سرویس تجسمی هنرآنلاین: اسکای شِروین در گاردین تحلیلی بر نقاشی‌ای از ماریا لَسینگ (Maria Lassnig) نقاش بزرگ استرالیایی نوشته است. او در یادداشت کوتاهی با عنوان "خودنگاره‌ی ماریا لسینگ با حبابی برای حرف زدن: خندیدن به زندگی تراژی-کمیک" نوشته: او تنها چیزهایی را که به صورت ملموس حس می‌کند، نقاشی می‌کشد. پیامد انتزاع چیزی هم ترسناک و هم مضحک است؛ پیشنهاد هنرمندی که هرگز از خندیدن به زندگی تراژی-کمیک نترسید.
خطوط خارجی چهره تابان و فروزان است، رنگ روغن سبز، نیم رخ دوگانه؛ یکی بسته و دیگری با دهانی باز، شاید پیشنهادی برای ورق‌ها یا کتاب‌های پویا نمایی. حبابی که به شکلی کارتونی برای حرف‌های به زبان نیامده کشیده شده است شاید بیش از همه خبر از نوعی لکنت می‌دهد. تصویری است در معرض وارفتگی، با پس زمینه‌ای شلوغ از یک صورتی بی رنگ و لعاب.
ماریل لَسینگ، نقاش بزرگ استرالیایی این کار را در اواخر دهه هشتم زندگی‌اش، زمانی که در بیمارستان بستری بود، با محدودیت‌های فیزیکی رو به رو بود و درد می‌کشید، خلق کرد.
"خودآگاهی فیزیکی" نقاشیِ لَسینگ بر خروجی و برون داد کار او غالب است. شاید برای همین او تنها چیزهایی را که به صورت ملموس حس می‌کند، نقاشی می‌کشد. پیامد انتزاع چیزی هم ترسناک و هم مضحک است؛ پیشنهاد هنرمندی که هرگز از خندیدن به زندگی تراژی-کمیک نترسید.
نمایشگاهی از آثار این نقاش استرالیایی تا 29 آوریل در هاوسر اند ورث لندن برپا خواهد بود.
کاوه شایسته