سرویس فرهنگ و ادبیات هنر آنلاین: در آستانه نیمه شعبان و میلاد حضرت امام زمان (عج) عبدالجبار کاکایی به هنرآنلاین گفت: پرداختن به یک موضوع آیینی به اندیشه و محتوای یک اثر بر می‌گردد. البته محتوا اگر پر شور و انرژی باشد خودش به طور طبیعی برای خود بسترسازی می‌کند. محتوای آثار آیینی و دینی در سال‌های اخیر که به سبب پر شور بودن آن مورد توجه قرار گرفته‌اند، بیشتر رد پای قواعد کلاسیک شعر را دنبال می‌کنند،مانند غزل، مثنوی و ...

او ادامه داد: در واقع پی‌رنگ آثار آیینی و معنوی به طور ذاتی در بستر قواعد و قالب‌های کلاسیک شکل بهتر و پر شورتری را ارائه خواهند داد بنابرین فرم و ساختار در اشعار محتوا محور کم‌رنگ می‌شوند و کنار می‌روند و شاعر بیشتر از آنکه به قواعد ساختاری شعر خود فکر کند، در تفکر محتوا و نسبتی که با موضوع دارد فرو می‌رود.

کاکایی در مورد موضوعیت امام زمان (عج) در شعر گفت: مسأله امام زمان جزو موضوعات قدیمی شعر فارسی است. حتی پیش از ظهور مذهب تشیع، علاقه شاعران به مسأله انتظار را می‌توان در اشعار گذشته یافت. انتظاری که در بستر آن رد پای امید به نابودی ظلم و ستم و پیدایش عدالت و قسط را می‌توان دنبال کرد.

او افزود: حتی شاعری مانند حافظ در شعر "ای پادشه خوبان، داد از غم تنهایی" نیز به موضوع انتظار توجه کرده است. همچنین مولانا و دیگر شاعران نیز به این موضوع توجه بسیار داشته‌اند. در واقع مقوله انتظار نه تنها در ادبیات فارسی بلکه در ادبیات بسیاری از ملل به‌کار رفته است.

کاکایی همچنین اظهار داشت: اما به‌طور ویژه‌ای پس از ظهور مذهب تشیع و پیدایش حکومت صفویان و توجه به شعر ائمه، مسأله امام زمان (عج) نیز مورد توجه خاص و دقیقی قرار گرفت.

او در پایان گفت: باید گفت؛ شعر آیینی نیازمند عمق اندیشه است. در شعر آیینی کلمات و قالب‌ها و فرم‌ها خلاصه نمی‌شوند. به‌طور طبیعی انسان می‌تواند سخنان عاشقانه خود و حدیث نفس خود را در فرم و ساختار و حس و زبان خلاصه کند اما شعر آیینی فرای این موضوعات و نیازمند عمق اندیشیدن است.