به گزارش هنرآنلاین،یدالله آقا عباسی ، نمایش‌نامه‌نویس، پژوهش‌گر و استاد دانشگاه در خصوص برگزاری انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی ایران گفت: انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی ایران یک پروژه‌ی ملی است و مجموعه‌ای از آدم‌ها و امکانات در سطح ملی باید گسیل شود. در اولین دوره‌ی برگزاری آن، حتی‌الامکان این کار شد. اما هر چه امکانات آن کم‌تر شد، کار آن نیز محدودتر شد. رویدادهای فرهنگی، متعدد هستند و هر یک در دیگری گم می‌شوند. برای رونق‌بخشی، صرف برگزاری مراسم و اهدای جایزه کافی نیست.
این استاد دانشگاه ضمن بیان این مطلب در گفت‌وگو با ستاد خبری هفتمین دوره‌ی انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی ایران گفت: برگزاری انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی ایران کار دشواری است. هم عشق، هم امکانات و هم آدم‌های دلسوز می‌خواهد. من در شورای سیاست گذاری این جایزه بودم و عشق و دلسوزی را می دیدم. این مسابقه، کاری تخصصی است و نباید به هیچ غرضی گرفتار شود. همه باید دست به دست هم دهند تا به بهترین شکل برگزار شود.
آقاعباسی در ادامه تأکید کرد: من تقدیر می کنم از برگزار کنندگان انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی ایران، اما دیگران هم وظایفی دارند. آثار برگزیده ی این رویداد ملی نمایش نامه نویسی، باید معرفی ، تهیه و تولید و اجرا شوند. در شورای سیاست گذاری آن ، دوستان من برنامه های زیادی داشتند. از بورس تحصیلی و فرصت مطالعاتی و کارگاه گرفته تا اجرای آثار، اما امروز برگزار کنندگان آن فقط توانستند این شعله را روشن نگه دارند.
وی هم چنین برای برگزرای انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی ایران برای دوره ی آینده آن پیشنهاد داد و در این باره گفت: پیشنهاد من برای برگزاری این مسابقه در دوره ی آینده، این است که واقعاً شکل یک رویداد ملی را پیدا کند. دولت در تأثیر گذاری ، تبلیغات و جریان سازی آن مشارکت جدی کند. جامعه ی فرهنگی و تئاتری نیز باید بیش از پش به آن بها بدهند. این نمایش نامه نویس هم چنین گفت: کار مهم برگزاری انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی ایران، جلوگیری از مرگ آثار بالقوه ی ادبیات نمایشی است. زمانی همایون صنعتی که ناشر بزرگی بود، برای من تعریف می کرد که برای گذراندن دوره ی نشر نزد یکی از ناشران بزرگ انگلیسی رفته بود. او می گفت مدیر انتشارات به من گفت امروز با هم به یکی از دبیرستان ها می رویم. رفتیم و ته کلاس نشستیم. زنگ انشا بود و بچه ها انشاهای خود را می خواندند و او یادداشت بر می داشت. وقتی بیرون آمدیم، گفت من نویسندگان بالقوی آینده را این طور شناسایی می کنم.
آقا عباسی با شاره به این که کار ما دادن یک لوح تقدیر و احتمالاً چند صد هزار تومان پول و رها کردن نمایش نامه نویس نیست گفت: اهدای جایزه و لوح تقدیر به برگزیدگان خوب است، اما کافی نیست. برای استعدادهای نو حتماً باید کارگاه نمایش نامه نویسی برپاکرد. همه ی آثار برگزیده ی این مسابقه ی را - از ابتدا تا اکنون- اگر اجرا نشده اند، باید اجرا کرد. باید برای آن ها کارگردان و تهیه کننده پیدا کرد. دولت در این جا نقش دارد. اگر این نمایش نامه، اثر برگزیده ی این چند سال است، باید ازآزمون اجرا نیز به در آید و دیده شود. حتا اگر آن اثرچاپ شده، دبیرخانه باید مجدداً آن را در مجموعه ای چاپ کند و همزمان با اجرا پخش کند.
این استاد دانشگاه در بخشی دیگر از این گفت وگو اضافه کرد: مجموعه ی این آثار و این افراد نیروهای بالقوه ی ما هستند. باید آن ها را در باشگاهی متمرکز کرد و آن ها را وادار به کار کرد. نوشتن نمایش نامه، کار دشواری است و تمرین مداوم می خواهد. نمایش نامه حتا اگر چاپ شده باشد هم نیازمند کار دوباره است. آقای رادی از این نظر نمونه ی مومنی بود که آثار چاپ شده اش را هم هراز گاهی نو می کرد. نگفتم نمایش نامه موجود زنده است؟ این موجود زنده همیشه نیازمند مراقبت، نوشیدن و البته اجراست. در این صورت است که نمایش نامه نویسی اهمیت پیدا می کند، ترجمه ی نمایش نامه قدر می بیند و هر کسی به خود اجازه نمی دهد به آن ناسپاسی کند. این کاری است که باید برای آن برنامه ریزی کرد. نگران نوع نوشته و ضرورت کار هم نباید بود. نمایش نامه نویس هنرمند، خود می داند که چگونه نقش خود را در جامعه پیدا کند و چگونه خود را از صف شبه هنرمندان جدا کند. آقا عباسی در پایان یادآور شد: انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی ایران آن قدر ارزش دارد که در صدر رویدادهای تئاتری قرار گیرد. این رویداد، حوزه ی وسیعی دارد. از ناشران نمایش نامه گرفته تا ویراستاران، منتقدان، مترجمان و نویسندگان را در بر می گیرد. می تواند به اجراها، جشنواره ها و ادبیات نمایشی و حتا ادبیات ما جلوه ی مناسب تری بدهد.
کارگردان ها و بازیگران با نمایش نامه های قوی، جای کار بهتری دارند. بهتر می توانند شخصیت های پرداخته شده را به اجرا در آورند. همیشه انتخاب متن خوب، نیمی از کار اجراست. همه از کمبود متن مناسب می نالند. به همان دلایلی که گفتم، انبوه متن های عقیم و سقط شده روی دست جشنواره ها می ماند و انبوهی از استعدادهای نشکفته در قربانگاه جشنواره های مسابقه ای می پژمرند. برگزاری انتخاب آثار برتر ادبیات نمایشی ایران نه کاری تفننی، زینتی، برنامه ای، آماری، تبلیغی که کاری از سر وظیفه و مستلزم فداکاری و از خود گذشتگی است.
انتهای پیام/