سرویس مد و لباس هنرآنلاین : قدیمی‌ترین جوابی که به دست آمده متعلق به مصر باستان است، اما بر اساس شواهد تاریخی پیدایش نخستین جوراب به یونان باستان برمی‌گردد. در آن زمان مردان کارگر و برده‌ها جوراب‌های بلند می‌پوشیدند و زنان رومی در خانه‌های خود نوعی جوراب ساق کوتاه به پا می‌کردند. در چین و ژاپن هم جوراب‌های ساق کوتاه نخی یا ابریشمی استفاده می‌شد و این جوراب‌های ساق کوتاه در قرن دوازدهم در اروپا به جوراب‌های ساق بلند تبدیل شد.

از سال ۱۵۴۵ جوراب‌های ساق بلند کش‌باف که درزهای آن با طرح‌های ابریشمی پرکار تزئین شده بود به مد روز تبدیل شد. تا آن زمان جوراب‌ها دستباف بودند ولی در سال ۱۵۸۹ اولین ماشین کشباف توسط یک کشیش انگلیسی ساخته شد.

مردم آن دوره در فصل‌های سرد چندین جفت جوراب ابریشمی را باهم می‌پوشیدند و در قرن هفدهم زمانی که چکمه‌های بزرگ به دنیای مد وارد شد، نوعی پاپوش کتانی زیر چکمه پوشیده می‌شد تا از جوراب ابریشمی محافظت کند. مردان تا اواخر قرن هجدهم جوراب‌های بلند ابریشمی به همراه کش و بند جوراب می‌پوشیدند، اما بعد از آن شلوارهای بلند و جوراب‌های کوتاه به وجود آمد که تا به حال باقی‌مانده است.

در قرن نوزدهم جوراب‌های نخی بافته شده با ماشین برای خانم‌ها تولید شد و بعد از آن با کشف جوراب‌های نایلونی در دهه 30 و 40 قرن بیستم استفاده از جوراب‌های ابریشمی در میان خانم‌ها رنگ باخت و جوراب‌های نایلونی مد شد. نخستین جوراب نایلونی در 15 می سال 1940 در فروشگاه‌های نیویورک عرضه شد. این جوراب‌ها که تا اواخر دهه 1960 معمولا درز داشته و بافتی یکدست و کشباف داشتند به طور کامل جایگزین جوراب‌های ابریشمی شد.

در اویل دهه 60 جوراب‌های یکپارچه و بدون درز به وجود آمد. این جوراب‌ها در ماشین‌های کشبافی مدور بافته می‌شود و با محکم کردن و بستن کوک‌ها شکل می‌گیرد، ضخامت جوراب هم با تعداد کوک‌های هر ردیف به دست می‌آید. تغییرات در اندازه جوراب بر اساس تغییرات مد شکل گرفته و هرزمان دامن کوتاه مد شده جوراب‌ها بلند و برعکس پس از دهه 60 میلادی تحول چندانی در زمینه صنایع تولید جوراب رخ نداد و تا امروز جوراب‌های زنانه و مردانه فقط به تناسب مدهای روز تغییر کرده‌اند.

اما استفاده از جوراب در همه جای دنیا به یک شکل نبوده است. "پورتیانکی" نام دستمالی است که روس‌ها از زمان پطر کبیر به جای جوراب به پاهای خود می‌بندند و هنوز هم جایگاه خود را در میان سربازان و مردم روسیه حفظ کرده است. این دستمال‌ها به دلیل ارزانی، سریع بودن در شست‌وشو، خشک شدن و تعمیر کردن هنوز هم جایگاه خود را در میان ارتش و مردم روسیه حفظ کرده‌اند. این پاتاوه‌های روسی برای بسته شدن نیاز به مهارت دارند. فرد باید آنها را محکم به دور پای خود بپیچد زیرا در غیر این صورت پای فرد دچار جراحت می‌شود.

ورود جوراب به ایران در سال 1306 و با سفر ناصرالدین‌شاه به کشور انگلستان انجام شد. او به عنوان سوغاتی همسران خود جوراب‌های ساق کوتاهی برای آنها آورد. قبل از آن جوراب‌بافی دستی در ایران رایج بود و کدبانوی هر خانه‌ برای اهالی منزل جوراب پشمی می‌بافت. جنس این پاپوش‌ها از پشم گوسفند و شتر یا خیلی نادر از الیاف دیگر مانند ابریشم بود، معمولاً مناطق کویری و بیابانی از پشم شتر و سایر مناطق از پشم گوسفند برای درست‌کردن پاپوش استفاده می‌کردند. سال 1345 ماشین‌های جوراب‌بافی ایتالیایی و چینی وارد ایران شدند و ماشین‌های جوراب‌بافی کامپیوتری هم سال 1364 به ایران رسید.

انتهای پیام/