گروه تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار پروا کارخانه با عنوان «جز ایرانی» در گالری نگر برگزار شد. کارخانه در گفت‌وگو با هنرآنلاین با بیان اینکه ۲۲ اثر با تکنیک رنگ‌روغن روی بوم در این مجموعه به نمایش درآمد، گفت: اوایل سال ۱۳۹۹ که قرنطینه اعلام شد، در خانه ماندن و تنها بودن برایم خلوتی را به همراه داشت که هیچ‌وقت این چنین تجربه‌اش نکرده بودم. برای کودکی و همه آنچه در آن دوران وجود داشت دل‌تنگ شده بودم. می‌گویند کاراکتر آدم‌ها در کودکی‌شان شکل می‌گیرد و حالا که ممکن بود من هم کرونا بگیرم و بمیرم چه خیال‌هایی زیباتر از بازگشت به همان فضایی که در آن به دنیا آمده بودم.
کارخانه ادامه داد: آتلیه و محل زندگی من در یک ساختمان قدیمی است و همه لوازم خانه قدیمی هستند. این موضوع کار را برایم آسان‌تر می‌کرد و این مجموعه با یک نقاشی شروع شد که یک تلویزیون قدیمی قرمز دارد به روبه‌رو نگاه می‌کند و معلوم نیست ما به عنوان مخاطب به تلویزیون نگاه می‌کنیم یا خود شیء است که به ما خیره شده است. البته چندان علاقه ندارم که این کارها را یک مجموعه بدانم بلکه بیشتر مایل هستم بگویم کارهای این دوره، زیرا از فضای حرفه‌ای و تعاریف خسته‌کننده راجع به نقاشی بیزار شده بودم و در این کارها دلم می‌خواست به تعریف‌ها و دنیای نقاشان قدیم برگردم.
او درباره الهام گرفتن از نگارگری در تعدادی از آثار خود گفت: نگارگری همیشه برایم دنیای خیال است و غرق شدن در آن برایم آرامش می‌آورد. به عنوان نقاش نمی‌شود این نوع آثار را ندید زیرا آن‌قدر عالی هستند که هنوز بعد از گذشت سال‌ها تماشایی هستند و مثل دیوان حافظ کهنه نمی‌شوند. وقتی کوچک بودم اولین نقاشی‌هایی که دیدم نقاشی‌های ایرانی بود که برادرم می‌کشید و تأثیر بصری آن‌ها با من ماند. بااین‌حال در دوران تحصیل در دانشکده هنرهای زیبا این تاثیر در کارهایم دیده نمی‌شد زیرا آن زمان همه به دنبال کارهای خارجی بودند و رفتن به سمت فضای قدیمی ایرانی در عین کلیشه نشدن کار، جرات می‌خواست.
کارخانه ادامه داد: چیزی که برایم جالب است نگاه نقاش ایرانی است و به نظرم با نزدیک شدن به این نگاه می‌شود راه تازه‌ای پیدا کرد. البته این اتفاق باید به شکل طبیعی بیفتد، یعنی نقاش از روی نیاز به سمتش برود و درک درستی از آن داشته باشد، در غیر این صورت کارها خیلی زود تصنعی و بی‌مایه می‌شود.
او درباره اینکه نگارگری در هنر امروز چطور می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد گفت: اگر کار کسی با دنیای تصویر است باید به سراغ کشف ساختار نگاره‌ها برود. چیزهایی که برای خود من در نگارگری جالب و قابل تعمق بود و در کارهایم از آن‌ها استفاده کردم مانند به کارگیری سطوح تخت، کنتراست، فام رنگ، ترکیب زوایای مختلف دید، جهت نورپردازی از رو به رو، به‌کارگیری نقش و در برخی موارد ترکیب‌بندی حلزونی و... سرمایه‌هایی هستند که می‌توان با به کارگیری درست آن‌ها به بیان شخصی و تازه‌ای رسید.
او درباره چه موضوعاتی که در آثارش مطرح می‌شود گفت: موضوع‌ها از داستان زندگی خودم می‌آیند. اعتقاد دارم اگر من نقاش صادقانه خودم را بیان کنم، این خود من می‌تواند جامع و بزرگ‌تر از دایره فردی شود. به عنوان مثال در اثر «زن و تنبور» این نقاشی را با الهام از یک بیت شعر کشیدم «سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد... وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد». دلم می‌خواست روی همین قالی با سازم تنبور آرام بگیرم و بتوانم با گذشته و فرهنگم آشتی کنم. به نظرم موضوع باید برای نقاش طبیعی و قابل لمس باشد. تمام تلاش من در این پانزده سال کار رسیدن به بیان شخصی در نقاشی است و تا زمانی که زنده هستم این کار ادامه خواهد داشت. امیدوارم مردم این کارها را ببینند و بتوانم این دنیا را با آن‌ها شریک باشم.
کارخانه ادامه داد: نام این نمایشگاه برگرفته از نام یکی از کارها بود. رائیکا خورشیدیان که گردآوری این مجموعه را بر عهده داشت، کتابی با عنوان «پروا / پروا: بیم یا پرواز» راجع به زندگی و منتخبی از آثار پانزده سال کار حرفه‌ای من به مناسبت این نمایشگاه نوشت و این اسم را برای این مجموعه جالب دانست. فرصت خوبی است که از خانم خورشیدیان، حیدر زاهدی و خانم تیموری برای برگزاری این نمایشگاه تشکر کنم.
.