گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار الهام پورخانی با عنوان «زمان در گذر» در گالری باوان برپاست. پورخانی در گفت‌وگو با هنرآنلاین با بیان اینکه ۱۷ اثر از سه مجموعه مختلف در گالری به نمایش درآمده است گفت: من با آبرنگ و گواش روی مقوا کار می‌کنم و شیوه کارم نگارگری است. برایم مهم بود که سنت کار کردن و هویت نگارگری در کار‌هایم مشخص باشد و دوست داشتم با نوآوری در نگارگری آن را معاصر کنم.

پورخانی با بیان اینکه بعد از دوره قاجار نگارگری ما تغییر چندانی نداشته است گفت: من دوست داشتم تغییراتی در نگارگری ایجاد کنم اما به شکلی که هویت و ریشه آن مشخص باشد. یکی از کار‌هایی که انجام دادم این بود که قاب و کادر نگارگری را شکستم. در آثار دوره‌های مختلف می‌بینیم که مینیاتور‌ها همیشه دارای کادر هستند و شاید فقط یک درخت یا گوشه‌ای از ساختمان از کادر بیرون‌ زده باشد، ولی من کادر را حذف کردم و می‌خواستم قاب را بشکنم. این مسأله به شرایط زیست ما نیز اشاره دارد زیرا همه ما در شرایط تعلیق زندگی می‌کنیم و نمی‌توانیم برنامه‌ریزی خاصی برای زندگی خود داشته باشیم. این فضای معلق یک حس درونی بوده که در کار‌هایم نیز وجود دارد و نداشتن کادر باعث شده است که تعلیق در آثارم نشان داده شود. یکی دیگر از نکات قابل توجه در این آثار سر و ته شدن است که آن هم به ذهنیت من برمیگردد. همیشه یک دنیای موازی در ذهنم داشتم و فکر می‌کنم همزمان با زندگی ما، موجودات دیگری هم یک زندگی دیگر دارند.

این هنرمند افزود: ظرأفت در کار‌های من به همان اندازه ظرأفت آثار نگارگری است و هیچ کدام از کار‌هایم حالت نقاشی ندارد. همه سنت‌های نگارگری را در آماده کردن زمینه، ساخت رنگ، آهارمهره و... رعایت کردم و تا جایی که امکان داشته سعی کردم ریشه، هویت و سنت نگارگری را حفظ کنم. نگارگری امروزه هم می‌تواند قابلیت زیادی برای کار داشته باشد و می‌توان متناسب با شرایط روز تغییراتی در آن داد و المان‌های معاصر را وارد کرد. اما من خیلی دوست نداشتم که ناگهان نگارگری را امروزی کنم و المان‌های جدید در آن بیاورم زیرا احساس کردم که این کار هویت نگارگری را از بین می‌برد.

پورخانی ادامه داد: داستان‌های آثارم نیز برگرفته از داستان‌های قدیمی در نگارگری است و فکر می‌کنم که این داستان‌ها امروز هم تکرار می‌شوند، بنابراین نیازی نیست که موضوع را خیلی تغییر دهم. سعی کردم تا جایی که هویت نگارگری را خراب نکنم، داستان‌ها را به روزگار خودمان نزدیک کنم. به عنوان مثال در مجموعه عشاق، یکی از آثار من «بریدن سر شیرین به دست فرهاد» نام دارد که چنین چیزی در داستان نظامی گنجوی نیست، ولی امروزه ما می‌بینیم که عاشق کشی زیاد شده و آدم‌ها به کسی که دوستش دارند آسیب می‌زنند. بنابراین سعی کردم امروزی کردن داستان‌ها را با تکرار همان داستان‌های قدیمی انجام دهم.

او درباره محدودیت‌های روش و ابزار نگارگری گفت: شاید این شیوه کار و متریال تا حدی هنرمند را محدود کند اما به هر حال مجبور هستیم که نگارگری را با این شیوه‌ها و با این مواد کار کنیم تا بتوانیم عحس آن را به وجود‌آوریم. ممکن است با راپید بتوان راحت‌تر کار کرد اما آن حس عمیق کار‌های سنتی را ندارد. یا به عنوان مثال در شیوه نقطه پرداز زدن مدت طولانی طول می‌کشد تا یک گل ساخته شود و در نگارگری هیچ وقت چیزی با یک حرکت قلم و تاش رنگ شکل نمی‌گیرد. همین نکات برای بیننده نیز جذاب است و دیدن اینکه شخصی با صبر و مداومت زیاد یک اثر را به وجود آورده برای او جالب است. این مسأله در خیلی از نقاشی‌های غربی نیز دیده می‌شود و هنرمند لایه لایه و ظریف رنگ‌ها را روی هم می‌گذارد طوری که اصلاً به چشم مخاطب نمی‌آید، اما بعداً که درباره آن آثار مطالعه کنید متوجه می‌شوید که هنرمند با صبر و حوصله بسیار روی آن کار کرده و به همین دلیل است که کارش بسیار به دل می‌نشیند.

نمایشگاه آثار الهام پورخانی با عنوان «زمان درگذر» تا ۳ مرداد در گالری باوان به نشانی خیابان مطهری، خیابان لارستان، خیابان عبده، پلاک ۷ برپاست.