سرویس تجسمی هنرآنلاین: گالری شیرین هفته گذشته میزبان چهار پرفورمنس بود که به مدت دو روز و به شکل همزمان در این گالری اجرا شدند. در این رویداد هنری چهار پرفورمنس ˝روزهای بی‌تقویم˝ اثر مهرداد اسکویی، ˝ اتاق دوم˝ از سروناز علم بیگى، ˝کمی بالاتر˝ کاری از لقمان خالدی و "17 سالهها" اثر عطیه عطارزاده اجرا شدند. این پرفورمنسها همگی بر اساس فیلم‌های مستندی به همین نام‌ها و ساخته همین هنرمندان اجرا شده‌اند.
˝روزهای بی‌تقویم˝
مهرداد اسکویی عکاس و مستندساز درباره حضور در این رویداد هنری به خبرنگار تجسمی هنرآنلاین گفت: ما چهار مستندساز هستیم که در مسیرهای متفاوتی کار می‌کنیم با این حال ایده ما این بود که فضایی دیگر از ارتباط با مخاطب را تجربه کنیم؛ به همین دلیل با الهام از یکی از مستندهای خود به ساخت این پرفورمنسها اقدام کردیم که با استقبال مخاطبان در گالری شیرین همراه بود.
وی با اشاره به اینکه در این گروه چهارنفره به عنوان یک تیم با هم همکاری داشتیم ادامه داد: این نخستین بار است که من ساخت و اجرای پرفورمنس را تجربه میکنم، پرفورمنس من بر اساس فیلمی به نام "روزهای بی تقویم" شکل گرفته است، این فیلم درباره سه پسر بچه زیر 15 سال کانون اصلاح و تربیت شهر زیبای تهران است که در واقع شروع سه‌گانه من درباره کانون اصلاح و تربیت نیز هست.
این هنرمند مستندساز درباره پرفورمنس خود توضیح داد: در این پرفورمنس فضایی را ایجاد کردیم که افراد بزرگسال تخیل کنند که چه جرم یا بزهی را در نوجوانی انجام داده‌اند که میتوانست آنها را به کانون اصلاح و تربیت بکشاند. به این ترتیب در یک فضای مینیمال اما با استناد به واقعیت فضایی را طراحی کردیم که به شکل فضای کانون باشد، مخاطبان داوطلب وارد شده فرم پر کرده و لباس دریافت میکردند، قد و وزن آنها اندازه گرفته شده و در قرنطینه نگهداری میشدند، در نهایت به آنها اطلاع داده میشد که مستندسازی آمده است و آیا آنها تمایل دارند مصاحبه کنند یا خیر که معمولا شرکت‌کنندگان تمایل به مصاحبه داشتند. اما آنچه مرا غافلگیر کرد و موجب شد تا پرفورمنس برایم تجربهای منحصر به فرد باشد، بازخوردهای شرکت‌کنندگان بود. در همه این افراد رنجشها و عصبیتهایی وجود داشت که میتوانست آنها را به مجرم تبدیل کند.
اسکویی افزود: من تاکنون با مخاطب در فاصلهای به این اندازه نزدیک مواجه نشده بودم و در اینجا هنگام مصاحبه مخاطبان در 20 سانتیمتری مکان مصاحبه ایستاده بودند که تجربه جالب توجهی بود.
وی با اشاره به اینکه پرفورمنس رویدادی بین رشتهای است اظهار کرد: هنرمندان اگر بخواهند خود را تکرار نکنند باید فضاهایی مانند پرفورمنس را تجربه کنند. شاید این پرفورمنس لزوما روی کار بعدی من تاثیر نگذارد اما قطعا دوست دارم اثر بعدی من نیز همین حسی را که پرفورمنس "روزهای بی تقویم" در من ایجاد کرده است برایم به دنبال داشته باشد و قطعا فیلم‌های بعدی من به گونه دیگری خواهند بود.
این عکاس و مستندساز ادامه داد: ما همیشه پشت دوربین هستیم و همه چیز هنگام ساختن فیلم یا عکاسی در کنترل ماست اما در اینجا هنرمند خیلی در معرض اثر هنری و جریان موجود در آن قرار میگیرد، بازخوردها در لحظه پدید میآیند و من واقعا انتظار بعضی رفتارهای بی‌واسطه را از سوی شرکت‌کنندگان نداشتم. به علاوه متوجه شدم که چه اندازه افراد میتوانند جرمهایی را بازگو کنند که طراحی مهندسی شدهای دارند و همه چیز در آنها برنامهریزی شده است و این موضوع واقعا برایم شوک‌آور بود. من در هر لحظه این پرفورمنس به چالش کشیده شدم، متوجه شدم که چه اندازه واقعیت میتواند به مجاز شبیه باشد و آدمها نیز توانایی ارتکاب چه جرمهایی را دارند.
اسکویی با بیان اینکه در مدت دو روز 50 نفر در این پرفورمنس شرکت کردند گفت: از همه این افراد با لباس کانون عکس گرفتیم و این عکس‌ها در کنار هم قرار گرفته و به صورت یک قاب درخواهد آمد به علاوه تمام وسایل تهیه شده برای این پرفورمنس نیز به کودکان کار هدیه شده است.
"اتاق دوم"
سروناز علم بیگی یکی دیگر از هنرمندان این رویداد هنری که پرفورمنس "اتاق دوم" ساخته اوست درباره حضور در این گروه چهارنفره به هنرآنلاین گفت: این پرفورمنس از انیمیشی با عنوان "اتاق دوم" گرفته شده است که درباره فردی دوجنسیتی است و چالش‌های چنین فردی را از دوران کودکی تا بزرگسالی به مخاطب نشان میدهد. معمولا پیچیدگی‌های درونی و هویت انسانی موضوعی است که من به کار روی آن علاقه دارم و پرداختن به چالش‌های چنین افرادی که پیچیدگی‌های بسیاری در زندگی دارند برایم مهم است. چنین افرادی از کودکی و پیش از رسیدن به درک کامل با هویت خود دارای چالش هستند، آنان از سوی جامعه پذیرفته نمیشوند و در واقع اقلیت آسیبدیدهای هستند که باید به آنان توجه کرد. با این حال معتقدم شناخت هویت تنها مشکل چنین افرادی نیست و همه انسانها درگیر پیچیدگی‌های هویتی هستند.
وی درباره ایده اجرایی پرفورمنس خود نیز اظهار کرد: از آنجا که "اتاق دوم" در ابتدا به شکل انیمیشن ساخته شده بود تصمیم گرفتم در پرفورمنس نیز همین فضای انیمیشینگونه را حفظ کنم و به همین دلیل از بازی نور و سایه روی یک پرده سفید استفاده کردم.
این هنرمند درباره تجربه پرفورمنس نیز گفت: بسیار تجربه جالبی بود، ما در این گروه هر یک فضایی را ایجاد کردیم تا بیننده بتواند رها و آزاد با کارها برخورد داشته باشد. به نظر من نکته مشترک همه این آثار وجود فرصتی برای رهاسازی خشم و نیروهای درونی است.
علم بیگی افزود: تبدیل مستند به پرفورمنس تجربه جالبی است زیرا وقتی دو هنر در کنار هم قرار میگیرند فضای جالبی برای خود هنرمند ایجاد میشود، شخصا در این دو روز انگار این فرصت را داشتم که به مدت دو روز ناراحتی و خشمم را بیرون بریزم. به علاوه همکاری دو پرفورمر این اثر رویا حسینی و پیمانه سیقلان که در فرصت کوتاه دو روزه برای این اجرا آماده شدند در بهتر بودن این تجربه موثر بود.
وی درباره پرفورمنس به عنوان یک امکان هنری که کمتر از دیگر انواع هنرهای تجسمی به آن پرداخته میشود نیز گفت: فضا برای پرفورمنس کم نیست و جوانان هم سرشار از ایده هستند؛ کافی است کمی جلو بروند تا بتوانند ایدههایشان را اجرا کنند. با این حال خود پرفورمنس کار سختی است و برای من که نخستین بار بود آن را تجربه میکردم همه چیز در آن بسیار جالب بود. پرفورمنس از دیگر هنرها تاثیرگذارتر است و وقتی مخاطبان خودشان وارد اثر هنری می‌شوند این اثر نیز به آنها نیز تعلق خواهد داشت مسئلهای که در نقاشی یا مجسمه وجود ندارد و مخاطب تنها میتواند آنها را تماشا کند.
انتهای پیام/