سرویس تجسمی هنرآنلاین: بهنام صدیقی، عکاس و مدرس عکاسی درباره فعالیت‌های اخیر خود گفت: در دوران شیوع کرونا به دنبال تعریف پروژه خاصی برای عکاسی با این موضوع نبودم، اما به طور شخصی و در زندگی روزمره عکاسی‌هایی مرتبط با شرایط فعلی انجام دادم. با این حال بیش از عکاسی، به فکر و تحلیل ماجرا و بررسی تأثیرات آن پرداختم و چیزهایی که تا آن زمان کمتر مورد توجه قرار می‌گرفت را بررسی کردم.
صدیقی ادامه داد: ما عکاسانی که کار مستند انجام می‌دهیم همیشه با فضای بیرون ارتباط داریم، اما وقتی محدود به فضای خانه و قرنطینه شدیم، مجبور بودیم فضای اطراف خود و چیزهای تکراری که آدم شناخت زیادی از آنها دارد اما به دلیل مشغله زیاد به آنها توجه نکرده است را دوباره ببینیم و از آنها عکاسی کنیم.
این عکاس ادامه داد: در رفت‌وآمدهایی که در شهر داشتم نیز به عکاسی پرداختم و آنچه در فضای شهری بیشتر توجه مرا جلب کرد، آدم‌ها و شکل ظاهری مراقبت‌هایی بود که برای پیشگیری از کرونا انجام می‌دادند. این روزها در فروشگاه‌ها، تاکسی‌ها، پوشش مردم و... انواع پوشش‌ها و لوازم مراقبتی را می‌بینم که شکل آنها برایم مهم است، چون احساس می‌کنم اینها به لحاظ فرهنگی ویژگی‌های خاصی دارند که ممکن است در کشورهای دیگر و یا حتی در شهرهای مختلف ایران تغییر شکل دهند. به عنوان مثال عده‌ای از لوازم آماده بهره می‌گیرند و عده دیگر خود به ساخت لوازم محافظ می‌پردازند.
او درباره عکس‌های مستندی که در دوران کرونا توسط عکاسان داخلی و خارجی تولید شده است گفت: آنچه از آثار عکاسان مختلف دیدم دارای تنوع نگاه زیادی بود و شکل‌های مختلف عکاسی انجام شده است. به عنوان مثال یکی از نگاه‌های قابل توجهی که هم داخل و هم خارج از ایران به آن پرداخته بودند این است که عکاسان در حالی که دوربین را در فضای خارج از خانه و پشت پنجره قرار داده‌‌اند از داخل خانه و ارتباط میان افراد آن عکاسی کرده‌‌اند. یا در نمونه‌های دیگر با استفاده از هلی‌شات از فضای بالای خانه‌ها، آدم‌ها و فضای اطراف عکاسی شده بود.
صدیقی ادامه داد: می‌توان گفت که این عکس‌ها تحت تأثیر موضوع فاصله‌گذاری اجتماعی بوده است، چون پنهان بودن این بیماری باعث می‌شود مجبور باشیم تا حد امکان فاصله‌ها را حفظ کنیم. یک عکاس که می‌توانسته وارد حریم دیگران شود حال نمی‌تواند مطمئن باشد که سوژه‌های عکس او ناقل بیماری نباشند و یا خودش این بیماری را به آنها منتقل نکند. بنابراین ناتوانی در نزدیک شدن به سوژه در عکس‌ها هم دیده می‌شود.
این عکاس ادامه داد: البته مفهوم فاصله اجتماعی درباره شرایط فعلی درست نیست، زیرا در قرنطینه و شرایط فعلی کرونا آنچه برای ما اهمیت دارد فاصله‌گذاری فیزیکی است، در حالی که فاصله اجتماعی به معنای فاصله طبقاتی، فاصله اندیشه، علاقه‌مندی‌ها و... است. این موضوع می‌تواند سوژه یک عکاس باشد که این فاصله‌ها را دوباره تعریف کند، اما عکاسان در این مدت آنقدر به دنبال خود بیماری و حواشی آن بودند که رمزهای موجود در این اتفاق را نتوانستند، بازگشایی کنند. بنابراین بیشتر پروژه‌های عکاسی این مدت شبیه یکدیگر هستند و تا جایی که من دیدم دغدغه متفاوتی در آنها مطرح نشده است.
صدیقی ادامه داد: صرف نظر از این که ویروس کرونا تا چه زمانی وجود دارد و چگونه مهار می‌شود، به این فکر می‌کنم که این بیماری چگونه روی نحوه زندگی ما تأثیر می‌گذارد یا چگونه می‌توانیم آمادگی مواجهه با یک ویروس دیگر را داشته باشیم. این شرایط باعث شد یک بازنگری در نحوه زندگی ما، درباره ارتباطات‌مان و همه آنچه مصرف می‌کنیم، داشته باشیم. چنین مواردی وجود دارد که شخصا به آنها فکر می‌کنم و ممکن است روی عکاسی من هم تاثیر بگذارند.
