هنرآنلاین:
فقط 1600 روز، دقیقا 1670 روز تا ایران 1400 فاصله داریم؛ بچه که بودیم تصورمان از این روز و این تاریخ منحصر به فرد، دور و دست نیافتنی بود؛ دوران تحصیل ما دهه شصت، خاکی و خاکستری بود، اما 1400 را رنگی می دیدیم هر چند در هاله ای از ابهام؛ عین عکس رنگی که تصویر در آن وضوح ندارد؛ به عقل نمی دانستیم اما به دل احساس می کردیم دوران بکن نکن ها، اهمیت سوق الجیشی تلفن، ممنوعیت ویدئو، محدودیت تلویزیون دو کاناله... به 1400 نمی رسد، در عالم بچگی احساس می کردیم اگر امروز مدیر مدرسه نوک دماغش را می بیند و برای خوشامد اولیا و مربیان زنگ هنر را دلسوزانه به معلم ریاضی وقف می کند که همه هم وغمش ضرب اعداد دو رقمی در دو رقمی بود، از آینده و معجزه ای به نام ماشین حساب روی گوشی موبایل بی خبر است، یا حتی زنگ ورزش که یکی در میان تقدیم شیمی و فیزیک می شد تا شیر فهم شویم ذکریای رازی کارهایی بسیار بزرگ تر از کشف الکل کرده و... لازم نبود خیلی قد بکشیم تا یقین حاصل کنیم سال موعود 1400 دنیا برای مردمی که فرمول آب را از براند و یا معادله دو مجهولی فیزیک بلدند، تره هم خرد نمی کند؛ ما رصد می کردیم تغییرات اندیشگی و تحولات سبک زندگی مان حاصل جلسات سخنرانی یک سویه است یا سریال تلویزیونی، فیلم سینمایی و نون گندمی که دست مردم می دیدیم. دو - حالا که به دو قدمی 1400 رسیده ایم می بینم رنگش پریده، عکس واضح شده و از زرق و برقش خبری نیست؛ حتما که بخشی از این تنزل واقعیت ماحصل سن و سال است رویاها در کودکی رنگی ترند و سن که از چهل بگذرد عقل می چربد به دل؛ اما در عین حال نمی توان کتمان کرد که آقا مدیره هنوز برای خوشامد اولیا و مربیان همچنان مشغول جاساز کردن ریاضی و فیزیک و شیمی در برنامه هفتگی ست؛ ممنوعیت هایی رفته و بکن و نکن های دیگری آمده و کسی یادش نمی آید محدودیت های دیروز چه ریشخند شدند و این سرنوشت محتوم ممنوعه های امروز است: ویدئو همان ماهواره است،تلگرام همان فیس بوک است و گویا کسی نمی بیند در ژاپن چنین محدودیت هایی نبوده اما سنت ها و ارزش های ملی،آیینی و فرهنگی شان پیشانی نوشت سبک زندگی مردمان شان است؛ آنها برای ویدیو و ماهواره هیچگاه جریمه نشده اند اما هر جای دنیا ببینی شان می فهمی ژاپنی ست حال آنکه شمار میلیونی از ما فقط شناسنامه ایرانی داریم. سه - احتمالا با همین قیافه فرهنگی به 1400 می رسیم؛ شلخته در اجرا و از آن بدتر نوک دماغ بین در تصمیم سازی ؛ و دنیا با حیرت به ما خواهد نگریست که چرا اینها از کنسرت موسیقی می ترسند؟ چرا از ماهواره می هراسند؟ چرا تا یک شبکه اجتماعی تازه می رسد فیلتر می کنند؟ چرا دختران شان در نظام دولتی آموزش و پرورش ساز نواختن می آموزند اما اجازه نوازندگی نمی یابند درست مانند آالمپیک ورزشی که دختران مدال می آورند اما از حضور در استادیوم های ورزشی محروم اند؟ و دهها و صدها چراها و پارادوکس های دیگر که زیبا نیست در عبور ایران از 1400 همراهمان باشد اما گویا هست و بر آن تصویر رویایی و رنگین دوران کودکی خدشه می اندازند. تضادهایی که با التزام به گفتگو، درایت، آینده نگری و قانون مداری می توانند نباشند،حتی در همین فاصله 1670 روز!
- این یادداشت امروز سه شنبه دوم شهریور در روزنامه شرق ص 14 به چاپ رسیده است.