سرویس تجسمی هنرآنلاین: نمایشگاه نقاشی علی گلباز در گالری گلستان برپاست. در این نمایشگاه 19 تابلو به نمایش درآمده است که با آبرنگ و ترکیب مواد بر روی مقوا خلق شده‌اند. گلباز در گفت‌وگو با هنرآنلاین با بیان اینکه این مجموعه در طول یک سال و نیم خلق شده و آثار آن از میان بیش از ۱۰۰ اثر انتخاب شده است، گفت: شیوه این آثار طراحی با رنگ است و همگی حالت اکسپرسیو دارند. بعضی از اینها را ابتدا عکاسی کرده یا مدل چیده و یا از روی طبیعت کار کرده‌ام. تعداد دیگری از آثار نیز به فضای انتزاعی نزدیک شده‌اند اما در همه آنها هدف من طراحی با رنگ بوده است.

گلباز ادامه داد: منظور از طراحی با رنگ برداشت اکسپرسیو از مدل است و طراحی در این آثار نقش خیلی مهمی دارد. نگاه نقاشانه با دوری از ساخت و ساز و جزئیات باعث شده کار حالت استحاله داشته باشد. دوری از پرداخت جزئیات موجب می‌شود که فقط حس فضا منتقل شود و پرداخت اهمیتی نداشته باشد.

او درباره استفاده از مواد دیگر در کنار آبرنگ گفت: ابعاد این آثار ۵۰ در ۷۰ است و استفاده از آبرنگ در این ابعاد بزرگ محدودیت‌هایی دارد و نمی‌توان کار اکسپرسیو با آن انجام داد. به همین دلیل مواد دیگر را نیز وارد کار کردم. هدف من رسیدن به فضایی است که در ذهن دارم و به همین دلیل تعصبی در استفاده از یک ماده خاص ندارم.

این هنرمند که به عنوان نقاش آبرنگ شناخته می‌شود درباره علاقه خود به این ماده و استفاده مستمر از آن گفت: در سال‌های گذشته متریال مختلفی را امتحان کردم اما در نهایت به این نتیجه رسیدم که آبرنگ بسیار حسی و روراست است. به همین دلیل مدت خیلی زیادی است که با آبرنگ کار می‌کنم و همه من را به عنوان نقاش آبرنگ می‌شناسند. باوجود این به تازگی احساس می‌کنم آبرنگ محدودیت‌هایی برایم به وجود آورده و فضایی که مورد نظرم هست را ایجاد نمی‌کند. بنابراین از مواد دیگر در کنار آن استفاده می‌کنم، هر چند که در نهایت فضای نقاشی‌های من آبرنگی است و حتی در کار با سایر مواد نیز مشخص است که یک نقاش آبرنگ این کار را انجام داده است.

گلباز درباره جایگاه نقاشی آبرنگ در ایران گفت: از بدو ورود این ماده در زمان کمال‌الملک به ایران استفاده از آن بیشتر به صورت پردازش بوده و در خدمت نگارگری قرار گرفت. بعد از آن نقاشان ارامنه اصفهان به شکل جدی‌تری با آن کار کرده و لکه‌گذاری‌ها را استفاده کردند. با توجه به توریستی بودن آن شهر و حضور اروپایی‌ها در آن مکان، نقاشان تصاویری از طبیعت بی‌جان و گنبدها و بازار ایران را نقاشی می‌کردند که برای توریست‌ها جذابیت زیادی داشت. از آن زمان نقاشی آبرنگ در ایران به سوی این موضوعات رفت و مشکل اینجاست که همچنان پس از گذشت چندین دهه نقاشان آبرنگ همین فضا را تکرار می‌کنند و به همان شیوه قدیم کار می‌کنند. در نتیجه نقاشی آبرنگ در جامعه هنری و میان مخاطبان جایگاه جدی ندارد و چون دیدگاه تزیینی در بین هنرمندان آبرنگ جا افتاده است، جایگاه آن در مجامع هنری پایین‌تر از سایر تکنیک‌های نقاشی است.

این هنرمند ادامه داد: البته در چند سال اخیر فضا فرق کرده و نقاشی آبرنگ جایگاه بهتری پیدا کرده است. به طور قطع آبرنگ امکانات این را دارد که موضوعات معاصر نیز با آن کار شود. کار با آبرنگ بسیار شیرین و در عین حال سخت است و نقاش حتماً باید به مهارت بالایی در این زمینه دست پیدا کند تا بتواند یک تابلوی با کیفیت را نقاشی کند.