سرویس تجسمی هنرآنلاین: گالری این‌جا در نخستین روزهای سال 99 نمایشگاه "چاردیواری" را به صورت مجازی برپا کرد. این نمایشگاه که قرار بود از 7 فروردین در فضای گالری آغاز به کار کند به دلیل شیوع بیماری کرونا به صورت آنلاین در معرض دید مخاطبان قرار گرفت. در روزگاری که ماندن طولانی‌مدت در خانه تجربه متفاوتی را برای بیشتر مردم جهان به وجود آورده است، مجموعه "چاردیواری" نیز هماهنگی زیادی با حال و هوای قرنطینه دارد.
در این مجموعه آثار ١٠ هنرمند با تکنیک چاپ‌دستی (کالکوگرافی) به نمایش درآمده است و هرکدام از آنها برداشت خود از موضوع "چاردیوارى" را به تصویر کشیده‌اند. دیدگاه‌های متفاوت هنرمندان باعث شده است با تصاویری مواجه باشیم که علیرغم شباهت ظاهری در تکنیک و سیاه و سفید بودن آنها، تصاویر متنوعی را در معرض دید مخاطب قرار می‌دهند.
سارا کاوه در آثار خود به نمای بیرونی ساختمان توجه داشته و پنجره‌های کوچک و بزرگ را در پناه شاخه‌های درختان به تصویر کشیده است. به‌این‌ترتیب ارتباطی میان فضای بسته و عناصر طبیعی برقرار شده است و حتی بیش از آنکه خود ساختمان‌ها دیده شوند، درختان به چشم می‌آیند.
اما شادی سعیدی نگاهی دیگر به چاردیواری داشته و بخشی از لوازم خانه را مورد توجه قرار داده است. مبل‌هایی که روی آنها ملافه سفید کشیده شده است، تخت خواب و میز، هرکدام یکی از عناصری هستند که معمولا در هر خانه‌ای دیده می‌شوند و در عین‌حال هرکدام از آنها فرمی چهارگوش دارند و خود می‌توانند نوعی چاردیواری باشند.
آنالی وکیلی از کلمه چاردیواری مفهوم خانه و محل زندگی را دریافت کرده است، اما آن را صرفا به محل زندگی انسان محدود نکرده است. لانه پرنده سوژه آثار اوست و در آثار انبوهی از شاخه‌های نازک درهم‌تنیده به چشم می‌آید که محل زندگی و آسایش پرندگان کوچک است.
عاطفه محرری در آثارش به افراد داخل چاردیواری توجه کرده است و کارهای او تنها آثار این مجموعه هستند که انسان در آنها دیده می‌شود. این آثار تأکیدی بر این هستند که خانه بدون حضور ساکنانش معنایی ندارد و درعین‌حال این چاردیواری می‌تواند معانی متفاوتی از کسالت و حصر تا آرامش و راحتی را برای او داشته باشد.
اما مه‌سیما شکریان در آثارش به جزییات پرداخته است و یک بخش خاص از خانه را انتخاب کرده است. کمدهای دیواری که از مجموعه مستطیل‌های افقی و عمودی تشکیل‌شده‌اند زمینه آثار او هستند و بر روی آنها گاه یک آویز بافتنی که از در کمد آویزان شده یا لباس‌های آویخته از چوب‌لباسی که آماده پوشیده شدن هستند دیده می‌شود.
تفاوت بارز آثار سعیده میقانی با دیگر کارها در تنوع کادری است که انتخاب کرده است. مستطیل‌های عمودی بسیار کشیده‌ای که بخش‌های کوچکی از عناصر موجود در اتاق در آنها جا شده است، مانند تصویری پانوراما به نظر می‌رسند که به صورت عمودی گرفته شده و فضای گسترده‌ای را از سقف تا کف اتاق در خود جا داده است. در بالای کادر بخشی از سر یک شخص و در پایین کادر پاهای او دیده می‌شود و هرچه در محیط قرار دارد در این میان جا گرفته است.
رزیتا نصرتی هم چاردیواری را از جنبه بیرونی آن دیده و نمایی از ساختمان‌ها و درختان اطراف آنها را از فاصله‌ای نسبتاً دور به تصویر کشیده است، به گونه‌ای که فضای کوچه و خیابان هم تا حدودی در کارها دیده می‌شود. تاریکی فضا و نور اندکی که بر ساختمان و درختان تابیده است یادآور شب‌های شهر و خیابان‌های خالی از انسان است.
رویا علی‌پور در آثار خود به بخش‌های مختلف خانه و اجزای تشکیل‌دهنده آن توجه کرده است. گاه یک شیشه ترشی می‌تواند معرف فضای خانه‌ای باشد و گاه آشپزخانه و لوازم داخل آن مهم‌ترین بخش خانه هستند. در تصویری دیگر او نمایی از چارچوب در را میان یک چاردیواری نمایش داده است.
در آثار نسیم حسن‌زاده نیز با نمایی دور از ساختمان‌ها مواجه هستیم اما به نظر می‌رسد چاردیواری در این آثار نه خانه که انبار و سوله و کارخانه و... است. ساختمان‌های کوچک و بزرگی که در فضایی باز و دورافتاده قرار دارند و در ساعات شب خالی از حیات به نظر می‌رسند.
اما سالومه سوزنچی چاردیواری را نه به معنای محلی برای زیستن، که به معنای مکانی برای مردن در نظر گرفته است. در آثار او با گورهایی مواجه هستیم که خانه ابدی انسان هستند و بدن او را در خود جا داده‌اند. ابعاد بسیار کوچک آثار او نیز کنایه‌ای از فضای اندکی است که انسان پس از مرگ به خود اختصاص می‌دهد و چیزی بیشتر از آن را در اختیار ندارد.
گفتنی است همه آثار تا اردیبهشت‌ماه در صفحه اینستاگرام و وب‌سایت گالری به نشانی www.inja.gallery قابل مشاهده است. همچنین آثار بر دیوار گالرى نصب شده‌اند تا در صورت بهبود شرایط، امکان بازدید حضوری از کارها فراهم شود.