سرویس مد و لباس هنرآنلاین : همه ما با دیدن زنانی که یک نقاب قرمز یا مشکی بر صورت خود زده‌اند متوجه قومیت آنها می‌شویم. در استان هرمزگان استفاده از نقاب یا برقع رواج زیادی دارد و بخشی از پوشش سنتی آن منطقه به حساب می‌آید. زنان مسلمان در طول تاریخ از انواع متفاوت برقع استفاده می‌کردند. نوع رایج آن در افغانستان و پاکستان تمام بدن زن، از جمله چهره او را می‌پوشاند و چشم‌ها پشت یک پرده یا صفحه مشبّک قرار می‌گیرند.

در بخشی از تاریخ ایران تا زمان رضاشاه زنان از پوشیه یا برقعی استفاده می‌کردند که به شکل پارچه‌ای سیاه یا سفید روی صورت آنها را می‌پوشاند، اما پس از آن استفاده از برقع به نقاب‌های هرمزگان محدود شد. در بندرعباس و توابع آن به این نقاب بُرکه (Borke) و در مناطقی از بندر لنگه بَتوُله (Batoole)می‌گویند اما درلارستان آن را تَبیله (Tabile)می‌نامند.

این نقاب که با تزیینات رنگی خود شناخته شده است نوعی پوشش و یا حجاب زنانه است که از سال‌ها قبل در بیشتر مناطق جنوب ایران برای محافظت پوست صورت از گزند تابش شدید نور خورشید مورد استفاده قرار می‌گرفته است. علاوه بر شرایط آب و هوایی و اقلیمی، باورهای سنتی در مورد پنهان نگاه داشتن چهره زنان از نگاه غریبه‌ها دلیل دیگری برای استفاده از نقاب در میان زنان است.

بُرکه همچنان در گوشه و کنار استان هرمزگان رواج دارد اما علاوه بر کارکردهای اصلی آن، به یک عنصر زینتی در پوشش آنها تبدیل شده و همین نکته باعث شده این نقاب در شکل‌های متنوعی طراحی و تولید شود. برقع‌های قدیمی معمولآ از بالای ابرو تا زیر بینی را می‌پوشاند اما امروزه بعضی از آنها کارکرد زینتی دارد و صورت را به طور کامل نمی‌پوشاند. به طور مثال در جزیره قشم از برقع باریکی استفاده می‌شود که فقط بخش کوچکی از اطراف صورت و بالای لب را می‌پوشاند و گونه‌ها کاملا نمایان هستند.

تفاوت رنگ برقع نیز معانی خاص خود را دارد. برقع قرمز که به برقع بلوچی معروف است و در بخش جنوب شرقی بلوچستان هم استفاده می‌شود مخصوص زنان متاهل است که هم در خانه و هم درخارج خانه از آن استفاده می‌کنند. برقع زرشکی که معمولا ساده و بدون تزئین است مخصوص دختران مجرد یا عقد کرده است و در بعضی مناطق هرمزگان دختران تا قبل از ازدواج برای پوشش از دید نامحرم این برقع را به صورت می‌زنند.

برقع‌های سرخ که در شرق هرمزگان مرسوم است به شکل یک مستطیل کامل است و در آن از تزئینات پولک، نوار خوس و گلابتون در کنار سوزن‌دوزی استفاده می‌شود که بیشتر سطح برقع را می‌‌پوشاند. جنس آن از پارچه کتان، نخ ابریشم و الیاف طلا و نقره است. در انواع دیگر برقع از پارچه آهاردار تیره‌ای به‌نام شیله استفاده می‌کنند که آغشته به نیل یا مواد رنگی دیگر است.

برای ساخت قسمت ایستای روی بینی از شاخه سبک درخت خرما استفاده می‌شود که در میان پارچه قرار می‌گیرد و برای نگه داشتن برقع بر روی چهره از بندهای زری دوزی شده استفاده می شود که به پشت سر بسته می‌شود.

انتهای پیام/