سرویس مد و لباس هنرآنلاین، با توجه به اینکه مد یک پدیده صرفا غربی نیست، با استفاده از ترکیب‌هایی که می‌توان از سنت و مدرنیته انجام داد، ادغام طرح‌های بومی یک منطقه با منطقه دیگری از کشور، مانند طرح‌های ترکمن با پارچه‌های ترمه یزد و دیگر شهرهای کویری ایران و هزاران طرح دیگری که در ایران به وفور یافت می‌شود، می‌توان مد ساخت.
حتی می‌توان مد را به دیگر کشورها صادر کرد. خود غربی‌ها بارها و بارها از طرح‌های ایرانی در لباس‌های مجالس رسمی و مجلل خود استفاده کرده‌اند که آخرین مورد بازمی‌گردد به برند هرمس که از طرح فرش تبریز در لباس‌های بسیار مجلل خود استفاده کرده است. پس وقتی از آن سوی مرزها به طرح‌های ایرانی و ظرفیت‌های آنها برای برند شدن توجه می‌شود، طراحان داخلی نباید از این نعمت‌های خدادادی غافل باشند. در واقع انجمن طراحان پارچه و لباس این رسالت را بر دوش خود احساس می‌کند که ترکیب‌ها و طرح‌ها به ویژه طرح‌های سنتی ایران را به بازار پوشاک ایران عرضه کند. این عمل به نوعی بیدار کردن استعداد خفته پوشاک ایران است. کاری که سود مادی و معنوی بی‌شماری دارد و آیندگان نیز از آن منتفع خواهند شد.
اغلب مردم تصوری که در مورد مد دارند، مربوط به لباس‌های عجیب و غریب است یا لباس‌هایی که افرادی خاص می‌پوشند. این ناآگاهی مربوط به عدم اطلاع رسانی در مورد ویژگی‌های پوشاکی است که وارد بازار می‌شود. در سایر کشورها که بازار مد و پوشاک دنیا را در اختیار دارند، روزهای متمادی قبل از ورود یک لباس به بازار در مورد آن بحث و تبادل نظر صورت می‌گیرد و به نوعی قبل از فروش به طور کامل در مورد آن تبلیغ و معرفی انجام می‌شود. از معرفی طرح و پارچه تا معرفی طرح و تولیدکننده. همین امر موجب می‌شود تا عده زیادی به انتظار لباس بنشینند.
در واقع برندهای خارجی این کار را در راستای برندسازی خود انجام می‌دهند و به نوعی لباس خود را قبل از ورود به بازار فروخته‌اند. در حالی که در کشور ما طرح‌ها و مدل‌های جدید در سکوت کامل خبری و بدون اینکه نامی از طراح و حتی نوع پارچه و رنگ آنها به میان آورده شود، وارد بازار می‌شوند و پشت ویترین قرار می‌گیرند تا انتخاب شوند. در حالی که برندهای برتر دنیا مشتریان خود را انخاب می‌کنند و انتظار انتخاب شدن را نمی‌کشند. "مد" پدیده‌ای عجیب و غریب نیست. در یک بیان ساده و قابل فهم درک خواص ظاهری لباس و شناخت موقعیت اجتماع نسبت به پوشش افراد است. شاد پوشیدن و استفاده از رنگ و طرح هماهنگ در لباس، خود باعث خلق مد می‌شود. صنعت پوشاک در کشورمان طی چند سال گذشته حرکت‌هایی بسیار ارزشمند و ماندگار در ارتباط با نهادینه کردن فرهنگ مد انجام داده است.
فروشگاه‌های متمرکز برای عرضه محصولات در کنار توجه به رنگ و طرح و دوخت ظریف در بین تولیدات داخلی باعث شده است که میل مصرف‌کنندگان پوشاک به خرید لباس‌های شاد نیز بیشتر شود؛ اما هنوز برای رواج فرهنگ مناسب کشور در بحث مد پوشاک بسیار فاصله داریم و ضرورت تلاش برای کاهش این فاصله آن هم در وضعیتی که واردات انواع پوشاک روز به روز افزایش می‌‌یابد، بسیار احساس می‌شود.
مد، پارادوکس یکتا بودن و همرنگ جماعت بودن
از یک طرف هر کدام از ما تمایل داریم از دیگران تقلید کنیم و از طرف دیگر دوست داریم نسبت به دیگران متفاوت باشیم. طبیعی است که بعضی از ما بیشتر تمایل داریم از دیگران تقلید کنیم و در اصل به متحد الشکل شدن و یا وفق دادن خود با دیگران اهمیت زیادی می‌دهیم؛ در حالی که بعضی دیگر دوست دارند از بقیه افراد متمایز باشند و به عبارتی مایلند با دیگران تطابق نداشته و از دیگران مجزا باشند. جریان مد به هر دوی این تمایلات توجه می‌کند. یک برند برای اینکه بتواند خوب کار کند، باید دل هر دو گروه را به دست آورد. انسان‌ها از یک طرف دوست دارند عین همسایه خود عمل کنند و از طرف دیگر از او متمایز باشند. چشم به زندگی دیگران دوخته‌اند تا مثل آنها عمل کنند و از طرف مایلند نسبت به همان آدم‌ها متفاوت باشند و همین مساله است که بحث مد و مدگرایی را مطرح کرده است.
مد یکی از راه‌های زندگی است که ما به کمک آن می‌خواهیم خود را در جامعه و فعالیت‌های اجتماعی وارد کنیم و با همگونی با سایر انشان‌های اطراف‌مان به سمت یک زندگی اجتماعی حرکت کنیم؛ ضمن اینکه در اوج این همگونی دوست داریم که از آنها متمایز هم باشیم؛ یعنی دو نیروی مخالف در زندگی ما مدام کشمکش ایجاد می‌کنند: نیروی اجتماعی زندگی کردن و نیروی غیر اجتماعی بودن و یا فردگرا بودن.
فرد مدگرا یا مدام خود را شبیه دیگران در می‌آورد و یا تمام سعی و تلاش او این است که با دیگران فرق داشته باشد. در حقیقت وقتی مد جدید گسترش پیدا می‌کند، به تدریج افت کرده و به پایین‌ترین حد خود می‌رسد؛ علت آن است که هر لحظه تعداد بیشتری از افراد از آن پیروی می‌کنند و بعد از مدتی دیگر مد مورد نظر به صورت یک امر عادی در می‌آید که تنوع قبلی را ندارد.
انتهای پیام/
شایان بخشایی