سرویس تجسمی هنر آنلاین: تارا نظم علیزاده و زویا قلی‌زاده چهارشنبه شب 15 دی‌ماه در نوزدهمین اجرای ششمین فستیوال سی پرفورمنس که در موزه هنرهای معاصر برگزار می‌شود به دنبال ایجاد تصویری از تاثیر روانی بی‌ثمر ماندن تلاش‌های اجتماعی در افراد بودند.
در این اجرا مخاطبین که در بیرون از پرده منتظر ایستاده بودند یکی یکی و از سوی گروه اجرایی وارد گالری شماره هشت می‌شدند و بنابر خواست اجراگران هرکدام در میان طرح‌های منزویی که در کف این گالری نقش بسته بود قرار می‌گرفتند.
در کنار این فضاهای از پیش تعیین‌شده که مشارکت‌کننده در میان آن قرار می‌گرفت، دوچرخه‌ای قدیمی با جکی دو طرفه قرار داشت که به هنگام رکاب زدن تنها چرخ عقب آن به حرکت در می‌آمد که صدای رکاب زدن به گونه‌ای بود که برای مخاطب ایجاد تمرکز می‌کرد.
اجراگران قبل از ورود به تماشاگران این توضیح را داده بودند که در صورت حضور در پرفورمنس به هیچ وجه اجازه خروج از فرآیند را ندارند. حتی امکان نشستن نیز در این اجرا وجود نداشت چرا که این ایده بر اساس همین چیدمان شکل گرفته بود و در نهایت دوربین وایدی که بر سقف گالری نصب شده بود مخاطبین را در یک شکل تصویری بر اساس چیدمان به تصویر می‌کشید و این تصویر به وسیله پروجکشن بر روی پرده‌ای منعکس می‌شد.
این پروسه به همین منوال ادامه داشت و اجراگری با حضور در گالری مدتی را به رکاب زدن دوچرخه مشغول بود و دوباره پروسه چیدمان در این بین ادامه پیدا می‌کرد تا این که با چینش کامل مخاطبان میان طرح‌های از پیش تعیین شده اجرا به پایان رسید.
تارا نظم علیزاده درباره این پرفورمنس به هنرآنلاین گفت: در این اجرا برای ما جرقه‌های ذهنی که در مخاطب به وجود می‌آید، اهمیت داشت. این که آنها از خود بپرسند که چه اتفاقی در حال رخ دادن است و کمی در این مساله تعمق کنند.
وی ادامه داد: مخاطبان حاضر در این اجرا برداشت‌های متفاوتی داشتند عده‌ای معتقد بودند که این اجرا تصویری از چهارچوب‌های قانونی است. عده‌ای می گفتند شما در پی نشان دادن حسارهای زندگی بودید و عده‌ای هم معتقد داشتند که این اتفاق نمایی کلی از یک جامعه را به تصویر می‌کشد.
این هنرمند عرصه تجسمی گفت: ما به دنبال ارائه تصویری از بازخوردهای اجتماعی که در جامعه با آن مواجه می‌شویم، بودیم. این که به مقدار تلاش و کوشش‌مان جایگاه پیدا نمی‌کنیم و گاهی حرکت‌های فراوان و پر انرژی که انجام می‌دهیم با مسائل اجتماعی برخورد می‌کند و کاملاٌ بی‌نتیجه و بی‌ثمر باقی می‌ماند که این خود به صورت نشخوار ذهنی در درون ما اثر می‌گذارد.
نظم علیزاده گفت: چه گفتن و چگونه گفتن هر دو باید نو باشد که حس‌های دریافت شده و درک مفاهیم جاری در اجرا توسط مخاطب صورت می‌گیرد که به گفته شکنر: اجرا، بزرگترین و نامشخص‌ترین قوس مجموعه کل رویدادهاست که اکثر آنها بدون جلب توجه اتفاق می‌افتد. شالوده‌ای پیوسته در ذهن هنرمند که از روش و بینش زندگی به دست می‌آورد و در پی معنا کردن آن اقدام می‌نماید. ما در واقع به مسائل اجتماعی پرداختیم که خودمان هم درگیرش بودیم.
وی گفت: در این اجرا به جز زویا قلی‌زاده که در کنار من طراحی اصلی اجرا را به عهده داشت، محمد جاهد و میلاد نظم علیزاده نیز حضور داشتند.
ششمین فستیوال سی پرفورمنس، سی هنرمند، سی روز تا 30 دی‌ماه به جز جمعه و شنبه ساعت 5 در موزه هنرهای معاصر برقرار است.