سرویس تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه آثار نجمه پاشایی با نام "میان دو جهان" در گالری هما برگزار شد. پاشایی در گفت‌وگو با هنرآنلاین با بیان اینکه ۱۱ طراحی و 8 مجسمه در این مجموعه به نمایش درآمد گفت: آثار این نمایشگاه به پل‌ها و رابطه بین دو جهان اختصاص دارد. اما جهان‌های خیلی متضادی که اغلب مردم در ذهن دارند مانند جهان سیاه و سفید یا جهان مادی و معنوی، مدنظر من نبود.

پاشایی ادامه داد: به واسطه پل‌ها از جهانی که مملو از سکون، حرف‌های بدون عمل و کلیشه‌های رایج بود وارد جهانی دیگر شدم. در زندگی روزمره خود می‌بینیم که مردم دائما از کلیشه‌ها ابراز نارضایتی می‌کنند در حالی‌که آنها فقط حرف می‌زنند و اگر همین مسائل کلیشه‌ای را به عمل در می‌آوردند بسیاری از مسائل آنها حل می‌شد. در یک سال و نیم گذشته که روی این مجموعه کار می‌کردم از همه حرف‌های بدون عمل و وابستگی به اطراف جدا شده و وارد یک فضای عمل‌گرایی شدم.

او با اشاره به اهمیت پل‌ها گفت: در زندگی ما پل‌های زیادی وجود دارد، از پل روی اتوبان‌ها گرفته تا پل طبیعت که علاوه بر وصل کردن دو محل به تفریحگاه نیز تبدیل شده است. اما پل مفهوم ارتباط را به ذهن متبادر می‌کند و جدا از آن پل‌های ارتباطی، کاری مانند حرف زدن هم می‌تواند پل میان آدم‌ها باشد. بنابراین وقتی شروع به ساختن پل کردم دیدم پل متفاوت از آن چیزی است که همیشه تصور می‌شود. عده‌ای از مخاطبان هم با دیدن این آثار عقیده داشتند که اینها پل نیستند چون با آنچه تعریف آنها از پل هست تفاوت دارند. با این آثار شکلی از پل را که در ذهن مخاطب هست خراب کردم و دیدگاه خودم نیز در طول این مجموعه عوض شد.

پاشایی ادامه داد: در این پل‌ها چیزی که بیشتر به چشم می‌آید وجود ریتم است. ما در زندگی زمانی به هدف خود می‌رسیم که کاری را مداوم تکرار کنیم. در پل‌های من نیز مهمترین ویژگی همین تکرار است که باعث به وجود آمدن ریتم شده و این تکرار باعث می‌شود جایی را به جای دیگر وصل ‌کند.

او درباره طراحی و شکل پل‌ها گفت: همه این پل‌ها ذهنی هستند ولی با توجه به اینکه مدت زیادی در آثارم به فضای شهری می‌پرداختم و پل نیز در آن‌ها نیز وجود داشت، نمی‌توانم بگویم این پل‌ها از هیچ به وجود آمده و زاییده ذهن من هستند. طبیعتا هر چیزی که نقاش به تصویر می‌کشد تحت تاثیر ناخودآگاه او و چیزهایی است که دیده است.

پاشایی درباره طراحی‌های موجود در این نمایشگاه گفت: ابتدا کار را از طراحی شروع کردم و در آنها از هر چیزی که می‌توانست کار را به نتیجه برساند استفاده کردم. پل‌های زیادی طراحی کردم که 8 عدد از آنها به حجم تبدیل شد تا شکل سه بعدی آنها نیز برای مخاطب قابل دیدن باشد. خودم را بیشتر طراح می‌دانم و به همین دلیل مجسمه‌سازی را کاملا بداهه انجام دادم.

او با بیان اینکه همه مجسمه‌ها از چوب و به رنگ سفید هستند گفت: فکر می‌کنم مجسمه‌ها باید بی‌رنگ باشند زیرا اگر رنگی باشند، جهت پیدا می‌کنند و می‌توان از هر کدام تعبیری داشت. این پل‌ها برای این ساخته شدند که فرم سه بعدی طراحی‌های من باشند، نه اینکه با رنگ‌ها خوانده شده و جهت پیدا کنند. اگر زمانی رنگ به مفهوم کارهایم کمک کند آن را وارد کار می‌کنم ولی در این مجموعه نیازی به رنگ نبود.