سرویس تجسمی هنرآنلاین: محمدرضا فیروزه‌ای که نقاشی‌های طبیعت‌پردازانه خود را در گالری هفت‌‌ثمر به نمایش گذاشته در گفت‌وگو با هنرآنلاین گفت: در این نمایشگاه 34 اثر در ابعاد کوچک به نمایش درآمد که در ادامه آثار سال گذشته من و با استفاده از ابزار مختلف مانند آب‌مرکب، پاستل، رنگ پوستر و... روی مقوا شکل گرفت.
فیروزه‌ای ادامه داد: گرایش من در این آثار بیشتر به آسمان آبی فیروزه‌ای بود، البته نه آن رنگی که می‌شناسیم بلکه توجه من به ابرهای سفیدی است که در آسمان حرکت می‌کنند. سعی کردم زاویه‌های پنهان منظره‌ها که دیگران کمتر آنها را می‌بینند پیدا کرده و نقاشی کنم.
او با بیان اینکه همه این نقاشی‌ها در آتلیه کشیده شده و برداشت کامل از طبیعت نیستند گفت: وقتی ابزار خود را می‌چینم و شروع به کار می‌کنم نمی‌دانم چه اتفاقی قرار است بیفتد و کارم به کجا می‌رسد. من با طبیعت ارتباط مداوم دارم و از مناظری که می‌بینم عکاسی هم می‌کنم، اما دوست ندارم از روی آن عکس‌ها نقاشی کنم. این نقاشی‌ها با کلنجارهای درونی من شکل می‌گیرد و در طول کار آنقدر تغییر می‌کند تا آن اتفاقی که منتظرش هستم رخ دهد. در غیر این صورت کار از نظر من ناتمام است و باید به آنچه می‌خواهم برسم تا بتوانم آن را امضا کنم.
فیروزه‌ای با اشاره به تغییر تعریف منظره در دوره معاصر گفت: بدون تردید آدم‌های مختلف دیدگاه متفاوتی دارند و منظره از نظر آنها می‌تواند یک روستا یا شهر، زیبایی یا ناهنجاری و... را نشان دهد. من هم بعد از این همه سال کار کردن، فکر می‌کنم در حال تجربه‌اندوزی هستم، چون قرار نیست ما در جایی متوقف شویم و درجا بزنیم. هنرمند باید دائم جستجو کند و از سوی دیگر اتفاقات محیط اطراف و زندگی شخصی، تغییر سن و سال و... خواه ناخواه تغیراتی در اشخاص به وجود می‌آورد که در اثر هنری هم تاثیر می‌گذارد. برای من هنوز این شیوه نقاشی کردن از طبیعت جذاب است.
این هنرمند افزود: درچند سال گذشته هم نقاشی‌هایی در زمینه طبیعت داشتم اما شیوه کارم در آنها کاملا متفاوت بود. پس از آن کلنجار رفتن با خودم باعث شد این کارهای جدید شکل بگیرد. این کارها با ابزارها و مواد ساده‌ای انجام شد که ویژگی‌های خاص آنها من را بسیار جلب کرد و مرا با خودش کشاند. در دو سال گذشته به این شیوه نقاشی کردم و خیلی از این کار لذت بردم.
فیروزه‌ای با بیان اینکه مخاطبان نظر خوبی درباره سبک و سیاق او در طبیعت‌پردازی دارند افزود: متاسفانه حمایتی از هنرمندان صورت نمی‌گیرد و نمایشگاهی که با دو سال کار کردن آماده می‌کنند تعداد کمی بازدید کننده دارد. مراکز فرهنگی دولتی هم که می‌توانند از هنرمندان حمایت کنند هیچ فعالیتی در این زمینه ندارند. مطبوعات نیز به حوزه تجسمی هیچ توجهی ندارند و همه این عوامل هنرمندان را مایوس می‌کند. افرادی که کمی آسیب‌پذیر باشند از نقاشی دست می‌کشند چون باید هزینه‌های زیادی برای این کار بپردازند. با وجود این امثال من که سال‌ها سابقه کار داریم با تمام سختی‌ها ادامه می‌دهیم و تسلیم شرایط نمی‌شویم.