سرویس تجسمی هنرآنلاین: نخستین لندآرت گروهی به سرپرستی پویا آریانپور، پاییز 96 در قلعه تاریخی قوام زنگ نوش آباد اجرا شد. این پروژه به عنوان یک پیام به تمام شهروندان ایرانی برای آشتی و دوستی با طبیعت و مسئولیت همگانی برای حفظ منابع محیط زیست بوده است. سارا قاجار، نازنین فتاحی، نگار ذنوبی و میترا ولائی پروژه‌ای با نام "هستی که نیست" را در این مجموعه به اجرا درآوردند.
سارا قاجار در گفت‌وگو با هنرآنلاین درباره شکل‌گیری این پروژه گفت: ایده نور برای‌مان خیلی جالب بود و به دنبال درک مفهوم آن بودیم. نور برای‌مان به معنای پاکی، صداقت، راستی و نیرویی ورای خوبی و بدی بود که در واقع نیرویی الهی است. احساس می‌کردیم ورای هر تاریکی و بدی، روشنایی و خوبی وجود دارد، اما شاید از درک حاضر انسان‌ها خارج باشد و نتوانند آن را دریابند.
قاجار ادامه داد: وقتی بیابان را برای اجرای اثر انتخاب کردیم و فضای سخت و خشک آن را دریافتیم، به این فکر افتادیم که شاید بیابان آنقدرها سخت نباشد و در دل خود همان نور و روشنایی و پاکی و یا آب را داشته باشد. فقط کافیست لایه‌ای از روی آن برداریم تا آن را ببینیم. مثل سراب و یا وهمی که نمی‌دانیم کدام به واقعیت نزدیک‌تر است. به همین دلیل خواستیم تا چاله‌هایی براق در زمین به وجود آوریم که در روز یادآور همان آب یا نور هستند، و گاهی انعکاس آسمان را در خود دارند. چیزی که شاید برای خیلی‌ها یادآور سراب و یادآور مرز میان خیال و واقعیت باشد. در شب نیز نوری که از خورشید در حال غروب ذخیره کرده‌اند را نمایان می‌سازند.
او ادامه داد: ابتدا خواستیم درون حفره‌هایی که در زمین ایجاد می‌شود آتش روشن کنیم، اما برای ماندگاری بیشتر و صدمه نزدن به طبیعت، تصمیم گرفتیم از نوری درون ظرف‌ها بهره بگیریم. بعد از مطالعة شرایط محیطی و مشاوره به فکر LED های کوچکی که با باطری کار می‌کنند و نیازی به برق ندارند افتادیم.
او با اشاره به اجرای پروژه در نزدیکی نوش‌آباد در کاشان گفت: در منطقه‌ای کویری و باستانی، بدون داشتن آب و برق روزی 8 ساعت زیر آفتاب کار را آغاز کردیم. اجرای پروژه 4 روز زمان برد و خوشبختانه اجرای نهایی به طراحی‌ها و ایدة اولیة کار بسیار نزدیک و حتی می‌توان گفت بهتر از انتظار ما بود. تجربة خیلی خوب و متفاوتی بود که استقبال خوب بینندگان، به ویژه مردم بومی را به همراه داشت.