هنرآنلاین :
وقتی رییس جمهور در ضیافت افطار با هنرمندان گفت " این دولت تنها به فکر سیاست خارجی و یا اقتصاد نیست،به فکر هنر و فرهنگ هم هست" پیدا بود انبوه گلایه ها را شنیده است؛ اما وقتی اظهار داشت " همه توان‌ها و قدرت‌ها در قدرت مجریه جمع نیست" پیدا شد در سال پایانی دولت یازدهم نیز اوضاع فرهنگ و هنر تغییر معناداری نخواهد کرد.
یک- "با دست لرزان نمی‌توان نقاشی خوب و با دل ترسان نمی‌توان کار هنری بزرگ تحویل جامعه داد... هنر خلاق با آزادی و امنیت کامل ممکن است... اگر قانون معیار باشد آنگاه می توانیم هنر خلاق داشته باشیم... هنر قدرت نرمی ست که می تواند با ایران هراسی مقابله کند... هنر می تواند آسیب های اجتماعی را کم کند... " گل گفته های رییس جمهور در ضیافت افطار با هنرمندان جذاب بود، اما این گفته ها بوی سال نخست، سال آغاز کار دولت می داد، لیکن امروز انتظار جامعه هنری در سال سوم دولت، تدبیر انبوه مشکلات و امیدبخشی با ارائه راهکارهای شدنی ست.
دو- دولت یازدهم" دولت فرهنگی" ملقب شد و به همین واسطه جامعه هنری با جیب خالی اش هم کنار آمد، 29 آبان 1392 در همین ستون نوشتم:" با جیب خالی هم می توان رویداد ساخت " در واقع جامعه هنری، پرشور به عنوان پشتیبان دولت در متن میدان بود و توقع دارد تا شاهد گشایش های کلان در زاویه نگاه حاکمیتی به هنر باشد، و حتی تصور این بود که در چنین روزی شاهد تعمیق اعتماد به هنرمندان در مراجع خارج دولت هم خواهد بود و باور عمومی نهادهای تصمیم ساز در سراسر کشور به فعالیت هنری تغییر می یابد اما در عمل، حتی مجلس نوآمده در کمیسیون فرهنگی اش همان ترکیبی را دارد که داشت، چه رسد به زاویه نگاه دیگر نهادها که گاه شخص وزیر فرهنگ هم از آنها نالیده است.
سه- تصور این بود دولت فرهنگی، برای نهاد سازی انرژی خواهد گذاشت، راهکارهای قانونی تبیین می کند تا انجمن های هنری فرهنگی استحکام و اعتباری یابند که در سالهای بعدتر تحدید نشوند، به دستاوردهایی زیرساختی نائل می شود که توسعه به معنای پیشرفت های برگشت ناپذیر در هنر محقق یا دستکم افق های پدیدار شدنش جلوه گر باشد... ارائه آمار چنین رویکردهایی در سال پایانی "دولت فرهنگی" ضروری ست.
چهار- مثل روز روشن بود به جهت وابستگی شدید هنر به بودجه های دولت، و تنگناهای کم سابقه دولت در اثر تحریم ها... مشکلات اقتصادی حتی بیش از برخی از اقشار متوسط جامعه، گریبان اهالی فرهنگ و هنر را خواهد گرفت؛ گلایه ها از بیکاری، عدم تامین مالی... نشانه های بدیهی ست که این روزها بسیار دیده و شنیده می شود؛ به حتم فرایند استقلال مالی فعالیت های هنری اتفاقی نیست که در سه چهار سال ثمر دهد اما انتظار این بود که دولت چاره اندیشی هایی در این خصوص پیشنهاد دهد؛ به طور مثال ایده بارها گفته شده بخشودگی مالیاتی بخش های خصوصی که در هنر سرمایه گذاری می کنند؛ با چنین مصوبه ای هنرمندان مجال مهیایی برای جذب اسپانسر می یابند و آبی به آسیاب شان می افتد. این ایده اکنون هم می تواند با تقدیم لایحه ای به مجلس در دستور کار دولت قرار بگیرد.
پنج- اعتدال حتی در لغت هم زیباست، آرزوی آدمی ست اما دولت در قامت مجری قانون اساسی، حافظ حقوق شهروندی و در اینجا صیانت از هنر و هنرمند باید برش و قدرت اجرا از خود بروز دهد؛ تکرار مکرر اینکه " همه قدرت دست دولت نیست" اطمینان خاطر بخشیدن به دلواپسانی ست که قسم یاد کرده اند کنسرتی برگزار نشود، جالب است بهمن ماه سال گذشته وزیر ارشاد هم همین نکته را یادآور شد که تیتر این ستون شد " کاش وزیر ارشاد این حرف را نمی زد" ، دود این عقب رفتن های دولت به چشم هنرمند خواهد رفت و فضای فعالیت هنری را محدودتر می کند، نباید چنین تعبیر شود که دولت اعتدال یعنی دولتی که برش لازم برای برخورد با قانون شکنان را ندارد، مانند چاقویی ست که نمی برد، در همین راستا کاش به شکل سمبلیک هم شده وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برابر قانون شکنان و برهم زنندگان کنسرت ها و یا آنها که به جلسه سخنرانی بانوی هنرمند یورش می آورند در دادگاه اقامه دعوا کند.
فرصت گفتار درمانی به پایان رسیده باید در عمل ثابت کرد " این دولت تنها به فکر سیاست خارجی و یا اقتصاد نیست،به فکر هنر و فرهنگ هم هست."
-این یادداشت امروز 15 تیر در روزنامه شرق ص14 به چاپ رسیده است.