سرویس معماری هنرآنلاین: کارلا جوکابا معمار برزیلی برنده جایزه "آرک ویژن" در سال ۲۰۱۳ و نامزد دریافت جایزه "شلینگ" در ۲۰۱۴، با گذشت تنها کمی بیش از سه دهه از زندگی‌اش طیف وسیعی از پروژه‌های اجتماعی و فرهنگی را در برزیل تجربه کرده؛ او همچنین بخشی از فعالیت‌هایش را به برگزاری نمایشگاه و سخنرانی‌هایی در فضای آکادمی ازجمله در دانشگاه‌های هاروارد، تورنتو و مدرسه معماری کلمبیا معطوف کرده که نشان از توجه او به مباحث نظری و اندیشه‌های معمارانه دارد. همه این‌ها کنجکاوی در خصوص اصولی که در معماری به آن‌ها اعتقاد دارد، همچنین برنامه‌های پیش روی او را بیشتر می‌کند."دیزاین بوم" نشریه الکترونیکی معماری، هنر و تکنولوژی به‌تازگی گفت‌وگویی را با این طراح ترتیب داده که شاید تااندازه‌ای به این کنجکاوی‌ها پاسخ دهد.

چه عاملی را زمینه اصلی گرایش و سپس تبدیل شدنت به یک معمار می‌دانی؟

مادربزرگم که یک هنرمند بود و خیلی از وقتش را در کتابخانه‌های هنری می‌گذراند، عامل اصلی توجهم به طراحی شد. طی تعطیلاتی که با او می‌گذراندم به‌تدریج مجذوب معماری هم می‌شدم اما هنوز علاقه اصلی‌ام نبود و مطالعه‌ای تفننی بود. وجود یک مدرسه معماری پرسروصدا در نزدیکی خانه‌مان هم عامل مهمی بود تا اینکه در نهایت تصمیم به ثبت‌نام در آنجا گرفتم.

در شکل‌گیری اصول و فلسفه شخصی کدام تجربه‌ها به یاری‌ات آمدند؟

موسیقی و نواختن پیانو، همچنین تلاش مستمر من برای درک فرهنگ ذن ژاپنی و بیشتر از این‌ها انسان‌شناسی، هایکو و نقاشی. همین‌طور "اکتاویو پاز"، "کلود لوی استروس" و "رولان بارت" در این مسیر تأثیر خودشان را حک کرده‌اند.

حالا می‌رسیم به اینکه از دنیای معماری چه تأثیراتی گرفته‌ای.

در این رابطه هم با پازلی از تأثیرات مختلف سروکار داشته‌ام. معماری شمال اروپا همیشه بخشی از مطالعات من بوده. آثار "fehn sverre، " utzon Jørn" و همزمان آثار معماران برزیلی مانند "پائولو روچا"، "سرجیو برناردز"، "والترسیوکلدس"، "آلمیکارکاسترو" و "شندال میرا" را همیشه دوست داشته‌ام و دنبال کرده‌ام. در خارج از برزیل، "ریچارد سرا " و "سجیما کازویو" همیشه تحسین مرا برانگیخته‌اند.

به‌طورکلی، مهم‌ترین توانایی خود در عرصه طراحی را در چه می‌بینی؟

مشاهده دقیق، ارزیابی امکانات و کار با آن‌ها. من همواره به امکاناتی که در منطقه هدف معماری بالقوه وجود دارد دقت داشته‌ام؛ برای مثال در مناطق کوهستانی از سنگ که ماده اصلی آنجا است در طراحی بهره برده‌ام. اصولاً احساس می‌کنم ماده کارم باید متفاوت و هماهنگ با اقلیم‌های مختلف باشد؛ بنابراین مشخصاً در همان مکان شروع به جستجوی آن می‌کنم. چیزی که در جایی پنهان است و من باید کشفش کنم.

در حال حاضر که کامپیوترها نقش مهمی در تولید تصویرها دارند، شخصاً هنوز به ساختن مدل فیزیکی یا طراحی دستی اعتقاد داری؟

فکر می‌کنم ما در دنیای غرب زمانی طولانی را برای برقراری ارتباط انتزاعی صرف کرده‌ایم؛ آن‌هم درحالی‌که زندگی ما تا اندازه بسیار زیادی گروگان واقعیت‌ها است. من در پروسه طراحی و کلنجار رفتن روی ایده‌هایم که لزوماً هم انتزاعی نیستند، چه روی کاغذ و چه در نرم‌افزارهای کامپیوتری، آنچه بسیار بااهمیت می‌دانم دعوت مخاطب به تخیل کردن است.

این تخیل کردن بیشتر به مخاطبین معماری یعنی مردم مربوط می‌شود؟

حتی برای کارفرما. این حس را برای هر دوشان می‌خواهم.

خانه‌ای که کارلا یک سال پس از اتمام تحصیل طراحی کرد

در کار معماران و طراحان امروز چه چیزی را بیشتر تحسین می‌کنید؟

در آثار "بنیتز سولانو" در پاراگوئه نوآوری و تجربه‌های خاص با آجر، طراوت "آنجلو بوچی" در طراحی ساختمان مدرسه‌ای در سائوپائولو، و "سجیما کازویو" را همیشه و در حال تحسین می‌کنم.

از پروژه‌های هیجان‌انگیزی که این روزها در دست داری برایمان بگو.

سال آینده برای اولین بار برای رقابتی در ریو (پایتخت برزیل) دعوت شده‌ام. اما به‌خصوص برای پروژه آسایشگاه و مرکز مراقبت از کودکان که در برزیل پیش رو دارم بسیار هیجان‌زده هستم.

تلاش برای معمار شدن چیزی هست که بتوانی به جوانان برزیلی توصیه کنی؟

توصیه نمی‌کنم مگر اینکه دراین‌باره بسیار باانگیزه و پرشور باشند.

و بالاخره سرلوحه یا شعار مشخصی برای ارائه به خوانندگان داری؟

کارتان را ادامه بدهید و زیبایی را فراموش نکنید.

انتهای پیام/