سرویس استانهای هنرآنلاین: در آیین رونمایی تازه‌ترین اثر سیروس رومی که در نمایشگاه مطبوعات برپاشد، جمعی از علاقه‌مندان به آثار پژوهشی در حوزه روزنامه‌نگاری و تعدادی از اهالی مطبوعات فارس از جمله حسین واحدی‌پور مدیرمسئول روزنامه "خبر جنوب"، فرزاد صدری سردبیر سایت خبری تحلیلی "خبر پارسی"، صمد ابراهیمی روزنامه‌نگار باسابقه ورزشی و همچنین مهدی امیدبخش معاون فرهنگی و مطبوعاتی اداره کل فرهنگ و ارشاد فارس نیز در این مراسم حضور یافتند.
مراسمی که ساعت ١٧ و با اجرای نیما تقوی مدیر مؤسسه فرهنگی هنری "پیرسوک" آغاز شد و سیروس رومی نیز در آن از تاریخچه شکل‌گیری روزنامه در شیراز و سپس دلایل انتخاب مجله "دختران ایران" به عنوان اثر پژوهشی خود سخن گفت.
سیروس رومی نویسنده کتاب "دختران ایران" در این نشست بیان داشت:ابتدا با این مقدمه آغاز می‌کنم که سن مطبوعات شیراز به ٢٢٢ سال پیش برمی‌گردد، زمانی که در ایران اصلا روزنامه‌ای نبود و یک شیرازی در هند نخستین روزنامه جهان به زبان ارمنی را منتشر کرد. بر اساس همین اتفاق است که می‌توان شیراز را ریشه‌دارترین شهر ایران و حتی خاورمیانه در تاریخ مطبوعات دانست. جز این نخستین روزنامه فارسی را نیز میرزاصالح شیرازی منتشر کرده است. اما علاقه من به روزنامه‌نگاری از سال‌های نوشتنمدر مجله فرهنگی ادبی فردوسی در تهران آغاز شد، با این حال آغاز جدی من در عرصه روزنامه‌نگاری از شهریورماه ٥٧، با دیدن یک آگهی درباره چاپ روزنامه "خبر جنوب" اتفاق افتاد. من ١٦ سال در کنار آقای واحدی‌پور بودم و بارها گفته‌ام که اگرچه دانشگاه روزنامه‌نگاری نرفتم، اما روزنامه خبر برای من یک دانشگاه بود و در آنجا بود که تمام زوایا و گوشه‌های کار روزنامه‌نگار را یاد گرفتم.
او ادامه داد:اما در زمینه پژوهش تاریخ مطبوعات نیز ابتدا در کتابخانه شهید دستغیب شیراز به کتاب‌هایی درباره مطبوعات فارس برخوردم و سلسله کتاب‌هایی را هم درباره تاریخ مطبوعات نوشتم. اما در حین نوشتن تاریخ مطبوعات تصمیم گرفتم تاریخ مطبوعات قبل انقلاب را بررسی کنم. یکی از مواردی که در این زمینه برایم جذاب بود، حضور ٤،٥ روزنامه‌نگار زن در استان فارس بود. از میان این افراد اما زنددخت (مدیرمسئول و سردبیر مجله دختران ایران) شخصیتی بی‌مانند نه تنها در فارس بلکه در تاریخ فرهنگی اجتماعی ایران است. زنددخت در ١٦ سالگی معلم مدرسه می‌شود و برای نخستین بار ورزش را وارد مدرسه دخترانه می‌کند. در ١٨ سالگی (در سال ١٣١٠) یک انجمن سیاسی اجتماعی به نام "انجمن انقلابی نسوان شیراز" ایجاد می‌کند .
رومی افزود: زنددخت پیش از آن و در ١٣٠٧ تقاضای دریافت مجوز یک روزنامه می‌کند، اما با این درخواست موافقت نمی‌شود و مسئولان وقت می‌گویند زنان نمی‌توانند در شیراز روزنامه منتشر کنند. حال آنکه در شهرهایی مثل بندرانزلی، رشت، مشهد و اصفهان زنان روزنامه داشتند. با این حال زنددخت در تقاضای خود پافشاری می‌کند و سرانجام در سال ١٣١٠ با شرط اینکه مواظب این خانم باشند، به او مجوز انتشار نشریه "دختران ایران" می‌دهند و زنددخت هم نخستین روزنامه زنان شیراز را منتشر می‌کند. با این حال اما باز هم به او اجازه نمی‌دهند که روزنامه‌اش را در شیراز چاپ کند و زنددخت هم ناچار می‌شود "دختران ایران" را در تهران چاپ کند و به شیراز بیاورد. اما حتی اجازه توزیع این نشریه در شیراز را هم به او نمی‌دهند و زنددخت مجله‌اش را برگ‌برگ می‌کند و روی دیوارهای شهر می‌چسباند.
او یاداور شد: زنددخت جز روزنامه‌نگاری، شاعر اجتماعی نیز بوده است و اشعار بسیار زیبایی هم سروده است، اما متأسفانه حضور برخی دلواپسان و عقب مانده‌های آن زمان شیراز، سبب می‌شود که این بانوی فرهیخته در سن ٢٨ سالگی به جنون مبتلا شود و در ٣٤ سالگی در دارالمجانین شیراز با جهان وداع کند. من وقتی سرگذشت این بانو را خواندم و آثارش را مطالعه کردم، به خود گفتم باید زندگی این بانو را مستندسازی کنم، چون هیچ‌کس نمی‌داند چنین زن جسور، بزرگ و خوش‌فکری، ٨٥ سال پیش در شیراز می‌زیسته است و چنین کارهای بزرگی انجام داده است. بنابراین اگر من زنددخت را قهرمان ملی و فرهنگی ایران می‌خوانم، چیزی به گزاف نگفته‌ام. از همین روست که معتقدم باید بزرگان‌مان را ارج نهیم و نگذاریم گرد و غبار فراموشی اقدامات فرهنگی آنها را بپوشاند.
این نویسنده در توضیح اینکه "دختران ایران" چگونه نشریه‌ای بوده است؟، بیان کرد: این نشریه ابتدا "دختران پارس" نام داشته است که در سال ١٣٠٧ مجوز انتشارش صادر نمی‌شود، اما زنددخت ٣ سال بعد و هنگامی که در تهران تحصیل می‌کند، آن را تعمیم می‌دهد به همه ایران و نام‌اش را "دختران ایران" می‌گذارد. این مجله، نشریه‌ای زنانه بوده است و تلاش داشته که زنان را به وضعیت مدرن آن روزها (که هنوز در بسیاری از شهرها وجود نداشته) آشنا کند. به عنوان مثال در "دختران ایران" مسائل جهان و شیوه‌های مدرن زندگی به زنان شیرازی آموزش داده می‌شود. در همین دوران نویسندگان مطرحی همچون کاظم‌زاده، پروین دولت‌آبادی و عارف قزوینی مطالبی را به رایگان در اختیار زنددخت قرار می‌دهند تا "دختران ایران" به حیات خود ادامه دهد.