم بسازند. این که پول نیست را کسانی دیگر باید جواب بدهند. رقم‌های تکان دهنده اختلاس در سال‌های اخیر را اگر بررسی کنید می‌بینید که با آن پول‌ها می‌شد چند فیلم ساخت، چند فرهنگسرا یا کتابخانه ایجاد کرد و این رقم‌ها حیرت انگیز هستند و یک روزی یک کسی باید جواب بدهد. سوال من این است اگر پول نیست کار نکنیم؟ من جزو آن گروه نیستم. من همیشه کار کرده‌ام، از کسی هم پول نگرفته‌ام و خیلی ارزان کار کرده‌ام. سعی می‌کنم این راه را ادامه دهم. توصیه‌ام به رفقایم نیز همین است. شاید از این پس دیگر ارزان کار نکنم و بگویم دیگر بعد از 30 سال و ساخت این تعداد فیلم کافی است، اما در همان زمان این تلاش را کردم و امروز می‌توانم این تصمیم را بگیرم.
برزگر در پاسخ به این سوال که با توجه به شرایط موجود وضعیت سینمای مستقل را چطور ارزیابی می‌کند، عنوان کرد: با این رشد دلار، حتما فیلمسازی سخت‌تر می‌شود. چرا که سطح عمومی زندگی سخت می‌شود و همه چیز افزایش قیمت خواهد داشت و من دیگر جرات نمی‌کنم و نمی‌توانم خودم را متقاعد کنم که به دوستانم بگویم بیایید در فیلم من و ارزان کار کنید. به هر حال با این وضعیت سینما رو به احتضار می‌افتد و شمار آثارش کم می‌شود. مگر آنکه دوباره همه تصمیم بگیرند که سینما را به عنوان منشا درآمد نگاه نکنند. مثل فیلم کوتاه، مثل دوران سینمای آزاد و نوعی از کار که مشقت داشت ولی خروجی هم داشت. در نظر بگیرید وقتی من می‌توانستم فیلمی با 200 میلیون تومان بسازم با این شرایط رقم کف تولیدم 800 میلیون تومان می‌شود و فراهم کردن این رقم برای فیلمی که بازده مالی ندارد، تقریبا غیر ممکن است.
وی همچنین درباره جذب سرمایه گذار و حمایت تهیه کنندگان حرفه‌ای سینما از فیلم کوتاه نیز گفت: من حرفه‌ای نیستم که این کار را می‌کنم و به سختی هم این کار را انجام می‌دهم و هیچ کدام از پول‌هایم نیز برنمی‌گردد. تهیه کنندگان حرفه‌ای ما خیلی کم هستند که بخشی از درآمد فیلم قبلیشان را صرف فیلم‌های مستقل می‌کنند. شاید حق داشته باشند چرا که همیشه این نگرانی وجود دارد که فردا چه می‌شود؟ شاید با فروش فیلم بتوان ارزش پول را جور دیگری نگه داشت و به سراغ کار دیگری رفت. اغلب حاضر نیستند پول یک فیلم را به سه فیلم تبدیل کنند چرا که ممکن است هر سه فیلم در گیشه شکست بخورند. این ناامنی در جامعه گریبان تهیه کننده را هم می‌گیرد و می‌شود به او حق داد که سخت بپذیرد و کار کند.