محمدصادق احدپور؛ هنرمند خوشنویس در گفت‎وگو با خبرنگار بخش هنرهای تجسمی هنرآنلاین، درباره وضعیت کتابت قرآن در کشور گفت: خوشنویسی از ابتدا در اختیار کتابت قرآن بود و بیش از 90درصد خوشنویسان نامدار ما در قرون گذشته کتابت انجام می‌دادند. با این حال هرچه به دوران معاصر نزدیک‎تر شدیم تاثیر ادبیات غنی ایران بر هنرمندان خوشنویس موجب شد که آنها بخشی از فعالیت خود را به کتابت آثار ادبی اختصاص دهند.

وی همچنین درباره خطوط و تکنیک‎های کتابت قرآن نیز اظهار کرد: در میان تکنیک‌های خوشنویسی نسخ برای کتابت قرآن انتخاب شد؛ شاید به این دلیل که نستعلیق تغزلی است و اصولا از روح ایرانیان سرچشمه گرفته است و به ذوق مردم ما آمیخته است. به طور کلی مردم ما پیچیدگی را از سادگی بیشتر دوست دارند و اشاره و لطیفه را به سخن مستقیم ترجیح می‎دهند و همین امر موجب شد تا ما در طول تاریخ آثار ادبی و هنری شگفت‎انگیزی خلق کنیم که یکی از آنها نستعلیق است که البته همه این دلایل موجب شد کمتر در کتابت قران از آن بهره گرفته شود.

این هنرمند همچنین درباره کتابت قرآن افزود: کسی که قرآن کتابت می‎کند این کار را براساس خواسته و اعتقاد خود انجام می‎دهد. منتهی در هر کشوری اتاق فکری به نام دولت وجود دارد که باید برای همه امور برنامه‌هایی داشته باشد و جامعه را به سمت درست هدایت کند. در مورد کشور ما سوال نخستی که دولت باید بپرسد این است که هنر چقدر و چرا برای جامعه لازم است؟ و آیا دولت باید به اندازه امور ابتدایی زندگی به هنر نیز اهمیت دهد؟

احدپور با بیان اینکه عدم وجود هنر دلپسندی و هماهنگی زندگی را از بین می‎برد گفت: متاسفانه در چند دهه اخیر آمار نشان از افت کیفی هنر در کشور ما دارد و حدود 70 درصد بودجه هنرهای تجسمی ما نیز صرف برگزاری جشنواره‎ها می‎شود و عملا چیزی برای حمایت از امور هنری باقی نمی‎ماند.

وی ادامه داد: سال‎های سال ایرانیان قرآن نوشتند اما در نهایت ما در خط نسخ تنها ارسنجانی و نیریزی را می‎شناسیم و اگر دقیق تر بشماریم شمار این اساتید به 10 نفر نمی‎رسد. این قرآن‎ها و همین 10 نفر نیز امروز قرآن‌هایشان در بازار دیده نمی‌شود و خوشنویسان جدید نیز امکانی برای خلق قرآن جدید ندارند زیرا کسی نه قدر این کار را می‎شناسد و نه می‎داند که خوشنویس با مسائلی همچون دیگران باید گذران زندگی کند و کتابت یک قرآن به کاری تمام وقت نیاز دارد.

این خوشنویس با اشاره به اینکه هزینه مالی یک قرآن حتی اگر یک میلیارد تومان هم باشد چیزی نیست زیرا با یک میلیاد خانه‎ای کوچک نیز نمی‏توان خرید گفت: خود من در سال 88 قرآنی را در 1227 صفحه برای شهرداری کتابت کردم که در نهایت منتشر نشد و در نهایت حاصل کار سه سال من بی نتیجه ماند و شهرداری نهایت بی احترامی را با من هنرمند نیز انجام داد؛ یک بار هم برای مرکز توسعه و ترویج علوم قرآنی قرار بود قرآنی کتابت کنم که با نگاه پیمانکاری این مرکز درنهایت بودجه برای کتابت قرآن تصویب نشد. در چنین شرایطی چرا کسی باید سراغ کتابت قرآن برود؟ و باز در چنین شرایطی نپرسید که چرا اتوپیای خوشنویسان ما دوبی است؟

انتهای پیام/ 65/32