به گزارش هنرآنلاین به نقل از مهر، هیات مدیره انجمن هنرمندان نقاش ایران با انتشار بیانیه‌ای خطاب به وزیر ارشاد درباره سه موضوع در حوزه هنرهای تجسمی نکاتی را مورد پرسش قرار داد.
هیات مدیره انجمن هنرمندان نقاش ایران نسبت به وقایع و رخدادهای هنرهای تجسمی کشور در چهارماه اخیر واکنش نشان داد و بیانیه ای را منتشر کرده است که در آن به سیاست های موزه هنرهای معاصر در برگزاری تجلیل ها و نمایشگاه های انفرادی و همچنین ارسال آثار موزه هنرهای معاصر تهران به خارج از کشور اشاره کرده است.
متن این بیانیه را در زیر می خوانید:
«در فضای هنرهای تجسمی کشور وقایع التهاب آوری در حال رخ دادن است که حمایت، واکنش یا موضعگیری همه جانبه مسئولان را می طلبد. سکوت ادامه دار و سوال برانگیز وزارت ارشاد در قبال این وقایع انجمن هنرمندان نقاش ایران را بر آن داشته تا در این بیانیه نگرانی ها را در قالب سه محور اصلی مطرح کند و خواستار پاسخ صریح مسئولان وزارت ارشاد و در راس آن آقای وزیر باشد.
۱- هجمه بی سابقه به ساحت هنرهای تجسمی و وظایف وزارت ارشاد در قبال هنرمندان:
در چهارماه اخیر هجمه‌ای غیرمنطقی، غیرکارشناسانه و توهین آمیز از سوی برخی سایت ها نسبت به نمایش آثار در گالری ها صورت گرفته که حتی منجر به دخالت پلیس و دستگیری هنرمند و گالری دار شده است. سوال ما این است که احراز مجرمانه بودن اثر هنری برعهده کدام نهاد است؟ این هجمه ناگهانی به دلیل عدم حمایت وزارت ارشاد از هنرمند و گالری دار همچنان ادامه دارد و این سوال را برمی‌انگیزد که چرا وزارت ارشاد و معاونت هنری آن درباره اتفاقات پیش‌آمده در حوزه تجسمی و پیشامدهای آن سکوت می‌کنند.
۲- چیستی نقش موزه هنرهای معاصر تهران:
مورد مهم بعدی اتفاقات عجیبی است که در موزه هنرهای معاصر تهران برنامه ریزی و اجرا می شود مثل برگزاری نکوداشتی که به راحتی می توانست در یک فرهنگسرا یا گالری اجرا شود، یا برپایی نمایشگاه انفرادی عکس که سوال های بسیاری را برای اهالی تجسمی به وجود آورده است. چرا موزه با برپایی نمایشگاه های انفرادی از هنرمندانی تجلیل می کند که در تاریخ هنر ایران از جایگاه مهمی برخوردار نیستند؟ آیا موزه قرار است استعدادیابی کند؟ آیا جامعه هنری و مردم نباید بدانند که سیاست های موزه درباره نمایش آثار در مکانی که متعلق به آنهاست چیست؟ «موزه» تعریف مشخصی دارد؛ جای کلانی است و برای ایفای نقشش محتاج به سیاستگذاری های کلان است. ما واقعا و صمیمانه مایلیم، بدانیم که سیاست های موزه در این باره چیست؟ دلایل تحلیلی و کارشناسی-شده برای اخذ این سیاست ها کدامند؟ مشاوران موزه در این زمینه چه کسانی هستند؟ و اگر اصولا نظرات تخصصی دیگران برای مدیر موزه اهمیت دارد، چگونه می خواهد از نظرات مشورتی دایره بزرگتری از صاحب نظران استفاده کند؟
۳- ارسال آثار موزه هنرهای معاصر تهران به خارج از کشور:
در ادامه معمای فهرست اموال گنجینه که هنوز از طرف مدیریت موزه به صورت حل نشده باقی مانده است، ماجرای ارسال آثار موزه به خارج از کشور نگرانی های مضاعف و جدی ای را برای اهالی تجسمی کشور فراهم آورده است و متاسفانه همه اینها ریشه در عدم شفاف سازی مدیریت موزه دارد. معلوم نیست این پنهان کاری ها تا کی قرار است ادامه یابد. چرا فهرست این آثار اعلام نمی شود و مسئله ارسال آنها در جلسه مشترکی میان هنرمندان مهم و مطرح و اعضای انجمن های فرهنگی و هنری کشور طرح نمی شود و تنها به انتشار اخبار آن از طریق خبرگزاری ها بسنده می شود؟ چه تضمینی وجود دارد که این آثار اصلا سالم به کشور باز گردند؟ چه تضمینی وجود دارد که این آثار کلا با رای یک دادگاه خارجی به نفع کشورهای دیگر مصادره نشوند؟ مگر این بلا بارها و بارها بر سر اموال ایران در خارج از کشور نیامده است؟ پس چرا مدیریت موزه در شرایط و روابط کنونی منطقه ای و بین المللی دارد دست به چنین قمار بزرگی می زند؟ و در این قمار بزرگ قرار است چه چیزی عاید چه کسی بشود؟ با وجود این همه ابهامات در این مسئله آیا سوالات و نگرانی های جامعه هنری درباره ارسال آثار موزه به خارج از کشور غیرمنطقی هستند؟ ما اینطور فکر نمی کنیم.
هیات مدیره انجمن هنرمندان نقاش ایران انتظار دارد برخلاف بیانیه های قبل که بی جواب مانده اند، این بار وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی سوال های هنرمندان هنرهای تجسمی کشور را پاسخ داده و نسبت به فضای هنرهای تجسمی احساس مسئولیت کند.»