بهروز فائقیان: مسخ‌شدگی انسان یکی از دستمایه‌های اصلی هنر معاصر بوده و هست. بی‌خود نیست که جعفرنژاد پرتره را به عنوان دریچه نگاه خود به انسان انتخاب کرده. موقعیتی که آدم‌های جعفرنژاد در آن قرار دارند به نظر چیزی بیشتر از یک دگردیسی محض است. آن‌ها بیشتر از این که از موجودی به دیگری استحاله پیدا کرده باشند، به مظاهر و تعلقاتی مجهز شده‌اند که ماهیت انسان معاصر را تاحد زیادی تشکیل می‌دهند. مد، الگوهای زیبایی شناسی، استانداردهای رفتاری و البته فانتزی‌های بی‌حد و مرز که مناسبات امروز را شکل می‌دهند از او تصویری ساخته‌اند که در این تابلوها با آن روبرو هستیم. به خاطر همین است که آدم‌های مسخ شده جعفرنژاد با ژست‌هایی شبیه مدل‌ها و چهره‌های مشهور به دوربین او خیره شده‌اند.
"گرگور سامسا"ی کافکا هم صبح یک روز وقتی می‌بیند که به حشره‌ای تبدیل شده آخرین چیزی که به ذهنش خطور می‌کند متعجب شدن از وضعیت خودش است. او در مراحل اولیه مسخ‌شدگی‌اش مرتب به دنبال کشف دوباره خود در موقعیت تازه‌ای است که در آن قرار گرفته است. حالا دغدغه او بیشتر آگاهی پیدا کردن از محدودیت‌ها و فهمیدن توانایی‌های جدیدش است.
اما نمی‌شود مطمئن بود که پرتره‌های جعفرنژاد آگاهی زیادی نسبت به موقعیت خود داشته باشند. استحاله آن‌ها در شکل جدید هم به نظر می‌آید در پروسه‌ای کش‌دار و بلند مدت اتفاق افتاده و شروع و پایانی نمی‌شود برای آن در نظر گرفت. جلوه‌ای از همنشینی‌های رنگ و وارونگی از او موجودی چند وجهی ساخته که به راحتی نمی‌شود از هم تفکیک‌شان کرد و به او الصاق شده‌اند. حتی مطمئن نیستیم که آن‌ها از این موقعیت تا چه اندازه در رنج و زحمت‌اند.
به نظر می‌رسد پرتره‌های جعفرنژاد به جای بی‌صبری نشان دادن، ژست‌های سرخوشانه می‌گیرند و سعی می‌کنند از کنار جنبه تراژیک موضوع، آن طور که مثلا "فرانسیس بیکن" بر آن تاکید می‌کرد، بی سر و صدا بگذرند و زیاد به روی خود نیاورند وزغی که برسرشان لانه کرده از چه تغذیه می‌کند و نگاه کردن به جهان از پشت کریستال‌ها به جای شبکیه چشم چقدر می‌تواند گیج کننده باشد.
جعفرنژاد هرکدام از چهره‌ها را درحال و هوای مخصوص به خودشان نقاشی می‌کند. این باعث می‌شود که هرکدام از کارها از نظر تکنیکی و روش رنگ‌گذاری با دیگری متفاوت باشد. بعضی از آثار فضای رنگی خنثی دارند و بعضی دیگر رنگین و پرهیجان‌اند. اما چیزی که همه تابلوهای او را به هم پیوند می‌زند نگاه پرسش‌گر چهره‌هایی است که بیننده را در محیط نمایشگاه دنبال می‌کنند.