سرویس موسیقی هنرآنلاین: بعضی وقت‌ها فکر رفتن به یک کنسرت متفاوت، در دل آدم هیجان دلچسبی به پا می‌کند، مخصوصا وقتی نمی‌دانی قرار است با چه چیزی روبرو شوی. در تمام مدت طول روز با خودم کلنجار رفتم تا آلبوم گروه را دانلود نکنم و در آخر هم خودم بر خودم با رضایت قلبی چیره شدم! و این رضایت وقتی بیشتر شد که در راه برگشت از کنسرت بمرانی تمام مسیر را تا خانه به آنها فکر می‌کردم.

مخرج مشترک قبل از شروع سال تحصیلی

ششم شهریور برج آزادی تهران شاهد اجرای به یادماندنی از گروه بمرانی بود. تجربه متفاوتی که شاید طرفداران موسیقی در ایران کمتر دیده و شنیده‌اند.

برنامه قبل از بالا رفتن پرده‌ها شروع شد. صدای سازها از یک طرف و صدای بهزاد عمرانی که با بلندگوی دستی پشت میکروفن با حضار صحبت می‌کرد، از طرف دیگر در میان ازدحام جمعیت می‌پیچید. اولین چیزی که با بالا رفتن پرده‌ها جلب نظر می‌کرد دکور خاص روی استیج بود. دکوری که با استفاده از داربست، لامپ، و لاستیک‌های کهنه ولی رنگ شده ماشین ساخته شده بود. در آن میان اسم و لوگوی بمرانی هم با لامپ‌های فلورسنت می‌درخشید. با اینکه اجزای تشکیل دهنده دکور بسیار ساده بود اما چیدمان و ترکیب‌بندی آن نشان از آن داشت امیر حسین دوانی به عنوان طراح صحنه به خوبی با حال و هوای آنچه قرار است اجرا شود، ارتباط برقرار کرده است. کنسرت شب گذشته بمرانی شامل قطعات آخرین آلبوم این گروه یعنی "مخرج مشترک" بود.

سردار ساز

از نکات دیگری که دیشب استیج را بیش از پیش جذاب کرده بود حضور سردار سرمست نوازنده گروه پالت به عنوان میهمان بود. بهزاد عمرانی هم در این مورد گفت: سال‌ها پیش طرفدار گروهی به نام 127 بودیم، امشب خیلی خوشحالیم که یکی از نوازنده‌های آن گروه همراه ماست.

داور چهارم

بعد از اجرای ترک اول با نام "چرا میری"، ناگهان شخصی با قد بلند با تابلویی شبیه تابلوی تعویض فوتبالیست‌ها که توسط داور چهارم بالای سر می‌گیرد و روی آن عدد 2 نوشته شده بود از یک طرف استیج به طرف دیگر آن عبور کرد! تا به نوعی نشان دهد که قطعه دوم قرار است اجرا شود. این ابتکار جالب برای قطعه سوم هم انجام شد. بدین ترتیب در قطعات بعدی هم منتظر او بودیم اما خبری از وی نشد. تا اینکه بعد از اجرای قطعه ششم با تابلوی 11 دوباره روی صحنه ظاهر شد. بهزاد هم جلویش را گرفت تا به او بگوید که عدد صحیح 7 است.

کنسرتی برای همه رده‌های سنی

این رفتار ساختار شکنانه که خود بخشی از خلاقیت‌های اجرای گروه بود مستقیم و غیر مستقیم به سبک و سیاق موسیقی اجرا شده طعنه می‌زد. موسیقی که با وجود طراوت و گاهی شادمانی، شاید بتوان آنرا در دسته بندی هنر اعتراضی قرارش داد. یکی از تفاوت‌های این نوع موسیقی با سایر موسیقی‌های عوام پسند، پر مغز بودن متن آهنگ‌هاست. این موضوع در تمامی ترک‌ها، حتی آنها که برای رده سنی کودکان ساخته شده بودند مشهود بود.

قطعات بخش اول

با اجرای قطعات خورشید دزد،غصه خورک، ژلوفن و چای، روزای خوب کودکی، دو دو اسکاچی، پیاده روی و جوزی پارت اول کنسرت به پایان رسید.

در شروع قسمت دوم، باز هم مخاطبان غافلگیر شدند آن هم وقتی که دیدند جای اعضای گروه تغییر کرده است. به عنوان مثال آبتین یغماییان که درامز می‌نواخت پشت کی‌بورد ایستاده بود، مانی مزکی هم که در قسمت اول با ساز دهنی خود همه را همراهی می‌کرد به جای خواننده می‌خواند و بهزاد عمرانی هم ترومبون به دست گرفته بود. البته بعد از گذشت لحظاتی همه به جای خود برگشتند. اما این موضوع با کشمکش ساختگی عمرانی و مزکی در هنگام اجرای قطعه برای تصاحب میکروفن ادامه داشت تا همه با چالش نهفته در تکست ترک بیشتر ارتباط برقرار کنند.

قطعات بخش دوم

پارت دوم اجرا با قطعه‌ای به نام "کی چراغارو روشن میکنه" شروع و با تکرار دوباره آن به پایان رسید. در این بین نیز ترک‌های ایشالا، بندر تهران، بادو اتوبان، خندوانه، جبر و احتمال و سیرک اجرا شد.

حضور یک خواننده مهمان

از دیگر نکات برجسته شب گذشته اجرای فوق العاده و منحصر به فرد ماکان اشگواری به عنوان خواننده میهمان در قطعه باد و اتوبان بود. وی به گونه‌ای تاثیر گذار به اجرا پرداخت که همه حضار در پایان ایستاده به تشویق وی پرداختند.

اعضای گروه

اعضای دیگر گروه ارکستر عبارت بودند از: جهانیار قربانی گیتار الکتریک و یوکوله له، آرش عمرانی کیبورد و کیارش عمرانی گیتار باس و بانجو .

بمرانی ها از خندوانه تا برج آزادی

بمرانی ابتدا با خوانندگی و نوازندگی بهزاد عمرانی کار خود را در سال 87 آغاز کرد. بهزاد عمرانی (خواننده و گیتار) که بمرانی را به عنوان نام مستعار خود انتخاب کرده بود، پس از اجرای چند برنامه فردی در سال 89 با مانی مزکی (ساز دهنی و ترومبون) و جهانیار قربانی (گیتار الکتریک) آشنا شد که نتیجه این آشنایی، تشکیل گروه موسیقی بمرانی بود.

گروه 3 نفره بمرانی از سال 89 اجراهای پژوهشی و کافه‌ای خود را آغاز کردند و در ادامه آرش عمرانی (کیبورد) در اجراهای پژوهشی به گروه پیوست و بعدها کیارش عمرانی به عنوان نوازننده گیتار باس و آبتین یغماییان به عنوان نوازنده درامز به گروه اضافه شدند و اعضای اصلی بمرانی در قالب یک گروه موسیقی تجربی و مستقل شروع به فعالیت کردند.

ساخت و اجرای چند قطعه موسیقی تا سال 90 منجر به جمع آوری و ارایه آنها در آلبوم غیررسمی با نام "جوراب‌های لخت" شد. اجراهای پژوهشی و حضور در پرفورمنس‌ها و برنامه‌هایی نظیر جشن جوانان محک ادامه داشت تا سال 91 که به دعوت سجاد افشاریان گروه بمرانی نوازندگی تئاتر "صد سال پیش از تنهایی ما" را به عهده گرفت و در ادامه با حضور در "گروتسکی بر تبار شناسی دروغ و تنهایی" (دیگر کار سجاد افشاریان) اهالی فرهنگ و هنر بیش از پیش با بمرانی آشنا شدند. آشنایی که زمینه ساز حضور بمرانی در پروژه‌های تئاتری دیگری نظیر کانگورو (علیرضا اولیایی) هفت شب بامهمان ناخوانده در نیویورک (فرهاد آئیش)، داستان زمستان (مهدی کوشکی)، پروانه‌های غمگین من در یک صبح دل انگیز بهاری (سوگل قلاتیان) و بداهه گویی‌های برنارد آلبا (بهرام تشکر) شد. این فعالیت‌ها باعث شد که بنابر اعلام خانه تئاتر، بمرانی پرکارترین گروه موسیقی تئاتر در سال 91 لقب بگیرد.

ساخت تیتراژ برای فیلم مستند "میراث ناپدری" به کارگردانی "نیما مهدیان" و فیلم‌های سینمایی "زاپاس" به کارگردانی "بهرنگ توفیقی" و "خوابزده‌ها" به کارگردانی "فریدون جیرانی" از دیگر فعالیت بمرانی در حوزه سینما است. کار با سجاد افشاریان با نوازندگی و بازیگری در نمایش "ننه دلاور بیرون پشت در" (سال 92) و اجرای پرفورمنسی در تئاتر "ایران - استرالیا" (سال 93) ادامه پیدا کرد و این همکاری و سلیقه مشترک باعث شد سجاد افشاریان به عنوان مدیر هنری همراه بمرانی شود.

فضاهای متفاوت ساخته شده توسط بمرانی در تئاترهای مختلف، توانایی گروه را در جذب طیف‌های گوناگونی از مخاطبین نشان داد و بر همین اساس نشر چکه در سال 92 آلبوم کودک خود را به بمرانی سفارش داد. این آلبوم که تولید و رونمایی از آن نزدیک به یک سال به طول کشید به عنوان اولین آلبوم سفارشی بمرانی در شهریور ماه 93 رونمایی و به مخاطبین عرضه شد که به عنوان یکی از معدود آثار تولید شده در حوزه موسیقی کودک، با استقبال خوبی مواجه شد.

همچنین سال 93، سال حضور بمرانی در صدا و سیما بود که از شاخص‌ترین آنها می‌توان به اجرای زنده در برنامه "خندوانه" به کارگردانی "رامبد جوان" اشاره کرد. این اجرا که با استفاده از تبلت و گوشی تلفن همراه صورت می‌گرفت، بدلیل نگاه متفاوت به ادوات موسیقی توسط بمرانی، مورد استقبال بسیاری از مخاطبین و منتقدین قرار گرفت و در شبکه‌های اجتماعی بازتاب گسترده‌ای پیدا کرد. در همین سال بود که بمرانی ضبط و آماده‌سازی "مخرج مشترک" اولین آلبوم رسمی‌اش را در استودیو صبا شروع کرد و سرانجام 9 خرداد ماه 94 در "خانه وارطان" تهران و در حضور مخاطبینش پرشمارش از آن رونمایی کرد. سپس "مخرج مشترک" را به شیراز برد و در مراسمی به یاد ماندنی برای اعضای گروه، در تاریخ 13 خرداد ماه 94 در "خانه زینت الملک" شیراز از آن رونمایی و آلبوم را به مخاطبینش ارائه کرد.

بمرانی دائما در تلاش برای ایجاد تغییر و تنوع در سبک موسیقی خود بوده است و لذا نمی‌توان آن را در سبک و دسته خاصی قرار داد. اما همواره تلاش کرده است که نگاه منحصر به خود را حفظ کند و این موضوع در سازبندی و آثار ارائه شده قابل مشاهده است. تجربه ساخت موسیقی با سازهای جدید و تجربه فضای متفاوت از قبل، در کنار کار گروهی و لذت خلق گروهی از جمله مهمترین عوامل اشتیاق اعضای بمرانی برای ادامه فعالیت گروه است. انتهای پیام/